Historie Biblijne
Biografie mało znanych postaci z biblijnej historii
Kategorie:
Historia
Historia
05 - Joab syn Ceruji część 1
2020-03-26 17:23:27
Dzisiejsza audycja będzie poświęcona średniemu synowi Ceruji czyli Joabowi. Był on chyba najbardziej znaczącym synem Cerui. Jego wujek Dawid, który prawdopodobnie był w wieku Joaba często powierzał właśnie Joabowi dowodzenie swoją armią. Joab miał wiele dobrych cech takich jak zdolności organizacyjne i przywódcze. Umiał szybko podejmować decyzje i był bardzo lojalny wobec swojego wuja - króla Dawida. Jednocześnie był mściwy, pozbawiony skrupułów i przebiegle dążył do wykorzystania swojej pozycji. Ale zacznijmy od początku. Joab pojawia się w Biblii zaraz po tym jak ginie król Saul. Dawid zostaje królem w Hebronie. Abner wódz wojska Saula ustanawia królem jego syna. Wybucha wojna, a dowódcą wojska Dawida jest właśnie Joab. Towarzyszą mu obaj jego bracia czyli Abiszaj i Asahel. O tym wszystkim czytamy w 2 Samuela rozdziale 2. Joab nie jest najstarszym synem Cerui, bo najstarszy jest Abiszaj, o nim opowiem w następnej audycji. Jednak to Joab jest dowódcą, a ludzie mu ufają. Jest też rozsądny. Gdy dochodzi do spotkania armii, Joab zgadza się na propozycję Abnera, aby walczyło tylko 12 ludzi, po 6 z każdej armii. Miało to chyba rozstrzygnąć konflikt. Niestety wszyscy oni zginęli, a więc doszło do prawdziwej bitwy. Abner przegrał i gdy żołnierze Joaba dobijali jego ludzi zawołał do Joaba, żeby zaprzestał rzezi, bo to była wojna domowa. Joab zgodził się i odwołał swoich ludzi, dzięki czemu Abner odszedł za Jordan. Gdy Joab pozwalał odejść Abnerowi i resztce pokonanej armii nie wiedział jeszcze o śmierci swojego brata Asahela. Wydaje się, że gdyby Joab wiedział o tym, że Abner zabił jego brata podczas walki to nie byłby tak wspaniałomyślny i nie wypuściłby Abnera i jego ludzi. Abner chyba o tym wiedział, bo gdy go gonił Asahel błagał go aby sobie odpuścił, bo jak Abner spojrzy w twarz jego bratu Joabowi, gdyby zabił Asahela. Jak jednak wiecie z poprzedniej audycji Asahel nie odpuścił i Abner go zabił. Joab tego nie mógł mu wybaczyć. Później Abner pokłócił się z synem Saula, którego ustanowił królem i zaczął pertraktować z Dawidem. Obiecał, że jeżeli Dawid go przyjmie to on przeciągnie na stronę Dawida wszystkie plemiona Izraela. Abner przyszedł do Dawida do Hebronu gdy Joab był na wyprawie wojennej. Gdy wrócił i dowiedział się o wizycie Abnera wpadł do Dawida i wypomniał mu, że dał się oszukać Abnerowi. Później wysłał ludzi, którzy zawrócili Abnera i osobiście go zabił. Cała ta sytuacja pokazuje, że władza króla Dawida nie była wcale mocna. W 2 Samuela rozdziale 3 a ostatnim wersecie 39 czytamy jak Dawid rozpacza po śmierci Abnera i przyznaje, że nie jest w stanie nic zrobić, aby go pomścić, bo w zasadzie rządzą synowie Cerui. Miał na myśli przede wszystkim Joaba. Po tym zabójstwie Joab popadł chyba w niełaskę i utracił swoje stanowisko wodza armii króla Dawida. W międzyczasie zginął syn Saula, który był królem i reszta Izraela przyszła do Dawida, aby jego ustanowić królem. Wtedy Dawid postanowił zdobyć Jerozolimę. Mieszkali tam Jebuzyci. Było to miasto na granicy plemienia Judy i Beniamina. Jebuzyci się wyśmiewali, że ich miasta są wstanie bronić kulawi i ślepi. Wtedy Dawid obiecał, że kto zdobędzie to miasto zostanie wodzem jego wojska. Jak myślicie, kto tego dokonał? Niedaleko Jerozolimy było źródło wody nazywane Gichon. Znajdowało się ono za murami miasta, ale część wody płynęła do zbiornika wodnego za murami miasta. Problemem był tylko fakt, że ten zbiornik był pod ziemią. Jebusyci wyciągali wodę korzystając z 11 metrowego szybu. Biblia w 2 Samuela rozdziale 5 nie wyjawia dokładnie szczegółów, ale mówi o kanale wodnym. Wyobraźcie sobie Joaba, który wchodzi do Jaskinii, gdzie wytryska źródło Gichon, stamtąd przeciska się do podziemnego zbiornika za murami miasta, a następnie wspina po pionowej ścianie szybu 11 metrów w górę. Joab był tym który pierwszy wyruszył, aby przejść przez ten tunel i to właśnie on został wodzem. Tak więc