Accademia Włoskiego Kina | Podcast
Accademia Włoskiego Kina to projekt edukacyjny autorstwa Diany Dąbrowskiej, który ma na celu popularyzację włoskiej kultury filmowej w Polsce.
Kategorie:
TV & Film
TV & Film
Ennio według Tornatore - opowieść o życiu i twórczości Morricone | Maciej Stasierski | AWK, odc. 38
2022-09-10 14:53:30
Accademia Włosiego Kina we współpracy z platformą Watching Closely zapraszają na spotkanie "Ennio według Tornatore" - opowieść o życiu i twórczości kompozytora wszechczasów - Ennio Morricone (1928-2020). Opowieść o tym, jak muzyka włoskiego mistrza "pisze" nasze życia i wypełnia na wskroś naszą miłość do kina. Bo Morricone to mitologia, Morricone to po prostu esencja kina. Dokument Giuseppe Tornatore to gigantyczny i przepiękny hołd dla twórczości Morricone. Ale też opowieść o człowieku, który długo walczył o swoją pozycję nie tylko w branży, ale też we własnym życiu. Opowieść pełna magii, ale też opowieść dotykająca kwestii niezrozumienia, wściekłości, rozczarowania. Ennio to bohater wielowymiarowy, którego życiowa historia chwyta mocno za serce, dokładnie tak jego muzyka.
Accademia Włosiego Kina we współpracy z platformą Watching Closely zapraszają na spotkanie "Ennio według Tornatore" - opowieść o życiu i twórczości kompozytora wszechczasów - Ennio Morricone (1928-2020). Opowieść o tym, jak muzyka włoskiego mistrza "pisze" nasze życia i wypełnia na wskroś naszą miłość do kina. Bo Morricone to mitologia, Morricone to po prostu esencja kina.
Dokument Giuseppe Tornatore to gigantyczny i przepiękny hołd dla twórczości Morricone. Ale też opowieść o człowieku, który długo walczył o swoją pozycję nie tylko w branży, ale też we własnym życiu. Opowieść pełna magii, ale też opowieść dotykająca kwestii niezrozumienia, wściekłości, rozczarowania. Ennio to bohater wielowymiarowy, którego życiowa historia chwyta mocno za serce, dokładnie tak jego muzyka.
Dokument Giuseppe Tornatore to gigantyczny i przepiękny hołd dla twórczości Morricone. Ale też opowieść o człowieku, który długo walczył o swoją pozycję nie tylko w branży, ale też we własnym życiu. Opowieść pełna magii, ale też opowieść dotykająca kwestii niezrozumienia, wściekłości, rozczarowania. Ennio to bohater wielowymiarowy, którego życiowa historia chwyta mocno za serce, dokładnie tak jego muzyka.
Neorealizm w kinie chińskim | Wojciech Tutaj | AWK, odc. 37 [EXTRA]
2022-08-30 18:55:19
Accademia Włoskiego Kina po raz pierwszy przenosi się do filmowej Azji! Takie połączenie jest możliwe dzięki naszemu specjaliście! Gościem spotkania będzie krytyk filmowy i filmoznawca piszący m.in. do Filmwebu i Miesięcznika KINO, znawca kina chińskiego - Wojtek Tutaj. Jak trafnie podkreśla nasz gość – nie można toczyć dyskusji o najważniejszych osiągnięciach współczesnego kina autorskiego, pomijając dzieła chińskich mistrzów. Od zakończenia rewolucji kulturalnej i ponownego otwarcia Pekińskiej Akademii Filmowej, w Państwie Środka obrodziło wybitnymi talentami reżyserskimi, które zalicza się do Piątej i Szóstej Generacji. Ich inspiracje były niezwykle rozległe, a wpływ na rozwój lokalnego kina artystycznego przemożny. Potwierdzają to niezliczone nagrody na międzynarodowych festiwalach, w tym Złoty Lew w Wenecji dla "Historii Qiu Ju" (1992) i Srebrny Niedźwiedź w Berlinie dla "Roweru z Pekinu" (2001). Dzieła dwóch kompletnie różnych twórców, czyli Zhanga Yimou - ikony chińskiej kultury silnie powiązanej z państwowym przemysłem filmowym, oraz Wanga Xiaoshuaia zaczynającego z pozycji niezależnego reżysera, łączy realistyczny sznyt i obrazowanie chińskiej rzeczywistości bez żadnego filtra estetycznego. "Rower z Pekinu" jawnie nawiązuje do klasycznych "Złodziei rowerów" De Siki, na co wskazuje już sam tytuł, stanowiąc pomost między dokonaniami neorealistów i przedstawicieli Szóstej Generacji. Z kolei "Historia Qiu Ju" robi za wyjątek w alegoryczno-metaforycznej, wysmakowanej formalnie twórczości Zhanga, a na jej pokrewieństwo z filmami włoskich mistrzów zwracał uwagę już w 1993 roku Roger Ebert. Na spotkaniu Accademii przyjrzymy się bliżej właśnie tym dwóm tytułom - "Historii Qiu Ju" (1992) i "Beijing Bicycle/Rower z Pekinu" (2001). Ale nie tylko. Filmowe połączenie na linii Włochy - Chiny może stać się punktem wyjścia do szerszej refleksji o neorealizmie współczesnym, neorealizmie dziś. Jak pisała krytyczka filmowa Maria Kornatowska: "Neorealizm, niby zapomniany, zamknięty w podręcznikach historii, ożywa w dramatycznych momentach dziejów społeczeństw. Jest świetnym narzędziem opisu rzeczywistości nabrzmiałej cierpieniem i nadzieją”. Czy rzeczywiście wciąż tak jest?
