::
::
Więcej tu: sasana.wikidot.com/drzewo-w-lesie
Niewłaściwym poglądem jest uznawanie, że jesteśmy saṅkhārami lub że jesteśmy szczęściem i nieszczęściem. Takie postrzeganie nie jest pełną, jasną znajomością prawdziwej natury rzeczy. Prawdą jest, że nie możemy zmusić rzeczy, aby podążały za naszym pragnieniem. One podążają drogą natury.
Oto proste porównanie: Załóżmy, że pójdziesz i usiądziesz na środku autostrady pełnej pędzących samochodów i ciężarówek. Nie możesz się wściekać na samochody i krzyczeć: „Przestańcie tu jeździć! Przestańcie tu jeździć!”. To jest autostrada. Nie możesz tego wymagać. Co zatem możesz zrobić? Możesz zejść z drogi. Droga jest miejscem, gdzie jeżdżą samochody. Jeżeli nie chcesz, żeby samochody tam były, to cierpisz.
Tak samo jest z saṅkhārami. Mówimy, że one nam przeszkadzają, kiedy na przykład medytujemy i słyszymy jakiś odgłos. Myślimy; „Och, ten dźwięk mi przeszkadza!”. Jeżeli sądzimy, że ten odgłos nas męczy, to będziemy stosownie do tego cierpieć. Jeżeli zaczniemy analizować tę sytuację nieco głębiej, to okaże się, że to my jesteśmy tymi, którzy weszli w interakcję i przeszkadzają odgłosowi. Odgłos jest jedynie odgłosem. Jeżeli pojmiemy go w ten sposób, to już nie będziemy mieć z nim niczego wspólnego. Zostawimy go w spokoju. Dostrzeżemy, że odgłos jest jednym zjawiskiem, a my drugim. To rzeczywista znajomość prawdy. Widzisz obie strony, więc odczuwasz spokój. Jeżeli dostrzegasz tylko jedną stronę, to pojawia się cierpienie. Jak tylko dostrzeżesz obie strony, zaczniesz podążać Ścieżką Środka. To właściwa praktyka umysłu. To właśnie to nazywamy pogłębieniem naszego zrozumienia.
W ten sam sposób naturą wszystkich saṅkhār jest nietrwałość i śmierć, a my jednak chcemy je pochwycić. Nosimy je przy sobie i pożądamy ich. Chcemy, żeby były prawdziwe. Chcemy odnaleźć prawdę w rzeczach, które nie są prawdziwe. Za każdym razem, gdy ktoś tak postrzega i przywiązuje się do saṅkhār uznając je za część siebie, cierpi. Buddha polecił nam abyśmy to kontemplowali.
Wspomóż prace Sasany: patronite.pl/sasanapl
Pomóż nam tłumaczyć teksty źródłowe: patronite.pl/TheravadaPL
Tłumaczenie: Andrzej Osiński, Przemysław Majewski
Redakcja polska: Dagmara Merecik
Czyta: Dagmara Merecik
Niewłaściwym poglądem jest uznawanie, że jesteśmy saṅkhārami lub że jesteśmy szczęściem i nieszczęściem. Takie postrzeganie nie jest pełną, jasną znajomością prawdziwej natury rzeczy. Prawdą jest, że nie możemy zmusić rzeczy, aby podążały za naszym pragnieniem. One podążają drogą natury.
Oto proste porównanie: Załóżmy, że pójdziesz i usiądziesz na środku autostrady pełnej pędzących samochodów i ciężarówek. Nie możesz się wściekać na samochody i krzyczeć: „Przestańcie tu jeździć! Przestańcie tu jeździć!”. To jest autostrada. Nie możesz tego wymagać. Co zatem możesz zrobić? Możesz zejść z drogi. Droga jest miejscem, gdzie jeżdżą samochody. Jeżeli nie chcesz, żeby samochody tam były, to cierpisz.
Tak samo jest z saṅkhārami. Mówimy, że one nam przeszkadzają, kiedy na przykład medytujemy i słyszymy jakiś odgłos. Myślimy; „Och, ten dźwięk mi przeszkadza!”. Jeżeli sądzimy, że ten odgłos nas męczy, to będziemy stosownie do tego cierpieć. Jeżeli zaczniemy analizować tę sytuację nieco głębiej, to okaże się, że to my jesteśmy tymi, którzy weszli w interakcję i przeszkadzają odgłosowi. Odgłos jest jedynie odgłosem. Jeżeli pojmiemy go w ten sposób, to już nie będziemy mieć z nim niczego wspólnego. Zostawimy go w spokoju. Dostrzeżemy, że odgłos jest jednym zjawiskiem, a my drugim. To rzeczywista znajomość prawdy. Widzisz obie strony, więc odczuwasz spokój. Jeżeli dostrzegasz tylko jedną stronę, to pojawia się cierpienie. Jak tylko dostrzeżesz obie strony, zaczniesz podążać Ścieżką Środka. To właściwa praktyka umysłu. To właśnie to nazywamy pogłębieniem naszego zrozumienia.
W ten sam sposób naturą wszystkich saṅkhār jest nietrwałość i śmierć, a my jednak chcemy je pochwycić. Nosimy je przy sobie i pożądamy ich. Chcemy, żeby były prawdziwe. Chcemy odnaleźć prawdę w rzeczach, które nie są prawdziwe. Za każdym razem, gdy ktoś tak postrzega i przywiązuje się do saṅkhār uznając je za część siebie, cierpi. Buddha polecił nam abyśmy to kontemplowali.
Wspomóż prace Sasany: patronite.pl/sasanapl
Pomóż nam tłumaczyć teksty źródłowe: patronite.pl/TheravadaPL
Tłumaczenie: Andrzej Osiński, Przemysław Majewski
Redakcja polska: Dagmara Merecik
Czyta: Dagmara Merecik
Jest to odcinek podkastu:
Sasana.pl
SASANA.PL to kanał, na którym publikujemy wykłady uznanych nauczycieli buddyzmu theravady. Są to zarówno instrukcje do medytacji, jak i dłuższe mowy przybliżające podejście buddyzmu do problemów, z którymi każdy z nas boryka się w życiu.
Theravada powstała w III w. p.n.e. w północnych Indiach, po wyodrębnieniu się z ze wspólnego nurtu szkoły mahasanghików i jest najdłużej istniejącą szkołą buddyjską spośród wczesnych szkół. Dominuje w południowej i południowo-wschodniej Azji (gł. Birma, Kambodża, Tajlandia, Laos), aż po Indonezję, i bywa nazywana buddyzmem południowym. Czasami tradycja ta zaliczana jest do hināyāny, co nie jest właściwe zarówno ze względu na poprawność merytoryczną, jak i historyczną.