Joab był najwyraźniej wodzem armii Dawida, potem stracił ten przywilej gdy zabił Abnera, a teraz zdobył go ponownie brawurową akcją przewodząc podczas ataku na Jerozolimę. Dziś pewnie takiego żołnierza nazwalibyśmy komandosem. Jakie przywileje miał taki wódz. Biblia ich nie wymienia, ale później z opisu wojny domowej z Absalomem dowiadujemy się, że Joab miał 10 przybocznych. Dawid używał Joaba do różnych misji. Np. po pokonaniu Edomitów Joab został w ich kraju przez 6 miesięcy i starał się wymordować tam wszystkich mężczyzn. Później wybuchła wojna z Ammonitami, gdzie Joab zrobił dla króla Dawida coś strasznego. Jak do tego doszło? W państwie Ammonitów zmienił się król. Popadł on w zatarg z Dawidem. Na czele armii wyruszył Joab. Jednak Ammonici zapłacili Syryjczykom aby napadli na armię Joaba z tyłu. Gdy on to zobaczył, oddał połowę armii swojemu bratu Abiszajowi. Joab pokonał Syryjczyków, a Ammonici uciekli przed Abiszajem. Gdy przyszła wiosna czyli sezon walk Dawid posłał Joaba, aby zdobył Rabbę, stolicę Ammonitów. W trakcie tego oblężenia Dawid miał romans z żoną jednego z żołnierzy oblegających Rabbę. Chodzi oczywiście o romans Dawida z Batszebą. Ona zaszła w ciążę, a więc Dawid kazał wezwać jej męża Uriasza niby w ramach przedstawienia jak przebiegają walki, ale tak naprawdę Dawid chciał, aby poszedł on do swojego domu i potem myślał, że to było jego dziecko. Uriasz nie chciał jednak pójść do swojej żony, kiedy jego towarzysze broni walczyli z Ammonitami. Tak więc Dawid odesłał go z listem do Joaba. Uriasz zaniósł ten list Joabowi nie wiedząc, że jest tam na niego wyrok. Dawid nakazał wysłanie Uriasza w takie miejsce frontu, aby zginął. Joab tak zrobił. Wykonał polecenie Dawida zabijając jednego ze swoich najlepszych ludzi. Nie zadał żadnego pytania. Później Joab zdobył tą część Rabby ammonickiej, w której były zapasy wody. Wtedy napisał do Dawida, że miasto niedługo upadnie i aby Dawid przybył i sam ją zdobył, aby ludzie nie wiązali jego czyli Joaba z tym zwycięstwem. Biografię Joaba będę kontynuował w następnym odcinku. Ale myślę, że już teraz można sporo o nim powiedzieć. Był bardzo lojalny wobec Dawida. Np. nie chciał aby zwycięstwo nad Ammonitami przypadło jemu. Był mściwy, zabił Abnera za to, że ten podczas bitwy zabił jego brata. Bez mrugnięcia okiem zabił też dla Dawida męża kochanki Dawida. Joab był też bardzo odważny. Akcja zdobycia Jerozolimy była brawurowa. Ale oczywiście historia Joaba jest dłuższa. Jej druga część będzie w następnym odcinku.
Dzisiejsza audycja będzie poświęcona średniemu synowi Ceruji czyli Joabowi. Był on chyba najbardziej znaczącym synem Cerui. Jego wujek Dawid, który prawdopodobnie był w wieku Joaba często powierzał właśnie Joabowi dowodzenie swoją armią. Joab miał wiele dobrych cech takich jak zdolności organizacyjne i przywódcze. Umiał szybko podejmować decyzje i był bardzo lojalny wobec swojego wuja - króla Dawida. Jednocześnie był mściwy, pozbawiony skrupułów i przebiegle dążył do wykorzystania swojej pozycji. Ale zacznijmy od początku.
Joab pojawia się w Biblii zaraz po tym jak ginie król Saul. Dawid zostaje królem w Hebronie. Abner wódz wojska Saula ustanawia królem jego syna. Wybucha wojna, a dowódcą wojska Dawida jest właśnie Joab. Towarzyszą mu obaj jego bracia czyli Abiszaj i Asahel. O tym wszystkim czytamy w 2 Samuela rozdziale 2. Joab nie jest najstarszym synem Cerui, bo najstarszy jest Abiszaj, o nim opowiem w następnej audycji. Jednak to Joab jest dowódcą, a ludzie mu ufają. Jest też rozsądny.
Gdy dochodzi do spotkania armii, Joab zgadza się na propozycję Abnera, aby walczyło tylko 12 ludzi, po 6 z każdej armii. Miało to chyba rozstrzygnąć konflikt. Niestety wszyscy oni zginęli, a więc doszło do prawdziwej bitwy. Abner przegrał i gdy żołnierze Joaba dobijali jego ludzi zawołał do Joaba, żeby zaprzestał rzezi, bo to była wojna domowa. Joab zgodził się i odwołał swoich ludzi, dzięki czemu Abner odszedł za Jordan. Gdy Joab pozwalał odejść Abnerowi i resztce pokonanej armii nie wiedział jeszcze o śmierci swojego brata Asahela.