Accademia Włoskiego Kina po raz pierwszy przenosi się do filmowej Azji! Takie połączenie jest możliwe dzięki naszemu specjaliście! Gościem spotkania będzie krytyk filmowy i filmoznawca piszący m.in. do Filmwebu i Miesięcznika KINO, znawca kina chińskiego - Wojtek Tutaj.
Jak trafnie podkreśla nasz gość – nie można toczyć dyskusji o najważniejszych osiągnięciach współczesnego kina autorskiego, pomijając dzieła chińskich mistrzów. Od zakończenia rewolucji kulturalnej i ponownego otwarcia Pekińskiej Akademii Filmowej, w Państwie Środka obrodziło wybitnymi talentami reżyserskimi, które zalicza się do Piątej i Szóstej Generacji. Ich inspiracje były niezwykle rozległe, a wpływ na rozwój lokalnego kina artystycznego przemożny. Potwierdzają to niezliczone nagrody na międzynarodowych festiwalach, w tym Złoty Lew w Wenecji dla "Historii Qiu Ju" (1992) i Srebrny Niedźwiedź w Berlinie dla "Roweru z Pekinu" (2001). Dzieła dwóch kompletnie różnych twórców, czyli Zhanga Yimou - ikony chińskiej kultury silnie powiązanej z państwowym przemysłem filmowym, oraz Wanga Xiaoshuaia zaczynającego z pozycji niezależnego reżysera, łączy realistyczny sznyt i obrazowanie chińskiej rzeczywistości bez żadnego filtra estetycznego. "Rower z Pekinu" jawnie nawiązuje do klasycznych "Złodziei rowerów" De Siki, na co wskazuje już sam tytuł, stanowiąc pomost między dokonaniami neorealistów i przedstawicieli Szóstej Generacji. Z kolei "Historia Qiu Ju" robi za wyjątek w alegoryczno-metaforycznej, wysmakowanej formalnie twórczości Zhanga, a na jej pokrewieństwo z filmami włoskich mistrzów zwracał uwagę już w 1993 roku Roger Ebert.
Na spotkaniu Accademii przyjrzymy się bliżej właśnie tym dwóm tytułom - "Historii Qiu Ju" (1992) i "Beijing Bicycle/Rower z Pekinu" (2001). Ale nie tylko. Filmowe połączenie na linii Włochy - Chiny może stać się punktem wyjścia do szerszej refleksji o neorealizmie współczesnym, neorealizmie dziś.
Jak pisała krytyczka filmowa Maria Kornatowska: "Neorealizm, niby zapomniany, zamknięty w podręcznikach historii, ożywa w dramatycznych momentach dziejów społeczeństw. Jest świetnym narzędziem opisu rzeczywistości nabrzmiałej cierpieniem i nadzieją”. Czy rzeczywiście wciąż tak jest?
Jak trafnie podkreśla nasz gość – nie można toczyć dyskusji o najważniejszych osiągnięciach współczesnego kina autorskiego, pomijając dzieła chińskich mistrzów. Od zakończenia rewolucji kulturalnej i ponownego otwarcia Pekińskiej Akademii Filmowej, w Państwie Środka obrodziło wybitnymi talentami reżyserskimi, które zalicza się do Piątej i Szóstej Generacji. Ich inspiracje były niezwykle rozległe, a wpływ na rozwój lokalnego kina artystycznego przemożny. Potwierdzają to niezliczone nagrody na międzynarodowych festiwalach, w tym Złoty Lew w Wenecji dla "Historii Qiu Ju" (1992) i Srebrny Niedźwiedź w Berlinie dla "Roweru z Pekinu" (2001). Dzieła dwóch kompletnie różnych twórców, czyli Zhanga Yimou - ikony chińskiej kultury silnie powiązanej z państwowym przemysłem filmowym, oraz Wanga Xiaoshuaia zaczynającego z pozycji niezależnego reżysera, łączy realistyczny sznyt i obrazowanie chińskiej rzeczywistości bez żadnego filtra estetycznego. "Rower z Pekinu" jawnie nawiązuje do klasycznych "Złodziei rowerów" De Siki, na co wskazuje już sam tytuł, stanowiąc pomost między dokonaniami neorealistów i przedstawicieli Szóstej Generacji. Z kolei "Historia Qiu Ju" robi za wyjątek w alegoryczno-metaforycznej, wysmakowanej formalnie twórczości Zhanga, a na jej pokrewieństwo z filmami włoskich mistrzów zwracał uwagę już w 1993 roku Roger Ebert.
