Cricoteka na ucho
Chcemy podzielić się z Wami ciekawymi rozmowami wokół twórczości Tadeusza Kantora, opowieściami o wystawach, historiami z archiwum, muzyczno-teatralnymi eksperymentami. Wszystkim tym, co nie zawsze i nie w każdym czasie możliwe jest do zobaczenia. W "Cricotece na ucho" znajdziecie towarzystwo na długie jesienne wieczory, bliskie i dalekie podróże, wiosenne spacery czy rodzinne popołudnia.
"Cricoteka na ucho" to seria rozmaitych tematycznie podcastów, zlokalizowanych wokół artystycznych wydarzeń odbywających się w Ośrodku Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora.
Do usłyszenia!
Kategorie:
Kultura
Kultura
Wykład Tomasza Pietruchy "Lekcje mediolańskie – tropy"
2025-01-07 14:42:07
W ramach wykładu Tomasz Pietrucha opowiada o najważniejszych założeniach wypływających z tekstu Tadeusza Kantora Lekcje mediolańskie i jego łączności z
cyklem wizualnym o tej samej nazwie. Przystępny, popularno-naukowy charakter prelekcji sprawia, że jest ona przeznaczona także dla osób, które nie miały dotąd okazji, by zetknąć się z twórczością teatralną, wizualną i teoretyczną
Tadeusza Kantora.
Cykl rysunków powstał w 1986 roku w Mediolanie i odnosi się wprost do pedagogiczno-teatralnego epizodu w artystycznej wędrówce twórcy Teatru Cricot 2, który decyduje się poprowadzić wykłady i warsztaty w Civica Scuola D’Arte Drammatica na zaproszenie Renato Palazziego. Praca dydaktyczna oraz warsztatowa Tadeusza zaowocowała powstaniem cricotage’u Ślub w manierze
konstruktywistycznej i surrealistycznej . Spektakl został zaprezentowany na zakończenie miesięcznego kursu trzykrotnie. Autorskie wykłady Kantor nazwał właśnie Lekcjami mediolańskimi .
Wykład towarzyszył wystawie: „O wszystkim pamiętać i wszystko zapomnieć…”. Prezentacja rysunków Tadeusza Kantora z cyklu Lekcje mediolańskie i realizacji zadania pod nazwą: Zakup cyklu prac Tadeusza Kantora „Lekcje mediolańskie”, którego wykonanie stało się możliwe dzięki dofinansowaniu z Programu Ministra Kultury i Dziedzictwa
Narodowego: Narodowa Kolekcja Sztuki Współczesnej 2024 oraz wsparciu Urzędu Marszałkowskiego Województwa
Małopolskiego.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.
W ramach wykładu Tomasz Pietrucha opowiada o najważniejszych założeniach wypływających z tekstu Tadeusza Kantora Lekcje mediolańskie i jego łączności z cyklem wizualnym o tej samej nazwie. Przystępny, popularno-naukowy charakter prelekcji sprawia, że jest ona przeznaczona także dla osób, które nie miały dotąd okazji, by zetknąć się z twórczością teatralną, wizualną i teoretyczną Tadeusza Kantora.
Cykl rysunków powstał w 1986 roku w Mediolanie i odnosi się wprost do pedagogiczno-teatralnego epizodu w artystycznej wędrówce twórcy Teatru Cricot 2, który decyduje się poprowadzić wykłady i warsztaty w Civica Scuola D’Arte Drammatica na zaproszenie Renato Palazziego. Praca dydaktyczna oraz warsztatowa Tadeusza zaowocowała powstaniem cricotage’u Ślub w manierze konstruktywistycznej i surrealistycznej. Spektakl został zaprezentowany na zakończenie miesięcznego kursu trzykrotnie. Autorskie wykłady Kantor nazwał właśnie Lekcjami mediolańskimi.
Wykład towarzyszył wystawie: „O wszystkim pamiętać i wszystko zapomnieć…”. Prezentacja rysunków Tadeusza Kantora z cyklu Lekcje mediolańskie i realizacji zadania pod nazwą: Zakup cyklu prac Tadeusza Kantora „Lekcje mediolańskie”, którego wykonanie stało się możliwe dzięki dofinansowaniu z Programu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego: Narodowa Kolekcja Sztuki Współczesnej 2024 oraz wsparciu Urzędu Marszałkowskiego Województwa Małopolskiego.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.
