::
::
Stanisław Kuba urodził się w podwarszawskiej wsi Nowinki w styczniu 1932
roku. W okresie okupacji z racji tego, że mama pracowała w Warszawie
chłopcem zajmowała się siostra mamy. Do Warszawy przyjechał dopiero w 1945,
po zakończeniu drugiej wojny światowej. Zatrudniono go wówczas w charakterze
gońca w aptece Potockich znajdującej się na rogu ulicy Poznańskiej i Alej
Jerozolimskich. Następnie trafił do sióstr Elżbietanek do Otwocka. Tu w 1948
roku ukończył siedmioklasową szkołę im. Władysława Reymonta. Następnie
trafił do domu księży Orionistów położonego przy ulicy Barskiej w Warszawie.
Po zakończeniu nauki w szkole podstawowej zdał egzamin do I Miejskiej Szkoły
Zawodowej im. Michała Konarskiego znajdującej się na ulicy Okopowej. Tu
uczył się przez 3 lata aż do 1951 roku, które skońćzył z tytułem czeladnika
tokarskiego. Następnie złożył papiery do Technikum Kolejowego na ulicy
Chmielnej gdzie pomyślnie zdał egzaminy i został przyjęty do klasy czwartej.
W tej szkole przystąpił do matury którą zdał w 1952 roku. Po maturze dostał
nakaz pracy na kolei. Ministerstwo Kolei skierowało go do pracy w
parowozowni Warszawa Wschodnia. W tym miejscu przeszedł 6 miesięczne
szkolenie, po którym w marcu 1953 roku zdał egzamin w wydziale mechanicznym
dyrekcji okręgowej kolei państwowej. Następnie skierowano go na kierownika
sekcji trakcyjnej do oddziału RMO-2 (Ruchowo Mechaniczny Oddział drugi)
Warszawa - Praga, gdzie pracował do roku 56. W tym czasie należąc do klubu
ZZK Kolejarz wyjechał na wczasy do Międzyzdrojów gdzie poznał swoją przyszłą
żonę. W 1963 roku urodziła się im córka. Z węzła Warszawa - Praga przeszedł
do biura techniki Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowej. W tej jednostce
został założony kolejowy dozór techniczny, w którym, na stanowisku
inspektora pracował aż do emerytury na którą przeszedł w 1993 roku. W
międzyczasie przez krótki okres pracował w głównym inspektoracie kolei
państwowych, z którego po kilku latach wrócił do okręgowego. W 1994 roku
został zatrudniony w Muzeum Kolejnictwa na pół etatu gdzie odpowiadał za
sprawy BHP. W muzeum przepracował 12 lat.
Rozmawiał Konrad Pruszyński, 13 września 2012 roku.
roku. W okresie okupacji z racji tego, że mama pracowała w Warszawie
chłopcem zajmowała się siostra mamy. Do Warszawy przyjechał dopiero w 1945,
po zakończeniu drugiej wojny światowej. Zatrudniono go wówczas w charakterze
gońca w aptece Potockich znajdującej się na rogu ulicy Poznańskiej i Alej
Jerozolimskich. Następnie trafił do sióstr Elżbietanek do Otwocka. Tu w 1948
roku ukończył siedmioklasową szkołę im. Władysława Reymonta. Następnie
trafił do domu księży Orionistów położonego przy ulicy Barskiej w Warszawie.
Po zakończeniu nauki w szkole podstawowej zdał egzamin do I Miejskiej Szkoły
Zawodowej im. Michała Konarskiego znajdującej się na ulicy Okopowej. Tu
uczył się przez 3 lata aż do 1951 roku, które skońćzył z tytułem czeladnika
tokarskiego. Następnie złożył papiery do Technikum Kolejowego na ulicy
Chmielnej gdzie pomyślnie zdał egzaminy i został przyjęty do klasy czwartej.
W tej szkole przystąpił do matury którą zdał w 1952 roku. Po maturze dostał
nakaz pracy na kolei. Ministerstwo Kolei skierowało go do pracy w
parowozowni Warszawa Wschodnia. W tym miejscu przeszedł 6 miesięczne
szkolenie, po którym w marcu 1953 roku zdał egzamin w wydziale mechanicznym
dyrekcji okręgowej kolei państwowej. Następnie skierowano go na kierownika
sekcji trakcyjnej do oddziału RMO-2 (Ruchowo Mechaniczny Oddział drugi)
Warszawa - Praga, gdzie pracował do roku 56. W tym czasie należąc do klubu
ZZK Kolejarz wyjechał na wczasy do Międzyzdrojów gdzie poznał swoją przyszłą
żonę. W 1963 roku urodziła się im córka. Z węzła Warszawa - Praga przeszedł
do biura techniki Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowej. W tej jednostce
został założony kolejowy dozór techniczny, w którym, na stanowisku
inspektora pracował aż do emerytury na którą przeszedł w 1993 roku. W
międzyczasie przez krótki okres pracował w głównym inspektoracie kolei
państwowych, z którego po kilku latach wrócił do okręgowego. W 1994 roku
został zatrudniony w Muzeum Kolejnictwa na pół etatu gdzie odpowiadał za
sprawy BHP. W muzeum przepracował 12 lat.
Rozmawiał Konrad Pruszyński, 13 września 2012 roku.
Jest to odcinek podkastu:
Praskie Audiohistorie
Praskie Audiohistorie.
Podcast Archiwum Historii Mówionej Muzeum Warszawskiej Pragi.
Przez cały rok, w każdy wtorek, nadamy nowy odcinek podcastu “Praskie Audiohistorie”.
Będziemy mówić o historii i współczesności prawobrzeżnej Warszawy.
Posłuchasz wspomnień najstarszych prażan, z nagrań zgromadzonych w naszym muzealnym archiwum, dowiesz się, o czym i jak robimy wystawy.
Zdradzimy, czego kuratorzy nie pokazali na wystawie - do jakich materiałów dotarliśmy opracowując wybrany temat.
Czasem coś przeczytamy, coś dopowiemy, coś przypomnimy…
Żyj z nami dawnym i dzisiejszym życiem warszawskiej Pragi. Szukaj nas na muzeumpragi.pl, na kanałach Spotify, Google Podcasts i Apple Podcasts oraz na muzealnym Facebooku.
Podcast nagrywa Anna Mizikowska, kustosz Muzeum Warszawskiej Pragi
Partnerem Projektu jest Totalizator Sportowy. Jubileusz 65 Lat Totalizatora Sportowego.
Kategorie:
Historia
Historia