Wydaje się, że gdyby Joab wiedział o tym, że Abner zabił jego brata podczas walki to nie byłby tak wspaniałomyślny i nie wypuściłby Abnera i jego ludzi. Abner chyba o tym wiedział, bo gdy go gonił Asahel błagał go aby sobie odpuścił, bo jak Abner spojrzy w twarz jego bratu Joabowi, gdyby zabił Asahela. Jak jednak wiecie z poprzedniej audycji Asahel nie odpuścił i Abner go zabił. Joab tego nie mógł mu wybaczyć.
Później Abner pokłócił się z synem Saula, którego ustanowił królem i zaczął pertraktować z Dawidem. Obiecał, że jeżeli Dawid go przyjmie to on przeciągnie na stronę Dawida wszystkie plemiona Izraela. Abner przyszedł do Dawida do Hebronu gdy Joab był na wyprawie wojennej. Gdy wrócił i dowiedział się o wizycie Abnera wpadł do Dawida i wypomniał mu, że dał się oszukać Abnerowi. Później wysłał ludzi, którzy zawrócili Abnera i osobiście go zabił. Cała ta sytuacja pokazuje, że władza króla Dawida nie była wcale mocna. W 2 Samuela rozdziale 3 a ostatnim wersecie 39 czytamy jak Dawid rozpacza po śmierci Abnera i przyznaje, że nie jest w stanie nic zrobić, aby go pomścić, bo w zasadzie rządzą synowie Cerui. Miał na myśli przede wszystkim Joaba.
Po tym zabójstwie Joab popadł chyba w niełaskę i utracił swoje stanowisko wodza armii króla Dawida. W międzyczasie zginął syn Saula, który był królem i reszta Izraela przyszła do Dawida, aby jego ustanowić królem. Wtedy Dawid postanowił zdobyć Jerozolimę. Mieszkali tam Jebuzyci. Było to miasto na granicy plemienia Judy i Beniamina. Jebuzyci się wyśmiewali, że ich miasta są wstanie bronić kulawi i ślepi. Wtedy Dawid obiecał, że kto zdobędzie to miasto zostanie wodzem jego wojska. Jak myślicie, kto tego dokonał?
Niedaleko Jerozolimy było źródło wody nazywane Gichon. Znajdowało się ono za murami miasta, ale część wody płynęła do zbiornika wodnego za murami miasta. Problemem był tylko fakt, że ten zbiornik był pod ziemią. Jebusyci wyciągali wodę korzystając z 11 metrowego szybu. Biblia w 2 Samuela rozdziale 5 nie wyjawia dokładnie szczegółów, ale mówi o kanale wodnym. Wyobraźcie sobie Joaba, który wchodzi do Jaskinii, gdzie wytryska źródło Gichon, stamtąd przeciska się do podziemnego zbiornika za murami miasta, a następnie wspina po pionowej ścianie szybu 11 metrów w górę. Joab był tym który pierwszy wyruszył, aby przejść przez ten tunel i to właśnie on został wodzem.
Tak więc Joab był najwyraźniej wodzem armii Dawida, potem stracił ten przywilej gdy zabił Abnera, a teraz zdobył go ponownie brawurową akcją przewodząc podczas ataku na Jerozolimę. Dziś pewnie takiego żołnierza nazwalibyśmy komandosem. Jakie przywileje miał taki wódz. Biblia ich nie wymienia, ale później z opisu wojny domowej z Absalomem dowiadujemy się, że Joab miał 10 przybocznych. Dawid używał Joaba do różnych misji. Np. po pokonaniu Edomitów Joab został w ich kraju przez 6 miesięcy i starał się wymordować tam wszystkich mężczyzn. Później wybuchła wojna z Ammonitami, gdzie Joab zrobił dla króla Dawida coś strasznego. Jak do tego doszło?
W państwie Ammonitów zmienił się król. Popadł on w zatarg z Dawidem. Na czele armii wyruszył Joab. Jednak Ammonici zapłacili Syryjczykom aby napadli na armię Joaba z tyłu. Gdy on to zobaczył, oddał połowę armii swojemu bratu Abiszajowi. Joab pokonał Syryjczyków, a Ammonici uciekli przed Abiszajem. Gdy przyszła wiosna czyli sezon walk Dawid posłał Joaba, aby zdobył Rabbę, stolicę Ammonitów. W trakcie tego oblężenia Dawid miał romans z żoną jednego z żołnierzy oblegających Rabbę. Chodzi oczywiście o romans Dawida z Batszebą. Ona zaszła w ciążę, a więc Dawid kazał wezwać jej męża Uriasza niby w ramach przedstawienia jak przebiegają walki, ale tak naprawdę Dawid chciał, aby poszedł on do swojego domu i potem myślał, że to było jego dziecko.
