::
::
Wpadł mi do serca ostatnio pomysł wyruszenia w drogę ale nieco w innym kierunku niż Santiago. Takie Camino ale do Manopello. Pomysł, myślę sobie całkiem niezły więc zaczęłam trochę o nim mówić. I nagle usłyszałam komentarz: "No ok... ale to będzie dużo droższe niż Camino". Zbaraniałam. Ten komentarz kompletnie mnie zaskoczył. Ja na Camino nie miałam kasy.
Marzyłam o Camino rzeczywiście kilka lat. Jednak z powodów różnorakich, nie miałam możliwości odłożenia pieniędzy, tak aby w czasie drogi mieć jakieś zabezpieczenie finansowe czy coś w tym stylu. Gdybym czekała na taki moment, to myślę, że on by się nigdy nie wydarzył. Wydaje mi się, że całkiem sporo ludzi jest w takiej sytuacji. Być może, też całkiem sporo myśli sobie o tych wyruszających, że teraz nie wiadomo skąd mają taką kasę, że mogą podróżować. Dlatego też piszę. Piszę o tym, że ja na Camino nie miałam kasy - naprawdę.
Nie chcę teraz opisywać poszczególnych dni i jak w czasie Drogi rozkładał się mój brak kasy ale napiszę o kilku ciekawych doświadczeniach. Będąc w Drodze z wielu rzeczy można zrezygnować, wiele ograniczyć. Jednak przy największych ograniczeniach trzeba gdzieś spać i coś jeść.Dlatego też, chyba największe doświadczenie Opatrzności dla mnie, objawiało się właśnie w tych sferach.
Noclegownia dla bezdomnych.
Na Camino jest wiele albergue - czyli miejsc, gdzie można zatrzymać się na noc. Część z nich to miejsca prywatne, część gminne lub parafialne. Często z ich statusem wiążą się warunki jakie w nich panują oraz cena czy też "ofiara" tzw. donativo. Planując trasę wybierałam te najtańsze opcje. Jednak gdyby miała za każdym razem płacić za nocleg to w życiu nie starczyło by mi pieniędzy. I tu spotkało mnie kilka niespodzianek czyt. znaków Bożej Opatrzności.
W kilku miejscach, w których spałam wprost usłyszałam, że mam nic nie płacić. Do takich miejsc m.in. należało przypadkowo spotkane albergue, gdzieś trochę dalej od drogi, w którym spało na 3 osoby. Tego dnia w miasteczku było jakieś święto. Zostaliśmy zaproszeni do baru, ugoszczeni i nie było mowy o jakimś rozliczaniu się. Innym razem w prywatnym albergue spałam sama. Wspaniała pani gospodyni, z którą przegadałyśmy cały wieczór (chociaż ona nie znała angielskiego a ja hiszpańskiego), nie tylko przyjęła mnie w bardzo zimny dzień do ciepłego pokoju ale również nakarmiła rano pysznym śniadaniem. Zdarzyły mi się też bardziej ekstremalny momenty, jak spanie na dziedzińcu opuszczonego kościoła. Jednak doświadczenie, które najbardziej zostało w moim jestestwie, to nocleg w noclegowni dla bezdomnych. Było zimo, ponieważ całą noc musiało być otwarte okno z powodu zbyt dużej intensywności różnych zapachów. Była zimna woda do mycia i ciepła herbata. Bycie tam jedną noc nie jest doświadczeniem łatwym czy nawet po prostu ciekawym, nie jest do opowiadania. Jest do przeżycia...... Polecam
Jest to odcinek podkastu:
NIEZGODNA
Niezgodna to podcast dla tych, którzy szukają: w życiu, w wierzę, w relacjach, w drodze.