::
::
EKRAN I ZWIERCIADŁO. KINO PYTA O TOŻSAMOŚĆ
WYKŁADY ADAMA LIPSZYCA
Quentin Tarantino. Dublerzy dziejów, tożsamość widza
_____
Począwszy od "Pulp Fiction" Quentin Tarantino zawsze bawił się oczekiwaniami widza, konfrontując w swoich filmach hiperboliczne akty przemocy z niekończącymi się, głupkowatymi konwersacjami i komicznie przyziemnymi sytuacjami i rozwiązaniami. Opierając się na swojej technicznej maestrii i niezwykłej zdolności żonglowania konwencjami, Tarantino mógłby ciągnąć bez końca tę ucieszną, w istocie wszakże pustą zabawę. A jednak wraz z (pozornie tylko) najbardziej pokracznym ze swoich filmów – "Grindhouse: Death Proof" – amerykański reżyser otworzył nowy rozdział swojej twórczości, która dopiero od tego momentu staje się naprawdę interesująca: także gdy idzie o filozoficzne pytania o tożsamość człowieka. Z jednej strony, w centrum jego filmów sytuują się odtąd postacie ludzi-zastępników – dublerów, kaskaderów, uzurpatorów – z drugiej zaś, jego filmy w coraz większym stopniu przybierają postać „obrazów refleksyjnych”, dzięki którym tyleż coś oglądamy, co oglądamy samych siebie, własne oczekiwania i własne ukryte pragnienia. Skupiając się na sekwencji wiodącej od "Death Proof" poprzez "Django" aż po "Dawno temu w Hollywood" podczas wykładu spróbujemy zobaczyć to, co Tarantino stara nam się pokazać.
_____
Podczas wykładu prezentowane były następujące fragmenty filmów:
„Grindhouse: Death Proof” (2007) reż. Quentin Tarantino; fragment: 0:46:50-0:47:40; 1:31:16-1:32:38 oraz 1:48:50-1:49:49
„Django” (2012) reż. Quentin Tarantino; fragment: 0:26:50-0:27:10 oraz 2:20:15-2:22:12
„Pewnego razu w Hollywood” (2019) reż. Quentin Tarantino; fragment: 1:48:05-1:48:55 oraz 2:32:40-2:36:08
Jest to odcinek podkastu:
Dźwięki z Nowego Teatru
Podcast by Nowy Teatr
Kategorie:
Kultura
Kultura