::
::
Po tygodniu wędrówki pierwsze zmęczenie zaczęło dawać się we znaki. I to właśnie dzięki niemu Dobry Bóg zaczął otwierać mi oczy na najważniejszą dla mnie zmianę jaka miała się we mnie dokonać. Ale po kolei....
Po wieczornej Eucharystii (zawsze te momenty szczególnie mnie wzruszały ale o tym jeszcze napiszę), po szalonym przeskakiwaniu trzy metrowych fal, przyszedł czas na wieczorne przesiadywanie. "Przesiadywanie" - chyba inaczej nie mogę tego nazwać. To były jedne z moich ulubionych wieczorów, kiedy siadałam z tymi kilkoma nowo poznanymi przyjaciółmi. W drodze spotkałam wielu ludzi, z wieloma rozmawiałam i wiele tych rozmów było naprawdę takie "wow" ale tylko z tymi kilkoma osobami, było mi jakoś tak - dobrze spędzać czas. Tak więc, przesiedzieliśmy razem kilka wieczorów. Jakaś bagietka (Hiszpanie do wszystkiego jedzą bagietki), humus, owoce, wino. Trochę gadaliśmy, trochę milczeliśmy, trochę Józef grał na mini gitarze - nie mylić z ukulele. (Chłopak specjalnie na Camino zrobił sobie gitarę, tylko taką mini.) Podczas jednej z taki rozmów próbowałam zastanowić się nad kolejnym dnie. W całej grupie tylko ja miałam z tym problem. Jechać czy iść. Być herosem i przekraczać siebie, czy wyluzować i popływać w Oceanie. Reszta po prostu szła a jak już nie chciała iść, to nie szła. A ja, chociaż i tak już nieco stonowałam, to wciąż jakiś mini zarys planów próbowałam zrobić. I wtedy Mari powiedziała zdanie, które stało się mottem naszego Camino a dla mnie nie tylko Camino… YOU ARE FREE. JUST GO.
Te kilka słów Mari mówiła trochę z luzem, trochę ze śmiechem. Dla mnie to było proroctwo. Jestem wolna. Mogę iść, mogę jechać autobusem. Mogę dziś spać na plaży. Mogę przejść 5 km albo 50. To jak będzie wyglądał mój dzień zależy tylko ode mnie. Nie od jakiś przewodników, rad innych pielgrzymów, czy nie wiem czego jeszcze.
Te kilka słów zrobiło coś w moim środku. Dziś wiem, że to był początek mojego daru Camino. Dobry Bóg podprowadzał mnie do niego małymi krokami. Zdejmował łuski z moich oczu po woli (najpierw błoto, nałożenie błota na oczy itd. - kojarzycie tą opowieść z Ewangelii?).
Te kilka słów rozpoczęło proces uwalniania..... Ja naprawdę nic nie muszę..... Jestem wolna....
Jest taka niezwykła piosenka Agnieszki Musiał: Wolnym tempem - polecam.
" I założę buty nowe
Które będą mnie prowadzić do odkrycia w sobie samej
Moich nieodkrytych granic
Wolnym tempem, naturalnym
Znanym tylko moje głowie
Będę śpiewać to co kocham
Czy posłuchasz co opowiem?
Ja jestem wolna"
Jest to odcinek podkastu:
NIEZGODNA
Niezgodna to podcast dla tych, którzy szukają: w życiu, w wierzę, w relacjach, w drodze.