Na spotkaniu Accademii przyjrzymy się bliżej właśnie tym dwóm tytułom - "Historii Qiu Ju" (1992) i "Beijing Bicycle/Rower z Pekinu" (2001). Ale nie tylko. Filmowe połączenie na linii Włochy - Chiny może stać się punktem wyjścia do szerszej refleksji o neorealizmie współczesnym, neorealizmie dziś.
Jak pisała krytyczka filmowa Maria Kornatowska: "Neorealizm, niby zapomniany, zamknięty w podręcznikach historii, ożywa w dramatycznych momentach dziejów społeczeństw. Jest świetnym narzędziem opisu rzeczywistości nabrzmiałej cierpieniem i nadzieją”. Czy rzeczywiście wciąż tak jest?
Przypis do Pasoliniego (2) | Anna Osmólska-Mętrak I AWK, odc. 36
2022-07-11 20:37:27
Accademia Włoskiego Kina wraz z Anną Osmólską-Mętrak zaprasza na drugi odcinek cyklu "Przypis do Pasoliniego". Pasolini był artystą totalnym, którego działalność artystyczną nie sposób zamknąć w jednym medium, jednej przestrzeni artystycznej. Był artystą, który był zawsze bardzo blisko życia i rzeczywistości, co odbijało się nie tylko w obrazach, lecz także w języku. Wokół "różnych przejawów życia" Pasolini zbudował zresztą całą trylogię; w latach 70. włoski mistrz adaptował ze swadą arcydzieła literatury światowej o silnym zabarwieniu erotycznym - "Dekameron", "Opowieści Kanterberyjskie" i "Kwiat tysiąca i jednej nocy". W jaki sposób Pasolini odnosił się do życia/ludzkiej egzystencji w swoich filmach? Dlaczego w pewnym momencie zdecydował się on nakręcić tzw. trylogię życia? Co działo się wówczas w jego prywatnym życiu? Co działo się wtedy we Włoszech? Jak te filmy powstawały, jak odebrali je Włosi? Dlaczego Pasolini obsadził sam siebie w każdej z trzech części projektu? Jak włoski mistrz podszedł do pism Boccaccia i co wniósł do jego "karnawałowego świata" swoją autorską wizją? Czy we wcześniejszych dziełach PPP odnajdziemy podobny pean na cześć życia, seksualności i witalności, jak ma to miejsce w trylogii?
Accademia Włoskiego Kina wraz z Anną Osmólską-Mętrak zaprasza na drugi odcinek cyklu "Przypis do Pasoliniego".
Pasolini był artystą totalnym, którego działalność artystyczną nie sposób zamknąć w jednym medium, jednej przestrzeni artystycznej. Był artystą, który był zawsze bardzo blisko życia i rzeczywistości, co odbijało się nie tylko w obrazach, lecz także w języku. Wokół "różnych przejawów życia" Pasolini zbudował zresztą całą trylogię; w latach 70. włoski mistrz adaptował ze swadą arcydzieła literatury światowej o silnym zabarwieniu erotycznym - "Dekameron", "Opowieści Kanterberyjskie" i "Kwiat tysiąca i jednej nocy".
W jaki sposób Pasolini odnosił się do życia/ludzkiej egzystencji w swoich filmach? Dlaczego w pewnym momencie zdecydował się on nakręcić tzw. trylogię życia? Co działo się wówczas w jego prywatnym życiu? Co działo się wtedy we Włoszech? Jak te filmy powstawały, jak odebrali je Włosi? Dlaczego Pasolini obsadził sam siebie w każdej z trzech części projektu? Jak włoski mistrz podszedł do pism Boccaccia i co wniósł do jego "karnawałowego świata" swoją autorską wizją? Czy we wcześniejszych dziełach PPP odnajdziemy podobny pean na cześć życia, seksualności i witalności, jak ma to miejsce w trylogii?
Pasolini był artystą totalnym, którego działalność artystyczną nie sposób zamknąć w jednym medium, jednej przestrzeni artystycznej. Był artystą, który był zawsze bardzo blisko życia i rzeczywistości, co odbijało się nie tylko w obrazach, lecz także w języku. Wokół "różnych przejawów życia" Pasolini zbudował zresztą całą trylogię; w latach 70. włoski mistrz adaptował ze swadą arcydzieła literatury światowej o silnym zabarwieniu erotycznym - "Dekameron", "Opowieści Kanterberyjskie" i "Kwiat tysiąca i jednej nocy".
W jaki sposób Pasolini odnosił się do życia/ludzkiej egzystencji w swoich filmach? Dlaczego w pewnym momencie zdecydował się on nakręcić tzw. trylogię życia? Co działo się wówczas w jego prywatnym życiu? Co działo się wtedy we Włoszech? Jak te filmy powstawały, jak odebrali je Włosi? Dlaczego Pasolini obsadził sam siebie w każdej z trzech części projektu? Jak włoski mistrz podszedł do pism Boccaccia i co wniósł do jego "karnawałowego świata" swoją autorską wizją? Czy we wcześniejszych dziełach PPP odnajdziemy podobny pean na cześć życia, seksualności i witalności, jak ma to miejsce w trylogii?
