::
::
Ten Gombrowicz to pisał w końcu ironicznie, czy nie? Czy należy tę książkę popularną czytać ironicznie, czy można z wypiekami na twarzy? Od razu mogę uchylić rąbka tajemnicy – zdania ekspertów i ekspertek na temat Opętanych Gombrowicza są podzielone. Jedni mówią: ha tfu, powieść dla kucharek i dorożkarzy, jak czytać, to tylko ironicznie i tylko po to, żeby potem się pastwić nad kliszami. Inni zaś dowodzą: toż to wspaniała powieść gotycka, brawurowa historia sensacyjna z romansem w tle!
Jak jest naprawdę i jaki to wszystko ma związek z pojęciem kiczu – tego nie do końca dowiecie się z tego odcinka (zdania są serio podzielone). Dowiecie się natomiast, dlaczego warto się nad tą powieścią pochylić. Zanurzcie się ze mną w przeszłość – w moją starą pracę roczną z literatury (o kiczu i Opętanych ) oraz w jeszcze starsze spory znawców i znawczyń literatury – zapraszam do słuchania!
Bibliografia jest szeroka, poniżej kilka ważniejszych pozycji:
J. Franczak, Mezalians (posłowie do wydania Opętanych z 2011 roku).
J. Jarzębski, O demonach Gombrowicza , „Literatura” 1975, nr 28, s. 4.
A. Moles, Kicz, czyli sztuka szczęścia. Studium psychologii kiczu , Warszawa 1978.
T. Kępiński, Powieść dla kucharek , [w:] Kępiński T., Witold Gombrowicz i świat jego młodości , Kraków 1984, s. 238-245.
Jest to odcinek podkastu:
Książkowe starocie
Cześć! Jestem Kasia, a w moim podkaście będę Wam opowiadać o starych książkach. Czasem będzie to Jane Austen, często Agatha Christie, ale może się też zdarzyć wczesny Harlan Coben. Jeśli lubicie błądzić po antykwariatach i szeleścić papierem, to miejsce jest dla Was!