::
::
Muszę się przyznać do czegoś bardzo intymnego. Mam niemoc w tych sprawach od pewnego czasu, a właściwie od zeszłej niedzieli, 25 czerwca. To wtedy w Krakowie Jan Pospieszalski wygłosił taką oto prawdę objawioną: " To, ile mamy dzieci, nie jest naszą prywatną sprawą. Mamy je rodzić dla Polski, pamiętając o żołnierzach wyklętych" . No i stało się. Za każdym razem, gdy pomyślę sobie o jakowymś zbliżeniu z małżonką przed oczami staje mi postać żołnierza wyklętego. No i klapa. Albo gdy żona kusi mnie jakąś pończoszką, tudzież innym staniczkiem, bądź jego brakiem, przed oczami pojawia mi się żołnierz wyklęty -taki zabiedzony, wyszydzony, chudy jak szczapa, samotny, z krwawiącą raną z tyłu głowy, albo jeszcze gorzej - szubienicą na szyi w jakiejś ubeckiej katowni. I z seksu nici. Czuję się jak, nie przymierzając, ten żołnierz - zawstydzony i samotny.
Ja nie wiem, co kogo podnieca i wiedzieć nie chcę. W moim seksualnym ośrodku mózgowym taka ideowizja (ideologia+wizja) robi spustoszenie. Dopaminy, serotoniny i testosterony, i czort wie, co tam jeszcze, wyparowują. A do tego paraliżuje mnie ten brak intymności, że, jak powiada Pospieszalski, "to nie jest moja prywatna sprawa". To czyja jak nie moja i mojej żony? Ani ona ani ja nie mamy inklinacji aby robić to na oczach szanownej komisji pod dyrekcją pana Pospieszalskiego, lub, nie daj Boże w grupie. Toż to Sodoma i Gomora! Ale ja, jak wspomniałem, nikomu do łóżka zaglądać nie zamierzam, to i poproszę aby mnie nie zaglądać, choćby nie wiem jaka idea patriotyczna temu przyświecała. Panu Pospieszalskiemu więc mówię: Od mojej fujarki zdecydowane "won" a od mojej żony tym bardziej!
A co do obowiązku, to zastanawiam się, jak po polsku będą się nazywały Lebensborny, w których polskie "patriotki", będą mogły się wykazywać dla ojczyzny? Ale to, dopiero po wygranych przez jedynie słuszną partię, wyborów.
Jest to odcinek podkastu:
Znacie? To posłuchajcie!
Głosy, głosy, głosy...