::
::
Praskie Audiohistorie e15
Niedawno Stowarzyszenie „Z Siedzibą w Warszawie” wydało ciekawą książkę: „Drzewa Warszawy. Przewodnik po wybranych, ważnych drzewach Warszawy”.
Autorkami i autorami tej publikacji są Katarzyna Kuzko Zwierz – kierowniczka Muzeum Warszawskiej Pragi, Ewa Kalnoj-Ziajkowska – do niedawna współtworząca nasz praski zespół a także Paweł Dunin-Wąsowicz, Mateusz Korbik i Marek Piwowarski.
Projekt jest współfinansowany przez m.st. Warszawa, dofinansowany także ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z Funduszu Promocji Kultury.
I jest dostępny za darmo w Internecie! Link znajdą Państwo w transkrypcji tego odcinka. http://www.wwarszawie.org.pl/files/drzewa-warszawy.pdf
36 drzew, 36 żywych, zielonych świadków historii. Wybrałam dla państwa opowieść o powstaniu Parku Skaryszewskiego… Posłuchajcie:
Topole białe to jedne z najbardziej charakterystycznych drzew Warszawy. Często krzyżują się z innymi gatunkami, np. osiką, tworząc całą gamę form o konarach czasem bardzo jasnych, czasem zupełnie ciemnych.
Ich charakterystyczną cechą są kutnerowate liście, od której biorą swoją nazwę. Ich czyste formy najlepiej podziwiać na warszawskich łęgach wiślanych, ale spotkać je można niemal we wszystkich dzielnicach, w tym często położonych daleko od Wisły…
Na terenie parku Skaryszewskiego topoli białych jest kilka.
Można na nie trafić nad Jeziorem Kamionkowskim, a także przy arterii okalającej park od strony alei Zielenieckiej. Ta wybrana na potrzeby niniejszej publikacji rośnie od strony Ronda Waszyngtona przy głównej alei przecinającej park na pół. Jest najbardziej okazała, co jednoznacznie sugeruje jej rolę świadkini organizacji parku i jego przemian.
Zanim powstał park Skaryszewski na tych terenach rozciągały się łąki, służące okolicznym mieszkańcom do wypasania bydła. W jego nazwie zachowało się odwołanie do pobliskiego miasteczka Skaryszew, do którego tereny te należały, zanim stopił się z Pragą i został włączony w obręb Warszawy.
Na początku XX wieku za zgodą zarządu miasta Franciszek Szanior, główny ogrodnik Warszawy, zaprojektował w tej lokalizacji park miejski, mający stanowić atrakcyjną przestrzeń rekreacyjno- -wypoczynkową. Była to część projektu modernizacyjnego. Równolegle z parkiem powstawał tzw. trzeci most (wówczas most imienia cara Mikołaja II, dziś Poniatowskiego) oraz stworzono plany parcelacyjne Saskiej Kępy, która następnie wraz z Grochowem i innymi obszarami w 1916 roku została włączona w granice miasta.
Park oficjalnie oddano do użytku w tym samym roku, choć zmieniał się jeszcze przez kolejne lata. Działo się to między innymi za sprawą utworzenia w 1926 roku 62 ogrodów różanego i daliowego oraz wprowadzenia w jego przestrzeń w 1929 roku rzeźb wybitnych artystów, m.in. Rytmu Henryka Kuny czy Kąpiącej się Olgi Niewskiej.
Teren przeznaczony na park był płaski, zalewany przez Wisłę, wymagał zatem przeprowadzenia poważnych robót ziemnych. Rozpoczęto je jeszcze w 1905 roku, a do ich wykonywania miasto zatrudniało osoby pozostające bez pracy.
Projekt Szaniora przewidywał podniesienie terenu i utworzenie atrakcyjnej kompozycji, łączącej różnorodne przykłady polskiego krajobrazu.
Główna aleja, przeznaczona zarówno dla spacerowiczów, jak i pojazdów konnych, biegła od wejścia przy dzisiejszym Rondzie Waszyngtona, w kierunku Jeziora Kamionkowskiego i ulicy Grochowskiej. Przecinała ją obwodnica w kształcie elipsy. Wyznaczono też liczne trasy spacerowe.