„Ja się nie będę bez przerwy złościł!” – kryzys na próbach a etyka pracy | Monika Kwaśniewska
2025-01-07 14:32:31
„Ja się nie będę bez przerwy złościł!” – kryzys na próbach a etyka pracy Moniki Kwaśniewskiej to ostatnie z cyklu dziesięciu seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania .
Monika Kwaśniewska przygląda się fragmentom prób do spektaklu Dziś są moje urodziny pod kątem relacji między reżyserem a zespołem. Interesują ją momenty impasu, zniechęcenia, frustracji, furii, w czasie których Kantor krzyczał, obwiniał zespół o brak energii, umiejętności i woli do pracy, rzucał inwektywami, wątpił w możliwość oprowadzenia przedstawienia do premiery. Zastanawia się, jak te sytuacje mogły wpływać na dynamikę władzy w grupie oraz na proces pracy.
Projekt w ramach którego odbyło się seminarium w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny . Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska. Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
„Ja się nie będę bez przerwy złościł!” – kryzys na próbach a etyka pracy Moniki Kwaśniewskiej to ostatnie z cyklu dziesięciu seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania.
Monika Kwaśniewska przygląda się fragmentom prób do spektaklu Dziś są moje urodziny pod kątem relacji między reżyserem a zespołem. Interesują ją momenty impasu, zniechęcenia, frustracji, furii, w czasie których Kantor krzyczał, obwiniał zespół o brak energii, umiejętności i woli do pracy, rzucał inwektywami, wątpił w możliwość oprowadzenia przedstawienia do premiery. Zastanawia się, jak te sytuacje mogły wpływać na dynamikę władzy w grupie oraz na proces pracy.
Projekt w ramach którego odbyło się seminarium w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny. Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska. Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Sobowtóry tekstów – urodziny między dokumentem a improwizacją | Paweł Stangret
2024-12-18 14:40:30
Sobowtóry tekstów – urodziny między dokumentem a improwizacją Pawła Stangreta to dziewiąte, przedostatnie seminarium w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania .
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny . Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno,
klęska.
Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane
z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Projekt ma angażować sztukę i naukę, które razem są w stanie nie tylko opowiedzieć o zamkniętym już procesie
twórczym, ale także uruchomić kolejny.
Podczas seminarium Paweł Stangret zajmuje się tekstami, z których składa się partytura Dziś są moje urodziny , jak i tymi wykorzystanymi w spektaklu. Przedstawienie eksploatuje po wielokroć motyw sobowtórów. Co ważne, postaci „podszywające się” nie tylko pochodzą z Kantorowskiej rzeczywistości – wspomnień, pamięci – ale również z jego dzieł, metod twórczych, autocytatów (malarskich, teatralnych i tekstowych). Pojawiają się tutaj także postaci historyczne, a co najważniejsze historyczne teksty, które już wtedy miały (czy mogły mieć) status dokumentów. Jednocześnie w partyturze spektaklu istotna jest typowa dla Kantora metoda tworzenia scenariusza w czasie prób. Ten skomplikowany kolaż dokumentów i improwizacji wydaje się jednym z kluczy do konstrukcji tego spektaklu.
Sobowtóry tekstów – urodziny między dokumentem a improwizacją Pawła Stangreta to dziewiąte, przedostatnie seminarium w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania.
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny. Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska.
Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Projekt ma angażować sztukę i naukę, które razem są w stanie nie tylko opowiedzieć o zamkniętym już procesie twórczym, ale także uruchomić kolejny.
Podczas seminarium Paweł Stangret zajmuje się tekstami, z których składa się partytura Dziś są moje urodziny, jak i tymi wykorzystanymi w spektaklu. Przedstawienie eksploatuje po wielokroć motyw sobowtórów. Co ważne, postaci „podszywające się” nie tylko pochodzą z Kantorowskiej rzeczywistości – wspomnień, pamięci – ale również z jego dzieł, metod twórczych, autocytatów (malarskich, teatralnych i tekstowych). Pojawiają się tutaj także postaci historyczne, a co najważniejsze historyczne teksty, które już wtedy miały (czy mogły mieć) status dokumentów. Jednocześnie w partyturze spektaklu istotna jest typowa dla Kantora metoda tworzenia scenariusza w czasie prób. Ten skomplikowany kolaż dokumentów i improwizacji wydaje się jednym z kluczy do konstrukcji tego spektaklu.
