::
::
EKRAN I ZWIERCIADŁO. KINO PYTA O TOŻSAMOŚĆ
WYKŁADY ADAMA LIPSZYCA
Luis Buñuel: Eksplozja codzienności
_____
Lata 60-te i 70-te, ostatnie dwie dekady twórczości Luisa Buñuela, to czas chwały wielkiego reżysera: począwszy od genialnej Viridiany aż po finałowy Mroczny przedmiot pożądania, Buñuel robił w tym okresie niemal same arcydzieła. Wśród filmów tego czasu trzy obrazy – "Anioł zagłady", "Dyskretny urok burżuazji" i "Widmo wolności" – układają się w stosunkowo spoistą sekwencję. Posługując się technikami przećwiczonymi już we wczesnym, arcyboskim "Złotym wieku", Buñuel metodycznie eksperymentuje w tych filmach z konwencjami przenikającymi nasze życie: blokuje ścieżki zwyczajowych działań, rozrywa łańcuchy przewidywalnych zachowań, proponuje z pozoru niedorzeczne, a przecież aż nadto zrozumiałe inwersje i zestawienia. Efektem tych chirurgicznych nacięć jest istna eksplozja codzienności, której towarzyszy cała feeria rozpoznań dotyczących zawiłych splotów żądzy i konwencji, w znacznym stopniu określających naszą tożsamość. Podczas wykładu spróbujemy wychwycić przynajmniej niektóre z tych czujnych rozpoznań.
_____
Podczas wykładu prezentowane były następujące fragmenty filmów:
„Złoty wiek” (1930) reż. Luis Buñuel; fragment: 0:24:05-0:25:09
„Anioł Zagłady” (1962) reż. Luis Buñuel; fragment: 1:06:40- 1:07:50 oraz 1:30:00-1:33:10
„Dyskretny urok burżuazji” (1972) reż. Luis Buñuel; fragment: 1:03:21-1:06:07
„Widmo wolności” (1974) reż. Luis Buñuel; fragment: 1:35:23-1:39:00
Jest to odcinek podkastu:
Dźwięki z Nowego Teatru
Podcast by Nowy Teatr
Kategorie:
Kultura
Kultura