Accademia Włoskiego Kina, odc. 35 - Miłosz Stelmach ♦ "Kot o dziewięciu ogonach", reż. Dario Argento
2022-06-21 18:49:31
Accademia Włoskiego Kina zaprasza na spotkanie wokół filmu "Kot o dziewięciu ogonach" (Il gatto a nove code, 1971), którego gościem będzie dr Miłosz Stelmach, ceniony filmoznawca, redaktor naczelny Czasopisma Ekrany, współtwórca wielu publikacji i artykułów. "Kot o dziewięciu ogonach" to drugie ogniwo tzw. trylogii zwierzęcej Argento, która przyniosła włoskiemu reżyserowi niezwykłą popularność i miano "włoskiego Hitchcocka". Na spotkaniu dokonamy wspólnie analizy filmu i przyjrzymy się cechom charakterystycznym dla filmowego giallo.
Accademia Włoskiego Kina zaprasza na spotkanie wokół filmu "Kot o dziewięciu ogonach" (Il gatto a nove code, 1971), którego gościem będzie dr Miłosz Stelmach, ceniony filmoznawca, redaktor naczelny Czasopisma Ekrany, współtwórca wielu publikacji i artykułów.
"Kot o dziewięciu ogonach" to drugie ogniwo tzw. trylogii zwierzęcej Argento, która przyniosła włoskiemu reżyserowi niezwykłą popularność i miano "włoskiego Hitchcocka". Na spotkaniu dokonamy wspólnie analizy filmu i przyjrzymy się cechom charakterystycznym dla filmowego giallo.
"Kot o dziewięciu ogonach" to drugie ogniwo tzw. trylogii zwierzęcej Argento, która przyniosła włoskiemu reżyserowi niezwykłą popularność i miano "włoskiego Hitchcocka". Na spotkaniu dokonamy wspólnie analizy filmu i przyjrzymy się cechom charakterystycznym dla filmowego giallo.
Accademia Włoskiego Kina, odc. 34 [EXTRA] - Jan Dąbrowski ♦ "Zbrodnie przyszłości" Cronenberga!
2022-06-07 19:16:46
Wspólnie z Cronenbergalia.pl, zapraszamy na kolejne spotkanie z cyklu "Accademia Extra", w którym ponownie skupimy się na twórczości Davida Cronenberga. Za pierwszym razem przyjrzeliśmy się bliżej różnymi linkom między kanadyjskim reżyserem a Włochami. Dokonaliśmy również wnikliwej analizy "Nagiego Lunchu". Tym razem skupimy się na najnowszym filmie Cronenberga - prezentowanym na tegorocznym MFF w Cannes - "Crimes of the Future". Do jakiego świata zabierze nas tym razem twórca "Cosmopolis"? Jak dobrze znamy już ten świat i materiały, z których jest zrodzony? Jak mówi Jan Dąbrowski (Cronenbergalia.pl), nasz gość i specjalista: „Crimes of the future” z jednej strony zapowiada wielki powrót na znajome terytorium. Technologia jako przedłużenie ciała, seks i maszyny, wolność artystyczna a granice przyzwolenia społecznego. Cronenberg już nas zabierał w te rejony. Za każdym razem podróż, choć przebrana za kino gatunkowe, była zatrważająco aktualna, lub nawet profetyczna. Z drugiej strony to już jest przełomowy film. Od poprzedniej produkcji Cronenberga minęło osiem lat, technologia w branży ewoluowała. On też musiał na nowo wejść w ten świat. Chyba nigdy przedtem nie kręcił tak daleko od Kanady, nie kręcił w Grecji, nie pracował podczas pandemii. A do horroru cielesnego nie wracał ze dwadzieścia lat, nie licząc debiutanckiej powieści „Skonsumowana”. Proponujemy małe śledztwo po tropach rozrzuconych w „Crimes of the future”. Nie widzieliśmy filmu, więc za poszlaki posłu��y nam to, co wiemy ze zwiastunów, klipów, materiałów promocyjnych. I od samego Cronenberga. Jako materiału porównawczego użyjemy „eXistenZ”. Zobaczymy, gdzie nas to śledztwo zaprowadzi".
Wspólnie z Cronenbergalia.pl, zapraszamy na kolejne spotkanie z cyklu "Accademia Extra", w którym ponownie skupimy się na twórczości Davida Cronenberga.
Za pierwszym razem przyjrzeliśmy się bliżej różnymi linkom między kanadyjskim reżyserem a Włochami. Dokonaliśmy również wnikliwej analizy "Nagiego Lunchu". Tym razem skupimy się na najnowszym filmie Cronenberga - prezentowanym na tegorocznym MFF w Cannes - "Crimes of the Future". Do jakiego świata zabierze nas tym razem twórca "Cosmopolis"? Jak dobrze znamy już ten świat i materiały, z których jest zrodzony?