Dramaturgia dźwięku w spektaklu Dziś są moje urodziny | Anna Róża Burzyńska
2024-12-18 14:30:04
Dramaturgia dźwięku w spektaklu Dziś są moje urodziny Anny Róży Burzyńskiej to ó sme z cyklu dziesięciu seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania.
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny . Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska.
Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
W książce Semiotik des Theaters (1994) Erika Fischer-Lichte pisze: „W teatralnym kodzie awangardy muzyka osiągnęła relatywnie dominującą pozycję. Generacji, która usiłowała stworzyć nowy, całkowicie antyiluzjonistyczny teatr, wydawało się to możliwe tylko >>z ducha muzyki<<”. Niewątpliwie „z ducha muzyki” jest też teatr Tadeusza Kantora. Wraz z ewolucją formuły spektakli teatru Cricot 2 zmieniała się także funkcja elementów muzycznych (czy, szerzej, dźwiękowych) w ich strukturze. Ostatni spektakl Kantora, Dziś są moje urodziny , w szczególny sposób tematyzuje relację pomiędzy głosem a pamięcią, wydarzeniem a powtórzeniem, ciągłością a rozpadem. Jego dramaturgia – nielinearna, otwarta, par excellence postdramatyczna – w wyjątkowy sposób wykorzystuje możliwości teatralnego dźwięku.
W trakcie seminarium wyświetlony został film: https://www.youtube.com/watch?v=iSkJFs7myn0
Dramaturgia dźwięku w spektaklu Dziś są moje urodziny Anny Róży Burzyńskiej to ósme z cyklu dziesięciu seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania.
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny. Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska.
Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
W książce Semiotik des Theaters (1994) Erika Fischer-Lichte pisze: „W teatralnym kodzie awangardy muzyka osiągnęła relatywnie dominującą pozycję. Generacji, która usiłowała stworzyć nowy, całkowicie antyiluzjonistyczny teatr, wydawało się to możliwe tylko >>z ducha muzyki<<”. Niewątpliwie „z ducha muzyki” jest też teatr Tadeusza Kantora. Wraz z ewolucją formuły spektakli teatru Cricot 2 zmieniała się także funkcja elementów muzycznych (czy, szerzej, dźwiękowych) w ich strukturze. Ostatni spektakl Kantora, Dziś są moje urodziny, w szczególny sposób tematyzuje relację pomiędzy głosem a pamięcią, wydarzeniem a powtórzeniem, ciągłością a rozpadem. Jego dramaturgia – nielinearna, otwarta, par excellence postdramatyczna – w wyjątkowy sposób wykorzystuje możliwości teatralnego dźwięku.
W trakcie seminarium wyświetlony został film: https://www.youtube.com/watch?v=iSkJFs7myn0
Artyści obecni! Zespół jako żywe archiwum Dziś są moje urodziny |Katarzyna Fazan
2024-12-10 12:08:41
Artyści obecni! Zespół jako żywe archiwum Dziś są moje urodziny Katarzyny Fazan to siódme z cyklu dziesięciu
seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania .
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny . Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno,
klęska. Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Podczas seminarium Katarzyna Fazan podejmuje temat premiery i wystawiania ostatniego spektaklu Tadeusza Kantora nie tylko jako żywego archiwum przechowującego jego sztukę, ale przygląda się mu także pod kątem obecności artystów związanych z procesami powstawania spektaklu. Ich uczestnicząca gotowość do podejmowania dialogu z Katorem na wszystkich etapach tworzenia spektaklu, a
także żywa pamięć kodująca próby, umożliwiły pokazy już po śmierci reżysera. Z różnych względów premiera (tzw. ostatnia próba) oraz późniejsze wystawienia były obarczone dużą dozą ryzyka.
Projekt Dziś są moje urodziny - poszukiwania ma angażować sztukę i naukę, które razem są w stanie nie tylko powiedzieć o zamkniętym już procesie twórczym, ale także uruchomić kolejny.