Symetrycznie po obu stronach głównej osi parku Szanior zaprojektował dwa większe stawy, a w ich sąsiedztwie wzniesienia z punktami widokowymi. W sumie na terenie parku powstały cztery różnej wielkości i różnego kształtu sztuczne zbiorniki wodne połączone ze sobą i z łachą wiślaną rowami, co dało możliwość utworzenia wysepek i mostków nadających całości nieco romantycznego charakteru.
Jesienią tego samego roku rozpoczęto nasadzenia drzew i krzewów, kontynuowane w kolejnych latach. Najprawdopodobniej w tym właśnie czasie przy głównej alei pojawiła się topola biała.
Jest ona w Polsce gatunkiem pospolitym, występującym głównie na terenach nadrzecznych. Kora na starszych drzewach jest gładka, szarawobiała, u nasady pni spękana i czarna. Górna strona liści jest ciemnozielona, natomiast dolna biało- lub szarofilcowata, od czego bierze się nazwa tego gatunku.
Dwa wybrane okazy topoli białej w Parku Skaryszewskim mają korony o średnicy 23 m i 18 m, odpowiednio obwody pni: ok. 572 cm i 486 cm i wysokość 30 m i 36 m. Rosną od około 115 lat!
Idźcie na spacer, poszukajcie tych drzew! Przewodnik podpowiada jeszcze jedną topolę – pomnik przyrody przy Brukselskiej 26, na Saskiej Kępie…
Wiosna to najlepszy czas na spacer z przewodnikiem „Drzewa Warszawy”…
W tle wykorzystano nagranie efektów dźwiękowych z BBC Sound Effects.
Niedawno Stowarzyszenie „Z Siedzibą w Warszawie” wydało ciekawą książkę: „Drzewa Warszawy. Przewodnik po wybranych, ważnych drzewach Warszawy”.
Autorkami i autorami tej publikacji są Katarzyna Kuzko Zwierz – kierowniczka Muzeum Warszawskiej Pragi, Ewa Kalnoj-Ziajkowska – do niedawna współtworząca nasz praski zespół a także Paweł Dunin-Wąsowicz, Mateusz Korbik i Marek Piwowarski.
Projekt jest współfinansowany przez m.st. Warszawa, dofinansowany także ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z Funduszu Promocji Kultury.
I jest dostępny za darmo w Internecie! Link znajdą Państwo w transkrypcji tego odcinka. http://www.wwarszawie.org.pl/files/drzewa-warszawy.pdf
36 drzew, 36 żywych, zielonych świadków historii. Wybrałam dla państwa opowieść o powstaniu Parku Skaryszewskiego… Posłuchajcie:
Topole białe to jedne z najbardziej charakterystycznych drzew Warszawy. Często krzyżują się z innymi gatunkami, np. osiką, tworząc całą gamę form o konarach czasem bardzo jasnych, czasem zupełnie ciemnych.
Ich charakterystyczną cechą są kutnerowate liście, od której biorą swoją nazwę. Ich czyste formy najlepiej podziwiać na warszawskich łęgach wiślanych, ale spotkać je można niemal we wszystkich dzielnicach, w tym często położonych daleko od Wisły…
Na terenie parku Skaryszewskiego topoli białych jest kilka.
Można na nie trafić nad Jeziorem Kamionkowskim, a także przy arterii okalającej park od strony alei Zielenieckiej. Ta wybrana na potrzeby niniejszej publikacji rośnie od strony Ronda Waszyngtona przy głównej alei przecinającej park na pół. Jest najbardziej okazała, co jednoznacznie sugeruje jej rolę świadkini organizacji parku i jego przemian.
Zanim powstał park Skaryszewski na tych terenach rozciągały się łąki, służące okolicznym mieszkańcom do wypasania bydła. W jego nazwie zachowało się odwołanie do pobliskiego miasteczka Skaryszew, do którego tereny te należały, zanim stopił się z Pragą i został włączony w obręb Warszawy.
Na początku XX wieku za zgodą zarządu miasta Franciszek Szanior, główny ogrodnik Warszawy, zaprojektował w tej lokalizacji park miejski, mający stanowić atrakcyjną przestrzeń rekreacyjno- -wypoczynkową. Była to część projektu modernizacyjnego. Równolegle z parkiem powstawał tzw. trzeci most (wówczas most imienia cara Mikołaja II, dziś Poniatowskiego) oraz stworzono plany parcelacyjne Saskiej Kępy, która następnie wraz z Grochowem i innymi obszarami w 1916 roku została włączona w granice miasta.