Uriasz nie chciał jednak pójść do swojej żony, kiedy jego towarzysze broni walczyli z Ammonitami. Tak więc Dawid odesłał go z listem do Joaba. Uriasz zaniósł ten list Joabowi nie wiedząc, że jest tam na niego wyrok. Dawid nakazał wysłanie Uriasza w takie miejsce frontu, aby zginął. Joab tak zrobił. Wykonał polecenie Dawida zabijając jednego ze swoich najlepszych ludzi. Nie zadał żadnego pytania. Później Joab zdobył tą część Rabby ammonickiej, w której były zapasy wody. Wtedy napisał do Dawida, że miasto niedługo upadnie i aby Dawid przybył i sam ją zdobył, aby ludzie nie wiązali jego czyli Joaba z tym zwycięstwem.
Biografię Joaba będę kontynuował w następnym odcinku. Ale myślę, że już teraz można sporo o nim powiedzieć. Był bardzo lojalny wobec Dawida. Np. nie chciał aby zwycięstwo nad Ammonitami przypadło jemu. Był mściwy, zabił Abnera za to, że ten podczas bitwy zabił jego brata. Bez mrugnięcia okiem zabił też dla Dawida męża kochanki Dawida. Joab był też bardzo odważny. Akcja zdobycia Jerozolimy była brawurowa. Ale oczywiście historia Joaba jest dłuższa. Jej druga część będzie w następnym odcinku.
Joab pojawia się w Biblii zaraz po tym jak ginie król Saul. Dawid zostaje królem w Hebronie. Abner wódz wojska Saula ustanawia królem jego syna. Wybucha wojna, a dowódcą wojska Dawida jest właśnie Joab. Towarzyszą mu obaj jego bracia czyli Abiszaj i Asahel. O tym wszystkim czytamy w 2 Samuela rozdziale 2. Joab nie jest najstarszym synem Cerui, bo najstarszy jest Abiszaj, o nim opowiem w następnej audycji. Jednak to Joab jest dowódcą, a ludzie mu ufają. Jest też rozsądny.
Gdy dochodzi do spotkania armii, Joab zgadza się na propozycję Abnera, aby walczyło tylko 12 ludzi, po 6 z każdej armii. Miało to chyba rozstrzygnąć konflikt. Niestety wszyscy oni zginęli, a więc doszło do prawdziwej bitwy. Abner przegrał i gdy żołnierze Joaba dobijali jego ludzi zawołał do Joaba, żeby zaprzestał rzezi, bo to była wojna domowa. Joab zgodził się i odwołał swoich ludzi, dzięki czemu Abner odszedł za Jordan. Gdy Joab pozwalał odejść Abnerowi i resztce pokonanej armii nie wiedział jeszcze o śmierci swojego brata Asahela.
Wydaje się, że gdyby Joab wiedział o tym, że Abner zabił jego brata podczas walki to nie byłby tak wspaniałomyślny i nie wypuściłby Abnera i jego ludzi. Abner chyba o tym wiedział, bo gdy go gonił Asahel błagał go aby sobie odpuścił, bo jak Abner spojrzy w twarz jego bratu Joabowi, gdyby zabił Asahela. Jak jednak wiecie z poprzedniej audycji Asahel nie odpuścił i Abner go zabił. Joab tego nie mógł mu wybaczyć.
Później Abner pokłócił się z synem Saula, którego ustanowił królem i zaczął pertraktować z Dawidem. Obiecał, że jeżeli Dawid go przyjmie to on przeciągnie na stronę Dawida wszystkie plemiona Izraela. Abner przyszedł do Dawida do Hebronu gdy Joab był na wyprawie wojennej. Gdy wrócił i dowiedział się o wizycie Abnera wpadł do Dawida i wypomniał mu, że dał się oszukać Abnerowi. Później wysłał ludzi, którzy zawrócili Abnera i osobiście go zabił. Cała ta sytuacja pokazuje, że władza króla Dawida nie była wcale mocna. W 2 Samuela rozdziale 3 a ostatnim wersecie 39 czytamy jak Dawid rozpacza po śmierci Abnera i przyznaje, że nie jest w stanie nic zrobić, aby go pomścić, bo w zasadzie rządzą synowie Cerui. Miał na myśli przede wszystkim Joaba.
Po tym zabójstwie Joab popadł chyba w niełaskę i utracił swoje stanowisko wodza armii króla Dawida. W międzyczasie zginął syn Saula, który był królem i reszta Izraela przyszła do Dawida, aby jego ustanowić królem. Wtedy Dawid postanowił zdobyć Jerozolimę. Mieszkali tam Jebuzyci. Było to miasto na granicy plemienia Judy i Beniamina. Jebuzyci się wyśmiewali, że ich miasta są wstanie bronić kulawi i ślepi. Wtedy Dawid obiecał, że kto zdobędzie to miasto zostanie wodzem jego wojska. Jak myślicie, kto tego dokonał?