Artyści obecni! Zespół jako żywe archiwum Dziś są moje urodziny Katarzyny Fazan to siódme z cyklu dziesięciu seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania.
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny. Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska. Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Podczas seminarium Katarzyna Fazan podejmuje temat premiery i wystawiania ostatniego spektaklu Tadeusza Kantora nie tylko jako żywego archiwum przechowującego jego sztukę, ale przygląda się mu także pod kątem obecności artystów związanych z procesami powstawania spektaklu. Ich uczestnicząca gotowość do podejmowania dialogu z Katorem na wszystkich etapach tworzenia spektaklu, a także żywa pamięć kodująca próby, umożliwiły pokazy już po śmierci reżysera. Z różnych względów premiera (tzw. ostatnia próba) oraz późniejsze wystawienia były obarczone dużą dozą ryzyka.
Projekt Dziś są moje urodziny - poszukiwania ma angażować sztukę i naukę, które razem są w stanie nie tylko powiedzieć o zamkniętym już procesie twórczym, ale także uruchomić kolejny.
Tadeusz Kantor. Autoportrety. Sztuka sytuacji granicznych | Małgorzata Paluch-Cybulska
2024-12-10 11:59:54
Tadeusz Kantor. Autoportrety. Sztuka sytuacji granicznych autorstwa Małgorzaty Paluch-Cybulskiej to szóste z cyklu dziesięciu seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania .
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny . Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno,
klęska. Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Projekt ma angażować sztukę i naukę, które razem są w stanie nie tylko opowiedzieć o zamkniętym już procesie
twórczym, ale także uruchomić kolejny.
Podczas seminarium Małgorzata Paluch-Cybulska podejmuje temat późnego malarstwa Tadeusza Kantora które stapia się z teatrem i życiem artysty jak amalgamat
W powstałych po 1986 roku ostatnich cyklach i seriach malarskich Kantora, intymność i prywatność artysty są zasadniczym budulcem tych dzieł. To, co obserwujemy na płótnach malarza i deskach scenicznych ostatnich dwóch produkcji Teatru Cricot 2 jest ryzykiem podjętym publicznie przez artystę, a związanym z obnażeniem siebie samego, swojej kondycji, lęków, skrajnych stanów psychologicznych, samotności, wreszcie przeczucia własnej śmierci,
zmierzającego do fenomenu ostatniego, nieukończonego spektaklu Dziś są moje urodziny , który stanowi swoistą ceremonię umierania.
Tadeusz Kantor. Autoportrety. Sztuka sytuacji granicznych autorstwa Małgorzaty Paluch-Cybulskiej to szóste z cyklu dziesięciu seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania.
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny. Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska. Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Projekt ma angażować sztukę i naukę, które razem są w stanie nie tylko opowiedzieć o zamkniętym już procesie twórczym, ale także uruchomić kolejny. Podczas seminarium Małgorzata Paluch-Cybulska podejmuje temat późnego malarstwa Tadeusza Kantora które stapia się z teatrem i życiem artysty jak amalgamat W powstałych po 1986 roku ostatnich cyklach i seriach malarskich Kantora, intymność i prywatność artysty są zasadniczym budulcem tych dzieł. To, co obserwujemy na płótnach malarza i deskach scenicznych ostatnich dwóch produkcji Teatru Cricot 2 jest ryzykiem podjętym publicznie przez artystę, a związanym z obnażeniem siebie samego, swojej kondycji, lęków, skrajnych stanów psychologicznych, samotności, wreszcie przeczucia własnej śmierci, zmierzającego do fenomenu ostatniego, nieukończonego spektaklu Dziś są moje urodziny, który stanowi swoistą ceremonię umierania.
Dziś są moje urodziny – proces twórczy i uczestnictwo artysty we własnym dziele | Marek Pieniążek
2024-12-10 11:51:14
Dziś są moje urodziny – proces twórczy i uczestnictwo
artysty we własnym dziele Marka Pieniążka to piąte z
cyklu dziesięciu seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania .
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny . Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno,
klęska. Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Projekt ma angażować sztukę i naukę, które razem są w stanie nie tylko opowiedzieć o zamkniętym już procesie
twórczym, ale także uruchomić kolejny.