Park oficjalnie oddano do użytku w tym samym roku, choć zmieniał się jeszcze przez kolejne lata. Działo się to między innymi za sprawą utworzenia w 1926 roku 62 ogrodów różanego i daliowego oraz wprowadzenia w jego przestrzeń w 1929 roku rzeźb wybitnych artystów, m.in. Rytmu Henryka Kuny czy Kąpiącej się Olgi Niewskiej.
Teren przeznaczony na park był płaski, zalewany przez Wisłę, wymagał zatem przeprowadzenia poważnych robót ziemnych. Rozpoczęto je jeszcze w 1905 roku, a do ich wykonywania miasto zatrudniało osoby pozostające bez pracy.
Projekt Szaniora przewidywał podniesienie terenu i utworzenie atrakcyjnej kompozycji, łączącej różnorodne przykłady polskiego krajobrazu.
Główna aleja, przeznaczona zarówno dla spacerowiczów, jak i pojazdów konnych, biegła od wejścia przy dzisiejszym Rondzie Waszyngtona, w kierunku Jeziora Kamionkowskiego i ulicy Grochowskiej. Przecinała ją obwodnica w kształcie elipsy. Wyznaczono też liczne trasy spacerowe.
Symetrycznie po obu stronach głównej osi parku Szanior zaprojektował dwa większe stawy, a w ich sąsiedztwie wzniesienia z punktami widokowymi. W sumie na terenie parku powstały cztery różnej wielkości i różnego kształtu sztuczne zbiorniki wodne połączone ze sobą i z łachą wiślaną rowami, co dało możliwość utworzenia wysepek i mostków nadających całości nieco romantycznego charakteru.
Jesienią tego samego roku rozpoczęto nasadzenia drzew i krzewów, kontynuowane w kolejnych latach. Najprawdopodobniej w tym właśnie czasie przy głównej alei pojawiła się topola biała.
Jest ona w Polsce gatunkiem pospolitym, występującym głównie na terenach nadrzecznych. Kora na starszych drzewach jest gładka, szarawobiała, u nasady pni spękana i czarna. Górna strona liści jest ciemnozielona, natomiast dolna biało- lub szarofilcowata, od czego bierze się nazwa tego gatunku.
Dwa wybrane okazy topoli białej w Parku Skaryszewskim mają korony o średnicy 23 m i 18 m, odpowiednio obwody pni: ok. 572 cm i 486 cm i wysokość 30 m i 36 m. Rosną od około 115 lat!
Idźcie na spacer, poszukajcie tych drzew! Przewodnik podpowiada jeszcze jedną topolę – pomnik przyrody przy Brukselskiej 26, na Saskiej Kępie…
Wiosna to najlepszy czas na spacer z przewodnikiem „Drzewa Warszawy”…
W tle wykorzystano nagranie efektów dźwiękowych z BBC Sound Effects.
Jest to odcinek podkastu:
Praskie Audiohistorie
Praskie Audiohistorie.
Podcast Archiwum Historii Mówionej Muzeum Warszawskiej Pragi.
Przez cały rok, w każdy wtorek, nadamy nowy odcinek podcastu “Praskie Audiohistorie”.
Będziemy mówić o historii i współczesności prawobrzeżnej Warszawy.
Posłuchasz wspomnień najstarszych prażan, z nagrań zgromadzonych w naszym muzealnym archiwum, dowiesz się, o czym i jak robimy wystawy.
Zdradzimy, czego kuratorzy nie pokazali na wystawie - do jakich materiałów dotarliśmy opracowując wybrany temat.
Czasem coś przeczytamy, coś dopowiemy, coś przypomnimy…
Żyj z nami dawnym i dzisiejszym życiem warszawskiej Pragi. Szukaj nas na muzeumpragi.pl, na kanałach Spotify, Google Podcasts i Apple Podcasts oraz na muzealnym Facebooku.
Podcast nagrywa Anna Mizikowska, kustosz Muzeum Warszawskiej Pragi
Partnerem Projektu jest Totalizator Sportowy. Jubileusz 65 Lat Totalizatora Sportowego.
Kategorie:
Historia
Historia