Niedaleko Jerozolimy było źródło wody nazywane Gichon. Znajdowało się ono za murami miasta, ale część wody płynęła do zbiornika wodnego za murami miasta. Problemem był tylko fakt, że ten zbiornik był pod ziemią. Jebusyci wyciągali wodę korzystając z 11 metrowego szybu. Biblia w 2 Samuela rozdziale 5 nie wyjawia dokładnie szczegółów, ale mówi o kanale wodnym. Wyobraźcie sobie Joaba, który wchodzi do Jaskinii, gdzie wytryska źródło Gichon, stamtąd przeciska się do podziemnego zbiornika za murami miasta, a następnie wspina po pionowej ścianie szybu 11 metrów w górę. Joab był tym który pierwszy wyruszył, aby przejść przez ten tunel i to właśnie on został wodzem.
Tak więc Joab był najwyraźniej wodzem armii Dawida, potem stracił ten przywilej gdy zabił Abnera, a teraz zdobył go ponownie brawurową akcją przewodząc podczas ataku na Jerozolimę. Dziś pewnie takiego żołnierza nazwalibyśmy komandosem. Jakie przywileje miał taki wódz. Biblia ich nie wymienia, ale później z opisu wojny domowej z Absalomem dowiadujemy się, że Joab miał 10 przybocznych. Dawid używał Joaba do różnych misji. Np. po pokonaniu Edomitów Joab został w ich kraju przez 6 miesięcy i starał się wymordować tam wszystkich mężczyzn. Później wybuchła wojna z Ammonitami, gdzie Joab zrobił dla króla Dawida coś strasznego. Jak do tego doszło?
W państwie Ammonitów zmienił się król. Popadł on w zatarg z Dawidem. Na czele armii wyruszył Joab. Jednak Ammonici zapłacili Syryjczykom aby napadli na armię Joaba z tyłu. Gdy on to zobaczył, oddał połowę armii swojemu bratu Abiszajowi. Joab pokonał Syryjczyków, a Ammonici uciekli przed Abiszajem. Gdy przyszła wiosna czyli sezon walk Dawid posłał Joaba, aby zdobył Rabbę, stolicę Ammonitów. W trakcie tego oblężenia Dawid miał romans z żoną jednego z żołnierzy oblegających Rabbę. Chodzi oczywiście o romans Dawida z Batszebą. Ona zaszła w ciążę, a więc Dawid kazał wezwać jej męża Uriasza niby w ramach przedstawienia jak przebiegają walki, ale tak naprawdę Dawid chciał, aby poszedł on do swojego domu i potem myślał, że to było jego dziecko.
Uriasz nie chciał jednak pójść do swojej żony, kiedy jego towarzysze broni walczyli z Ammonitami. Tak więc Dawid odesłał go z listem do Joaba. Uriasz zaniósł ten list Joabowi nie wiedząc, że jest tam na niego wyrok. Dawid nakazał wysłanie Uriasza w takie miejsce frontu, aby zginął. Joab tak zrobił. Wykonał polecenie Dawida zabijając jednego ze swoich najlepszych ludzi. Nie zadał żadnego pytania. Później Joab zdobył tą część Rabby ammonickiej, w której były zapasy wody. Wtedy napisał do Dawida, że miasto niedługo upadnie i aby Dawid przybył i sam ją zdobył, aby ludzie nie wiązali jego czyli Joaba z tym zwycięstwem.
Biografię Joaba będę kontynuował w następnym odcinku. Ale myślę, że już teraz można sporo o nim powiedzieć. Był bardzo lojalny wobec Dawida. Np. nie chciał aby zwycięstwo nad Ammonitami przypadło jemu. Był mściwy, zabił Abnera za to, że ten podczas bitwy zabił jego brata. Bez mrugnięcia okiem zabił też dla Dawida męża kochanki Dawida. Joab był też bardzo odważny. Akcja zdobycia Jerozolimy była brawurowa. Ale oczywiście historia Joaba jest dłuższa. Jej druga część będzie w następnym odcinku.