Niniejsze seminarium poświęcone jest specyfice procesu twórczego Tadeusza Kantora. Omówione zostały etapy powstawania spektaklu Dziś są moje urodziny . Wskazane tendencje artysty do przekształcania widzenia siebie w
dzieło epifaniczne prowadzą do wykrycia dwutorowego przebiegu procesu twórczego Kantora: epifanicznego (w rysunkach siebie / własnych doświadczeń) oraz dyskursywno-narracyjnego (w wypowiedziach i esejach artysty).
Dziś są moje urodziny – proces twórczy i uczestnictwo artysty we własnym dziele Marka Pieniążka to piąte z cyklu dziesięciu seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania.
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny. Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska. Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Projekt ma angażować sztukę i naukę, które razem są w stanie nie tylko opowiedzieć o zamkniętym już procesie twórczym, ale także uruchomić kolejny.
Niniejsze seminarium poświęcone jest specyfice procesu twórczego Tadeusza Kantora. Omówione zostały etapy powstawania spektaklu Dziś są moje urodziny. Wskazane tendencje artysty do przekształcania widzenia siebie w dzieło epifaniczne prowadzą do wykrycia dwutorowego przebiegu procesu twórczego Kantora: epifanicznego (w rysunkach siebie / własnych doświadczeń) oraz dyskursywno-narracyjnego (w wypowiedziach i esejach artysty).
„Ale po co ja to opowiadam?” – teatr i postpamięć | Marta Bryś
2024-11-28 23:56:19
„Ale po co ja to opowiadam?” – teatr i postpamięć poprowadzone przez Martę Bryś to czwarte z cyklu dziesięciu seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania .
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny . Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska.
Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Marta Bryś stawia wiele pytań: Czy można pamiętać coś, czego się nie przeżyło? Czy można utożsamić się z opowieścią o nieswojej przeszłości? Czy można przeżywać czyjeś wspomnienia jak własne? Czym różni się pamięć od postpamięci? Czy teatr może tworzyć wspomnienia? Czy
przeszłość można „ocalić od zapomnienia”? Jak odpowiedzieć na pytanie Sterna, z którym z powrotem schował się do teatralnej skrzyni?
„Ale po co ja to opowiadam?” – teatr i postpamięć poprowadzone przez Martę Bryś to czwarte z cyklu dziesięciu seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania.
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny. Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska.
Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Marta Bryś stawia wiele pytań: Czy można pamiętać coś, czego się nie przeżyło? Czy można utożsamić się z opowieścią o nieswojej przeszłości? Czy można przeżywać czyjeś wspomnienia jak własne? Czym różni się pamięć od postpamięci? Czy teatr może tworzyć wspomnienia? Czy przeszłość można „ocalić od zapomnienia”? Jak odpowiedzieć na pytanie Sterna, z którym z powrotem schował się do teatralnej skrzyni?
O językach choreograficznych w Dziś są moje urodziny Tadeusza Kantora | Anna Królica
2024-11-28 23:45:51
O językach choreograficznych w Dziś są moje urodziny Tadeusza Kantora Anny Królicy to trzecie z cyklu dziesięciu
seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania .
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny . Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska.
Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół
wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Projekt ma angażować sztukę i naukę, które razem są w
stanie nie tylko opowiedzieć o zamkniętym już procesie twórczym, ale także uruchomić kolejny.
Anna Królica podejmuje próbę prześledzenia i omówienia języków choreograficzne w Dziś są moje urodziny , wykorzystując przy tym zarówno narzędzia artystyczne, jak i dyskurs związany z pamięcią kulturową w jej wizualnym i cielesnym aspekcie.
Traktuje obraz Tadeusza Kantora Mam dość siedzenia w obrazie. Wychodzę! z 1988 roku jako odsłonięcie strategii mistrza prowadzące go do rozwiązań choreograficznych, zaaplikowane również w jego ostatnim spektaklu. Obserwuje relacje pomiędzy obrazami ucieleśnionymi w materii scenicznej a czystą dramaturgią ruchu i kompozycją.
Odnajduje zależności i powiązania pomiędzy działaniami fizycznymi oraz choreograficznymi aktorów i aktorek w przedstawieniu, a językiem gestów obecnym na figuratywnych ujęciach malarskich np. w Infantce
Velázqueza czy w Autoportrecie Kantora.
