:: ::

Zbigniew Libera od lat 80-tych XX wieku ujawnia duchowe przywiązanie do ruchu pacyfistycznego. W najnowszej pracy artysta nadaje tej relacji być może najpełniejszy wyraz. Bohater zdjęcia oddaje mocz na wojskowy sprzęt. Strużka cieczy ścieka po maszynie, zamieniając ją w perwersyjny plac zabaw albo leśny urynał. Jedno jest pewne – broń, mimo wyraźnej erekcji, nie jest już zagrożeniem dla nikogo, traci nie tylko swoją funkcję, ale także wojenną powagę. Wojna jest dla Libery wyrazem najwyższej patriarchalnej przemocy. Na zdjęciu, w procesie zaklinania rzeczywistości, autor sprowadza ją do postaci ojca (ale też tatuśka) i jego zabawek – plastikowych żołnierzyków, samochodów wyścigowych – przedłużaczy męskości i wzwodu. Kategoria męskości jest rozbijana nie tylko przez krytykę figury ojca. Fizjologiczny performans bohatera fotografii, wbrew nauce tatusia, zdradza, że „syn” nie jest spadkobiercą normatywnych, genderowych ról, a z pewnością je olewa.

Jest to odcinek podkastu:
Dźwięki z Nowego Teatru

Podcast by Nowy Teatr

Link RSS Zobacz pozostałe odcinki Wesprzyj dobrym słowem
Udostępnij
Kategorie:
Kultura

Informacja dotycząca prawa autorskich: Wszelka prezentowana tu zawartość podkastu jest własnością jego autora

Wyszukiwanie

Kategorie