04 - Asahel, siostrzeniec Dawida
2020-03-19 16:16:38
Dziś chciałbym wam opowiedzieć o Asahelu, siostrzeńcu Dawida. Jest to początek takiej mini serii. Bo chciałbym w kolejnych odcinkach nagrać także biografie Abiszaja i Joaba. Tak więc chciałbym omówić wszystkich trzech siostrzeńców Dawida. Ponieważ biografia Asahela jest najkrótsza to połączę ją z biografią siostry Dawidy czyli Ceruji. Później przy omawianiu Abiszaja i Joaba nie będę już powtarzał biografii ich matki. Tak więc dzisiaj historia Asahela, siostrzeńca Dawida oraz jego matki Ceruji, siostry Dawida. Ojciec Dawida, czyli Jesse ożenił się z kobietą, której mąż umarł. Matka Dawida przed małżeństwem z Jessem miała męża Nachasza. Urodziła mu dwie córki: Ceruję i Abigail. Ceruja miała trzech synów, a Abigail jednego. Ceruja musiała być dużo starsza od Dawida. Byli oni rodzeństwem poprzez swoją matkę. Ta najpierw urodziła Ceruję, potem Abigail. Później zmarł jej mąż, a ona wyszła za mąż za Jessego. Jemu urodziła aż ośmiu synów. Dawid był tym najmłodszym. Tak więc synowie Ceruji byli w wieku swojego wujka Dawida. Gdy Biblia mówi o tych trzech siostrzeńcach Dawida zawsze nazywach ich synami Ceruji. Być może było tak dlatego, że chciano podkreślić ich więzy rodzinne z Dawidem. Innym powodem jest fakt, że ich ojciec już nie żył, o czym za chwile sobie powiemy. Przejdźmy teraz do siostrzeńców Dawida, a szczególnie do Asahela. Gdy Dawid uciekał przed Saulem przybyła do niego rodzina. Starszych krewnych Dawid oddał pod opiekę króla Moabu. Tak więc zarówno ojciec Dawida, jak i jego matka znaleźli się pod opieką króla Moabu. Przypominam, że Dawid i Ceruja mieli wspólną matkę. Natomiast młodzi członkowie rodziny Dawida przyłączyli się do jego oddziału. Między innymi także Asahel. Był on najmłodszym siostrzeńcem Dawida, ale wyróżniał się czymś. Był najszybszym biegaczem. To była jego zaleta, ale to doprowadziło go także do zguby. Po śmierci króla Saula. Dawid zaczął rządzić w Hebronie. Jednak wuj Saula - Abner, który był też dowódcą wojska obwołał królem Isz-Boszeta - syna Saula. W ten sposób w Izraelu było teraz dwóch królów. Dawid rządził w Hebronie, gdzie wspierało go tylko plemię Judy, a Isz-Boszet rządził nad pozostałymi 11 plemionami. Został obwołany królem w mieście Machanaim, które było po wschodniej części Jordanu. Gdy doszło do wojny wojskami Isz-Boszeta, syna Saula, dowodził Abner, a wojskmi Dawida dowodził Joab. Do bitwy doszło pod Gibeonem. To jest to miasto, które podczas podboju Ziemi Obiecanej zawarło sojusz z Jozuem. Wprawdzie zrobili to oszukując Izraelitów, ale Jozue dotrzymał słowa i później nawet bronił Gibeonu. Teraz właśnie tam doszło do walki między siłami Abnera i Joaba. Najpierw walkę próbowano rozstrzygnąć poprzez swego rodzaju turniej. Każda strona dała po 12 wojowników. Niestety zginęli wszyscy 24. Wtedy rozgorzała bitwa, którą wygrał Joab. Jego szybkonogi brat Asahel postanowił wsławić się i zabić dowódcę Abnera. W 2 Samuela rozdziale 2 czytamy, że Abner uciekał, ale nie był w stanie uciec szybkonogiemu Asahelowi. Prosił więc dwukrotnie aby ten schwytał sobie jednego z żołnierzy. Za drugim razem zagroził, że będzie musiał zabić Asahela i jak wtedy spojrzy w oczy jego bratu Joabowi. Asahel nie chciał jednak słuchać i dalej gonił Abnera. Ten więc przebił go odwrotnym końcem swojej włóczni. Na tym się kończy historia Asahela. Co się dalej wydarzyło, bo śmierć Asahela miała wpływ na dalsze wydarzenia to będziecie mogli usłyszeć w kolejnym odcinku, w którym omówię postać Joaba, czyli brata Asahela. Ten ostatni został pochowany w grobie swojego ojca w Betlejem. Tak więc ojciec Asahela już nie żył i to być może jest powód dla któego Asahela i jego dwóch braci nazywano synami Ceruji. Ostatnia wzmianka o Asahelu dotyczy czwartego oddziału. Dawid podzielił swoją armię na 12 części i w czasach pokoju tylko jeden oddział na raz pełnił swoje obowiązki. Oddział Asahela był czwarty i pełnił swoje obowiązki w 4 miesiącu. Po śmierci Asahela tym oddziałem dowodził jego syn Zebadiasz. Asahel był jednym z najodważniejszych wojowników Dawida. Asahel jest wymieniany jako pierwszy z trzydziestki wojowników Dawida. Była to chyba grupa najwcześniejszych i najdzielniejszych żołnierzy, którzy walczyli z Dawidem jeszcze w czasach, gdy uciekał przed Saulem. Podsumowując Asahel był najmłodszym synem Ceruji, przyrodniej siostry Dawida. Znany był nie tylko z waleczności, ale także z tego, że był najszybszym wojownikiem. Ta szybkość dała mu możliwość doścignięcia uciekającego Abnera. Właśnie to stało się powodem jego śmierci. Abner był starszy i wolniejszy, ale bardziej doświadczony. Myślę, że nauka jest taka. Młodzi czasami lekceważą starszych, u których wiek sprawił, że stracili może trochę sił fizycznych. Czasami jednak doświadczenie może okazać się cenniejsze niż młodzieńcza siła i szybkość.
Dziś chciałbym wam opowiedzieć o Asahelu, siostrzeńcu Dawida. Jest to początek takiej mini serii. Bo chciałbym w kolejnych odcinkach nagrać także biografie Abiszaja i Joaba. Tak więc chciałbym omówić wszystkich trzech siostrzeńców Dawida. Ponieważ biografia Asahela jest najkrótsza to połączę ją z biografią siostry Dawidy czyli Ceruji. Później przy omawianiu Abiszaja i Joaba nie będę już powtarzał biografii ich matki. Tak więc dzisiaj historia Asahela, siostrzeńca Dawida oraz jego matki Ceruji, siostry Dawida.