Jak mówi Jan Dąbrowski (Cronenbergalia.pl), nasz gość i specjalista:
„Crimes of the future” z jednej strony zapowiada wielki powrót na znajome terytorium. Technologia jako przedłużenie ciała, seks i maszyny, wolność artystyczna a granice przyzwolenia społecznego. Cronenberg już nas zabierał w te rejony. Za każdym razem podróż, choć przebrana za kino gatunkowe, była zatrważająco aktualna, lub nawet profetyczna. Z drugiej strony to już jest przełomowy film. Od poprzedniej produkcji Cronenberga minęło osiem lat, technologia w branży ewoluowała. On też musiał na nowo wejść w ten świat. Chyba nigdy przedtem nie kręcił tak daleko od Kanady, nie kręcił w Grecji, nie pracował podczas pandemii. A do horroru cielesnego nie wracał ze dwadzieścia lat, nie licząc debiutanckiej powieści „Skonsumowana”. Proponujemy małe śledztwo po tropach rozrzuconych w „Crimes of the future”. Nie widzieliśmy filmu, więc za poszlaki posłu��y nam to, co wiemy ze zwiastunów, klipów, materiałów promocyjnych. I od samego Cronenberga. Jako materiału porównawczego użyjemy „eXistenZ”. Zobaczymy, gdzie nas to śledztwo zaprowadzi".
Za pierwszym razem przyjrzeliśmy się bliżej różnymi linkom między kanadyjskim reżyserem a Włochami. Dokonaliśmy również wnikliwej analizy "Nagiego Lunchu". Tym razem skupimy się na najnowszym filmie Cronenberga - prezentowanym na tegorocznym MFF w Cannes - "Crimes of the Future". Do jakiego świata zabierze nas tym razem twórca "Cosmopolis"? Jak dobrze znamy już ten świat i materiały, z których jest zrodzony?
Jak mówi Jan Dąbrowski (Cronenbergalia.pl), nasz gość i specjalista:
„Crimes of the future” z jednej strony zapowiada wielki powrót na znajome terytorium. Technologia jako przedłużenie ciała, seks i maszyny, wolność artystyczna a granice przyzwolenia społecznego. Cronenberg już nas zabierał w te rejony. Za każdym razem podróż, choć przebrana za kino gatunkowe, była zatrważająco aktualna, lub nawet profetyczna. Z drugiej strony to już jest przełomowy film. Od poprzedniej produkcji Cronenberga minęło osiem lat, technologia w branży ewoluowała. On też musiał na nowo wejść w ten świat. Chyba nigdy przedtem nie kręcił tak daleko od Kanady, nie kręcił w Grecji, nie pracował podczas pandemii. A do horroru cielesnego nie wracał ze dwadzieścia lat, nie licząc debiutanckiej powieści „Skonsumowana”. Proponujemy małe śledztwo po tropach rozrzuconych w „Crimes of the future”. Nie widzieliśmy filmu, więc za poszlaki posłu��y nam to, co wiemy ze zwiastunów, klipów, materiałów promocyjnych. I od samego Cronenberga. Jako materiału porównawczego użyjemy „eXistenZ”. Zobaczymy, gdzie nas to śledztwo zaprowadzi".
Accademia Włoskiego Kina, odc. 33 - "Chiara", reż. Jonas Carpignano ♦ Ekranizacje z Kalabrią w tle!
2022-05-31 16:45:35
Accademia Włoskiego Kina, zaprasza na spotkanie poświęcone filmowi jednego z najciekawszych twórców współczesnego włoskiego kina - "Chiara" (A Chiara, 2021) Jonasa Carpignano. Już po premierze, "Chiara" objawiła się jako filmowa rewelacja ostatniego festiwalu w Cannes, gdzie - w ramach sekcji 'Director Fortnight' - Carpignano zdobył prestiżową nagrodę Europa Cinemas Label for Best European Film. Film włoskiego reżysera zachwycił krytyków na całym świecie, co potwierdza certyfikat "filmowej świeżości i jakości" w popularnej, międzynarodowej bazie z recenzjami - Rotten Tomatoes. ⬛ O czym opowiada "Chiara"? Osiemnaste urodziny najstarszej córki Claudia i Carmeli to dobra okazja do wspólnego świętowania dla całej rodziny oraz najbliższych przyjaciół. Giulia i jej trzy lata młodsza siostra Chiara ku uciesze zgromadzonych gości brylują na parkiecie. Rodzinną sielankę zakłóci jednak brutalny akt przemocy. Od tej chwili bohaterka będzie prowadzić prywatne śledztwo, które pozwoli jej poznać prawdę o swojej rodzinie i ziemi. Kalabryjskiej ziemi, w której zmowa wilczenia i lojalność wobec mafii, to rzeczy święte. ⬛ Jakie zagadnienia podejmiemy w trakcie spotkania? Z pewnością przyjrzymy się niezwykłej postaci i twórczości Carpignano, reżysera włoskiego, urodzonego w Stanach Zjednoczonych; Jak "Chiara" wpisuje się w dotychczasowe poszukiwania artystyczne włoskiego twórcy? Czym charakteryzuje się styl filmowy Carpignano? Jacy bohaterowie i jakie motywy są najbliższe jego sercu? Nie zabraknie także informacji kontekstowych dotyczących tematu mafii we Włoszech, szczególnie w odniesieniu do kalabryjskiej organizacji przestępczej ’ndrangheta.