O językach choreograficznych w Dziś są moje urodziny Tadeusza Kantora Anny Królicy to trzecie z cyklu dziesięciu seminariów w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania.
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny. Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska.
Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Projekt ma angażować sztukę i naukę, które razem są w stanie nie tylko opowiedzieć o zamkniętym już procesie twórczym, ale także uruchomić kolejny.
Anna Królica podejmuje próbę prześledzenia i omówienia języków choreograficzne w Dziś są moje urodziny, wykorzystując przy tym zarówno narzędzia artystyczne, jak i dyskurs związany z pamięcią kulturową w jej wizualnym i cielesnym aspekcie.
Traktuje obraz Tadeusza Kantora Mam dość siedzenia w obrazie. Wychodzę! z 1988 roku jako odsłonięcie strategii mistrza prowadzące go do rozwiązań choreograficznych, zaaplikowane również w jego ostatnim spektaklu. Obserwuje relacje pomiędzy obrazami ucieleśnionymi w materii scenicznej a czystą dramaturgią ruchu i kompozycją. Odnajduje zależności i powiązania pomiędzy działaniami fizycznymi oraz choreograficznymi aktorów i aktorek w przedstawieniu, a językiem gestów obecnym na figuratywnych ujęciach malarskich np. w Infantce Velázqueza czy w Autoportrecie Kantora.
Debata z udziałem artystek i artystów Teatru Cricot 2
2024-11-28 23:32:55
Debata odbyła się w ramach projektu Dziś są moje
urodziny – poszukiwania .
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny . Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska. Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Debata jest próbą refleksji nad ostatnim spektaklem Tadeusza Kantora: Dziś są moje urodziny , widzianym z
perspektywy uczestników i uczestniczek procesu twórczego – artystów i artystek Teatru Cricot 2. W spotkaniu wzięli udział: Andrzej Wełmiński, Bogdan Renczyński, Lech Stangret, Ludmiła Ryba, Marie Vayssière, Roman Siwulak, Teresa Wełmińska, Tomasz Dobrowolski, Ewa Janicka.
W ramach spotkania poddawany refleksji był toczący się odrębnie, wsobny proces powstawania spektaklu, co pozwala lepiej rozpoznać nie tylko jego trudną materię, ale również dowiedzieć się więcej o metodzie pracy Tadeusza Kantora z zespołem i zadać pytania o tryb funkcjonowania artystów i artystek w sytuacji kryzysu, wywołanej śmiercią reżysera przed premierą.
Prowadzący: Paweł Głowacki
Debata odbyła się w ramach projektu Dziś są moje urodziny – poszukiwania.
Projekt ten w całości został zaplanowany z myślą o ostatnim teatralnym dziele Tadeusza Kantora – Dziś są moje urodziny. Spektakl posiada różnorodne, nierzadko sprzeczne sensy; wpisane są w niego napięcia, fatum, graniczność, piękno, klęska. Cykl seminariów, prowadzonych przez badaczy, badaczki i osoby związane z Teatrem Cricot 2, ogniskuje się wokół wątków istotnych dla dzieła – od prezentacji stanu badań nad przedstawieniem, po krytyczne perspektywy związane z pamięcią i post-pamięcią o spektaklu, metodą pracy Tadeusza Kantora czy wieloaspektową dramaturgią.
Debata jest próbą refleksji nad ostatnim spektaklem Tadeusza Kantora: Dziś są moje urodziny, widzianym z perspektywy uczestników i uczestniczek procesu twórczego – artystów i artystek Teatru Cricot 2. W spotkaniu wzięli udział: Andrzej Wełmiński, Bogdan Renczyński, Lech Stangret, Ludmiła Ryba, Marie Vayssière, Roman Siwulak, Teresa Wełmińska, Tomasz Dobrowolski, Ewa Janicka.
W ramach spotkania poddawany refleksji był toczący się odrębnie, wsobny proces powstawania spektaklu, co pozwala lepiej rozpoznać nie tylko jego trudną materię, ale również dowiedzieć się więcej o metodzie pracy Tadeusza Kantora z zespołem i zadać pytania o tryb funkcjonowania artystów i artystek w sytuacji kryzysu, wywołanej śmiercią reżysera przed premierą.
Prowadzący: Paweł Głowacki