Ojciec Dawida, czyli Jesse ożenił się z kobietą, której mąż umarł. Matka Dawida przed małżeństwem z Jessem miała męża Nachasza. Urodziła mu dwie córki: Ceruję i Abigail. Ceruja miała trzech synów, a Abigail jednego. Ceruja musiała być dużo starsza od Dawida. Byli oni rodzeństwem poprzez swoją matkę. Ta najpierw urodziła Ceruję, potem Abigail. Później zmarł jej mąż, a ona wyszła za mąż za Jessego. Jemu urodziła aż ośmiu synów. Dawid był tym najmłodszym. Tak więc synowie Ceruji byli w wieku swojego wujka Dawida. Gdy Biblia mówi o tych trzech siostrzeńcach Dawida zawsze nazywach ich synami Ceruji. Być może było tak dlatego, że chciano podkreślić ich więzy rodzinne z Dawidem. Innym powodem jest fakt, że ich ojciec już nie żył, o czym za chwile sobie powiemy.
Przejdźmy teraz do siostrzeńców Dawida, a szczególnie do Asahela. Gdy Dawid uciekał przed Saulem przybyła do niego rodzina. Starszych krewnych Dawid oddał pod opiekę króla Moabu. Tak więc zarówno ojciec Dawida, jak i jego matka znaleźli się pod opieką króla Moabu. Przypominam, że Dawid i Ceruja mieli wspólną matkę. Natomiast młodzi członkowie rodziny Dawida przyłączyli się do jego oddziału. Między innymi także Asahel. Był on najmłodszym siostrzeńcem Dawida, ale wyróżniał się czymś. Był najszybszym biegaczem. To była jego zaleta, ale to doprowadziło go także do zguby.
Po śmierci króla Saula. Dawid zaczął rządzić w Hebronie. Jednak wuj Saula - Abner, który był też dowódcą wojska obwołał królem Isz-Boszeta - syna Saula. W ten sposób w Izraelu było teraz dwóch królów. Dawid rządził w Hebronie, gdzie wspierało go tylko plemię Judy, a Isz-Boszet rządził nad pozostałymi 11 plemionami. Został obwołany królem w mieście Machanaim, które było po wschodniej części Jordanu. Gdy doszło do wojny wojskami Isz-Boszeta, syna Saula, dowodził Abner, a wojskmi Dawida dowodził Joab.
Do bitwy doszło pod Gibeonem. To jest to miasto, które podczas podboju Ziemi Obiecanej zawarło sojusz z Jozuem. Wprawdzie zrobili to oszukując Izraelitów, ale Jozue dotrzymał słowa i później nawet bronił Gibeonu. Teraz właśnie tam doszło do walki między siłami Abnera i Joaba. Najpierw walkę próbowano rozstrzygnąć poprzez swego rodzaju turniej. Każda strona dała po 12 wojowników. Niestety zginęli wszyscy 24. Wtedy rozgorzała bitwa, którą wygrał Joab. Jego szybkonogi brat Asahel postanowił wsławić się i zabić dowódcę Abnera.
W 2 Samuela rozdziale 2 czytamy, że Abner uciekał, ale nie był w stanie uciec szybkonogiemu Asahelowi. Prosił więc dwukrotnie aby ten schwytał sobie jednego z żołnierzy. Za drugim razem zagroził, że będzie musiał zabić Asahela i jak wtedy spojrzy w oczy jego bratu Joabowi. Asahel nie chciał jednak słuchać i dalej gonił Abnera. Ten więc przebił go odwrotnym końcem swojej włóczni.
Na tym się kończy historia Asahela. Co się dalej wydarzyło, bo śmierć Asahela miała wpływ na dalsze wydarzenia to będziecie mogli usłyszeć w kolejnym odcinku, w którym omówię postać Joaba, czyli brata Asahela. Ten ostatni został pochowany w grobie swojego ojca w Betlejem. Tak więc ojciec Asahela już nie żył i to być może jest powód dla któego Asahela i jego dwóch braci nazywano synami Ceruji. Ostatnia wzmianka o Asahelu dotyczy czwartego oddziału. Dawid podzielił swoją armię na 12 części i w czasach pokoju tylko jeden oddział na raz pełnił swoje obowiązki. Oddział Asahela był czwarty i pełnił swoje obowiązki w 4 miesiącu. Po śmierci Asahela tym oddziałem dowodził jego syn Zebadiasz.
Asahel był jednym z najodważniejszych wojowników Dawida. Asahel jest wymieniany jako pierwszy z trzydziestki wojowników Dawida. Była to chyba grupa najwcześniejszych i najdzielniejszych żołnierzy, którzy walczyli z Dawidem jeszcze w czasach, gdy uciekał przed Saulem.