Accademia Włoskiego Kina, zaprasza na spotkanie poświęcone filmowi jednego z najciekawszych twórców współczesnego włoskiego kina - "Chiara" (A Chiara, 2021) Jonasa Carpignano.
Już po premierze, "Chiara" objawiła się jako filmowa rewelacja ostatniego festiwalu w Cannes, gdzie - w ramach sekcji 'Director Fortnight' - Carpignano zdobył prestiżową nagrodę Europa Cinemas Label for Best European Film. Film włoskiego reżysera zachwycił krytyków na całym świecie, co potwierdza certyfikat "filmowej świeżości i jakości" w popularnej, międzynarodowej bazie z recenzjami - Rotten Tomatoes.
⬛ O czym opowiada "Chiara"?
Osiemnaste urodziny najstarszej córki Claudia i Carmeli to dobra okazja do wspólnego świętowania dla całej rodziny oraz najbliższych przyjaciół. Giulia i jej trzy lata młodsza siostra Chiara ku uciesze zgromadzonych gości brylują na parkiecie. Rodzinną sielankę zakłóci jednak brutalny akt przemocy. Od tej chwili bohaterka będzie prowadzić prywatne śledztwo, które pozwoli jej poznać prawdę o swojej rodzinie i ziemi. Kalabryjskiej ziemi, w której zmowa wilczenia i lojalność wobec mafii, to rzeczy święte.
⬛ Jakie zagadnienia podejmiemy w trakcie spotkania?
Z pewnością przyjrzymy się niezwykłej postaci i twórczości Carpignano, reżysera włoskiego, urodzonego w Stanach Zjednoczonych; Jak "Chiara" wpisuje się w dotychczasowe poszukiwania artystyczne włoskiego twórcy? Czym charakteryzuje się styl filmowy Carpignano? Jacy bohaterowie i jakie motywy są najbliższe jego sercu? Nie zabraknie także informacji kontekstowych dotyczących tematu mafii we Włoszech, szczególnie w odniesieniu do kalabryjskiej organizacji przestępczej ’ndrangheta.
Już po premierze, "Chiara" objawiła się jako filmowa rewelacja ostatniego festiwalu w Cannes, gdzie - w ramach sekcji 'Director Fortnight' - Carpignano zdobył prestiżową nagrodę Europa Cinemas Label for Best European Film. Film włoskiego reżysera zachwycił krytyków na całym świecie, co potwierdza certyfikat "filmowej świeżości i jakości" w popularnej, międzynarodowej bazie z recenzjami - Rotten Tomatoes.
⬛ O czym opowiada "Chiara"?
Osiemnaste urodziny najstarszej córki Claudia i Carmeli to dobra okazja do wspólnego świętowania dla całej rodziny oraz najbliższych przyjaciół. Giulia i jej trzy lata młodsza siostra Chiara ku uciesze zgromadzonych gości brylują na parkiecie. Rodzinną sielankę zakłóci jednak brutalny akt przemocy. Od tej chwili bohaterka będzie prowadzić prywatne śledztwo, które pozwoli jej poznać prawdę o swojej rodzinie i ziemi. Kalabryjskiej ziemi, w której zmowa wilczenia i lojalność wobec mafii, to rzeczy święte.
⬛ Jakie zagadnienia podejmiemy w trakcie spotkania?
Z pewnością przyjrzymy się niezwykłej postaci i twórczości Carpignano, reżysera włoskiego, urodzonego w Stanach Zjednoczonych; Jak "Chiara" wpisuje się w dotychczasowe poszukiwania artystyczne włoskiego twórcy? Czym charakteryzuje się styl filmowy Carpignano? Jacy bohaterowie i jakie motywy są najbliższe jego sercu? Nie zabraknie także informacji kontekstowych dotyczących tematu mafii we Włoszech, szczególnie w odniesieniu do kalabryjskiej organizacji przestępczej ’ndrangheta.
Accademia Włoskiego Kina, odc. 32 [EXTRA] - Zaczarowany ekran Ołeksandra Dowżenki
2022-05-24 19:40:18
Filmoznawczyni Diana Dąbrowska, Robert Siwczyk z „Klatki na oczach. Blog o kinie niemym i slapstickowym” oraz Veikko Suvanto zdecydowali się połączyć siły i zaproponować specjalne spotkanie Accademii poświęcone pierwszej i najsłynniejszej trylogii Ołeksandra Dowżenki – „Zwenigora” (Звенигора, 1928), „Arsenał” (Арсенал, 1929) i „Ziemia” (Зeмля, 1930). Nie zabraknie także informacji o samym artyście, jego początkach i największych sukcesach z pierwszego okresu twórczości. Jaki jest styl Dowżenki? Na czym polega wyjątkowość jego kina? Jak słynny reżyser odnosił się do filmowej propagandy? Na te oraz inne pytania spróbujemy odpowiedzieć wspólnie podczas spotkania. Gość specjalny: Mark Pohodin - miłośnik kina zajmujący się również kulturoznawstwem, filozofią i szeroko pojętą historią mediów audiowizualnych. Z wykształcenia ekonomista, z zawodu fotograf. W kręgu jego zainteresowań badawczych szczególnie miejsce zajmuje pojęcie traumy i studium doświadczenia traumatycznego. Obecnie obecnie działa w przestrzeni Sokołowsko Laboratorium Kultury w ramach stażu z European Solidarity Corps. Bardzo dziękujemy Markowi za chęć wzbogacenia naszej dyskusji -- jesteśmy przekonani, że jego obecność naprawdę dużo wzniesie.
Filmoznawczyni Diana Dąbrowska, Robert Siwczyk z „Klatki na oczach. Blog o kinie niemym i slapstickowym” oraz Veikko Suvanto zdecydowali się połączyć siły i zaproponować specjalne spotkanie Accademii poświęcone pierwszej i najsłynniejszej trylogii Ołeksandra Dowżenki – „Zwenigora” (Звенигора, 1928), „Arsenał” (Арсенал, 1929) i „Ziemia” (Зeмля, 1930).
Nie zabraknie także informacji o samym artyście, jego początkach i największych sukcesach z pierwszego okresu twórczości. Jaki jest styl Dowżenki? Na czym polega wyjątkowość jego kina? Jak słynny reżyser odnosił się do filmowej propagandy? Na te oraz inne pytania spróbujemy odpowiedzieć wspólnie podczas spotkania.
Gość specjalny:
Mark Pohodin - miłośnik kina zajmujący się również kulturoznawstwem, filozofią i szeroko pojętą historią mediów audiowizualnych. Z wykształcenia ekonomista, z zawodu fotograf. W kręgu jego zainteresowań badawczych szczególnie miejsce zajmuje pojęcie traumy i studium doświadczenia traumatycznego. Obecnie obecnie działa w przestrzeni Sokołowsko Laboratorium Kultury w ramach stażu z European Solidarity Corps. Bardzo dziękujemy Markowi za chęć wzbogacenia naszej dyskusji -- jesteśmy przekonani, że jego obecność naprawdę dużo wzniesie.
Nie zabraknie także informacji o samym artyście, jego początkach i największych sukcesach z pierwszego okresu twórczości. Jaki jest styl Dowżenki? Na czym polega wyjątkowość jego kina? Jak słynny reżyser odnosił się do filmowej propagandy? Na te oraz inne pytania spróbujemy odpowiedzieć wspólnie podczas spotkania.
Gość specjalny:
Mark Pohodin - miłośnik kina zajmujący się również kulturoznawstwem, filozofią i szeroko pojętą historią mediów audiowizualnych. Z wykształcenia ekonomista, z zawodu fotograf. W kręgu jego zainteresowań badawczych szczególnie miejsce zajmuje pojęcie traumy i studium doświadczenia traumatycznego. Obecnie obecnie działa w przestrzeni Sokołowsko Laboratorium Kultury w ramach stażu z European Solidarity Corps. Bardzo dziękujemy Markowi za chęć wzbogacenia naszej dyskusji -- jesteśmy przekonani, że jego obecność naprawdę dużo wzniesie.
Accademia Włoskiego Kina, odc. 31 - Śmiech all' italiana ♦ Włoska komedia w latach 60.
2022-05-08 13:14:44
Accademia Włoskiego Kina, świętuje swój pierwszy rok istnienia! Dziękujemy naszym wspaniałym Patronom i Patronkom za wsparcie! Dziękujemy za każde dobre słowo oraz cenną krytykę. Accademia jest naszą wspólną przestrzenią, naszym wspólnym dziełem! W kolejnym odcinku (31.!), zapraszamy Was na opowieść o dwóch wspaniałych włoskich komediach (a może tragikomediach?), czyli "Il Mafioso" Alberto Lattuady i "Rozwód po włosku" Pietro Germiego. Dwie opowieści o Sycylii. Dwóch wielkich - ikonicznych wręcz - aktorów, twarzy złotej dekady włoskiego kina.
Accademia Włoskiego Kina, świętuje swój pierwszy rok istnienia! Dziękujemy naszym wspaniałym Patronom i Patronkom za wsparcie! Dziękujemy za każde dobre słowo oraz cenną krytykę. Accademia jest naszą wspólną przestrzenią, naszym wspólnym dziełem!
W kolejnym odcinku (31.!), zapraszamy Was na opowieść o dwóch wspaniałych włoskich komediach (a może tragikomediach?), czyli "Il Mafioso" Alberto Lattuady i "Rozwód po włosku" Pietro Germiego. Dwie opowieści o Sycylii. Dwóch wielkich - ikonicznych wręcz - aktorów, twarzy złotej dekady włoskiego kina.
W kolejnym odcinku (31.!), zapraszamy Was na opowieść o dwóch wspaniałych włoskich komediach (a może tragikomediach?), czyli "Il Mafioso" Alberto Lattuady i "Rozwód po włosku" Pietro Germiego. Dwie opowieści o Sycylii. Dwóch wielkich - ikonicznych wręcz - aktorów, twarzy złotej dekady włoskiego kina.
Accademia Włoskiego Kina, odc. 30 - Marina Fabbri ♦ "Aprile", reż. Nanni Moretti [ITA]
2022-04-26 18:42:09
Accademia Włoskiego Kina zaprasza na wyjątkowe spotkanie - IN ITALIANO! Live! - poświęcone filmowi "Kwiecień" (Aprile, 1998) jednego z najważniejszych włoskich współczesnych reżyserów - Nanniego Morettiego. O tym niezwykłym filmie, w którym fikcja miesza się z rzeczywistością, a na ekranie mamy do czynienia z Morettim zarówno prywatnie jak i publicznie, porozmawiamy z równie wyjątkową gościnią - Mariną Fabbri. Marina Fabbri - ambasadorka polskiej kultury we Włoszech i włoskiej kultury w Polsce. Ceniona tłumaczka, wybitna specjalistka od kina i teatru, organizatorka licznych przeglądów i festiwali w Italii. Laureatka wielu nagród i wyróżnień dla swojej promotorskiej działalności.
Accademia Włoskiego Kina zaprasza na wyjątkowe spotkanie - IN ITALIANO! Live! - poświęcone filmowi "Kwiecień" (Aprile, 1998) jednego z najważniejszych włoskich współczesnych reżyserów - Nanniego Morettiego.
O tym niezwykłym filmie, w którym fikcja miesza się z rzeczywistością, a na ekranie mamy do czynienia z Morettim zarówno prywatnie jak i publicznie, porozmawiamy z równie wyjątkową gościnią - Mariną Fabbri.
Marina Fabbri - ambasadorka polskiej kultury we Włoszech i włoskiej kultury w Polsce. Ceniona tłumaczka, wybitna specjalistka od kina i teatru, organizatorka licznych przeglądów i festiwali w Italii. Laureatka wielu nagród i wyróżnień dla swojej promotorskiej działalności.
O tym niezwykłym filmie, w którym fikcja miesza się z rzeczywistością, a na ekranie mamy do czynienia z Morettim zarówno prywatnie jak i publicznie, porozmawiamy z równie wyjątkową gościnią - Mariną Fabbri.
Marina Fabbri - ambasadorka polskiej kultury we Włoszech i włoskiej kultury w Polsce. Ceniona tłumaczka, wybitna specjalistka od kina i teatru, organizatorka licznych przeglądów i festiwali w Italii. Laureatka wielu nagród i wyróżnień dla swojej promotorskiej działalności.
Accademia Włoskiego Kina, odc. 29 - Dominika Zielińska ♦ Hiszpanie we Włoszech i Włosi w Hiszpanii
2022-03-29 19:44:02
Damos una calurosa bienvenida a todos a la Academia de Cine Italiano! Accademia Włoskiego Kina przenosi się w nowe filmowe rewiry! Zapraszamy serdecznie na najbliższe spotkanie Accademii Włoskiego Kina, w którym przyjrzymy się połączeniom włosko-hiszpańskim i hiszpańsko-włoskim w obrębie autorskich tragikomedii. Bohaterami spotkania będą tak ikoniczne dla zjawiska postacie jak scenarzysta Rafael Azcona i reżsyser Marco Ferreri. Czy zarówno Włochów i Hiszpanów możemy określić mianem mistrzów filmowej groteski? Skąd w ogóle to zamiłowanie do takiej konwencji i estetyki w przypadku tych dwóch krajów? Jak ma się kino w tym kontekście do innych sztuk?
Damos una calurosa bienvenida a todos a la Academia de Cine Italiano!
Accademia Włoskiego Kina przenosi się w nowe filmowe rewiry!
Zapraszamy serdecznie na najbliższe spotkanie Accademii Włoskiego Kina, w którym przyjrzymy się połączeniom włosko-hiszpańskim i hiszpańsko-włoskim w obrębie autorskich tragikomedii. Bohaterami spotkania będą tak ikoniczne dla zjawiska postacie jak scenarzysta Rafael Azcona i reżsyser Marco Ferreri.
Czy zarówno Włochów i Hiszpanów możemy określić mianem mistrzów filmowej groteski? Skąd w ogóle to zamiłowanie do takiej konwencji i estetyki w przypadku tych dwóch krajów? Jak ma się kino w tym kontekście do innych sztuk?
Accademia Włoskiego Kina przenosi się w nowe filmowe rewiry!
Zapraszamy serdecznie na najbliższe spotkanie Accademii Włoskiego Kina, w którym przyjrzymy się połączeniom włosko-hiszpańskim i hiszpańsko-włoskim w obrębie autorskich tragikomedii. Bohaterami spotkania będą tak ikoniczne dla zjawiska postacie jak scenarzysta Rafael Azcona i reżsyser Marco Ferreri.
Czy zarówno Włochów i Hiszpanów możemy określić mianem mistrzów filmowej groteski? Skąd w ogóle to zamiłowanie do takiej konwencji i estetyki w przypadku tych dwóch krajów? Jak ma się kino w tym kontekście do innych sztuk?