Podsumowując Asahel był najmłodszym synem Ceruji, przyrodniej siostry Dawida. Znany był nie tylko z waleczności, ale także z tego, że był najszybszym wojownikiem. Ta szybkość dała mu możliwość doścignięcia uciekającego Abnera. Właśnie to stało się powodem jego śmierci. Abner był starszy i wolniejszy, ale bardziej doświadczony. Myślę, że nauka jest taka. Młodzi czasami lekceważą starszych, u których wiek sprawił, że stracili może trochę sił fizycznych. Czasami jednak doświadczenie może okazać się cenniejsze niż młodzieńcza siła i szybkość.
Ojciec Dawida, czyli Jesse ożenił się z kobietą, której mąż umarł. Matka Dawida przed małżeństwem z Jessem miała męża Nachasza. Urodziła mu dwie córki: Ceruję i Abigail. Ceruja miała trzech synów, a Abigail jednego. Ceruja musiała być dużo starsza od Dawida. Byli oni rodzeństwem poprzez swoją matkę. Ta najpierw urodziła Ceruję, potem Abigail. Później zmarł jej mąż, a ona wyszła za mąż za Jessego. Jemu urodziła aż ośmiu synów. Dawid był tym najmłodszym. Tak więc synowie Ceruji byli w wieku swojego wujka Dawida. Gdy Biblia mówi o tych trzech siostrzeńcach Dawida zawsze nazywach ich synami Ceruji. Być może było tak dlatego, że chciano podkreślić ich więzy rodzinne z Dawidem. Innym powodem jest fakt, że ich ojciec już nie żył, o czym za chwile sobie powiemy.
Przejdźmy teraz do siostrzeńców Dawida, a szczególnie do Asahela. Gdy Dawid uciekał przed Saulem przybyła do niego rodzina. Starszych krewnych Dawid oddał pod opiekę króla Moabu. Tak więc zarówno ojciec Dawida, jak i jego matka znaleźli się pod opieką króla Moabu. Przypominam, że Dawid i Ceruja mieli wspólną matkę. Natomiast młodzi członkowie rodziny Dawida przyłączyli się do jego oddziału. Między innymi także Asahel. Był on najmłodszym siostrzeńcem Dawida, ale wyróżniał się czymś. Był najszybszym biegaczem. To była jego zaleta, ale to doprowadziło go także do zguby.
Po śmierci króla Saula. Dawid zaczął rządzić w Hebronie. Jednak wuj Saula - Abner, który był też dowódcą wojska obwołał królem Isz-Boszeta - syna Saula. W ten sposób w Izraelu było teraz dwóch królów. Dawid rządził w Hebronie, gdzie wspierało go tylko plemię Judy, a Isz-Boszet rządził nad pozostałymi 11 plemionami. Został obwołany królem w mieście Machanaim, które było po wschodniej części Jordanu. Gdy doszło do wojny wojskami Isz-Boszeta, syna Saula, dowodził Abner, a wojskmi Dawida dowodził Joab.
Do bitwy doszło pod Gibeonem. To jest to miasto, które podczas podboju Ziemi Obiecanej zawarło sojusz z Jozuem. Wprawdzie zrobili to oszukując Izraelitów, ale Jozue dotrzymał słowa i później nawet bronił Gibeonu. Teraz właśnie tam doszło do walki między siłami Abnera i Joaba. Najpierw walkę próbowano rozstrzygnąć poprzez swego rodzaju turniej. Każda strona dała po 12 wojowników. Niestety zginęli wszyscy 24. Wtedy rozgorzała bitwa, którą wygrał Joab. Jego szybkonogi brat Asahel postanowił wsławić się i zabić dowódcę Abnera.
W 2 Samuela rozdziale 2 czytamy, że Abner uciekał, ale nie był w stanie uciec szybkonogiemu Asahelowi. Prosił więc dwukrotnie aby ten schwytał sobie jednego z żołnierzy. Za drugim razem zagroził, że będzie musiał zabić Asahela i jak wtedy spojrzy w oczy jego bratu Joabowi. Asahel nie chciał jednak słuchać i dalej gonił Abnera. Ten więc przebił go odwrotnym końcem swojej włóczni.
Na tym się kończy historia Asahela. Co się dalej wydarzyło, bo śmierć Asahela miała wpływ na dalsze wydarzenia to będziecie mogli usłyszeć w kolejnym odcinku, w którym omówię postać Joaba, czyli brata Asahela. Ten ostatni został pochowany w grobie swojego ojca w Betlejem. Tak więc ojciec Asahela już nie żył i to być może jest powód dla któego Asahela i jego dwóch braci nazywano synami Ceruji. Ostatnia wzmianka o Asahelu dotyczy czwartego oddziału. Dawid podzielił swoją armię na 12 części i w czasach pokoju tylko jeden oddział na raz pełnił swoje obowiązki. Oddział Asahela był czwarty i pełnił swoje obowiązki w 4 miesiącu. Po śmierci Asahela tym oddziałem dowodził jego syn Zebadiasz.
Asahel był jednym z najodważniejszych wojowników Dawida. Asahel jest wymieniany jako pierwszy z trzydziestki wojowników Dawida. Była to chyba grupa najwcześniejszych i najdzielniejszych żołnierzy, którzy walczyli z Dawidem jeszcze w czasach, gdy uciekał przed Saulem.
Podsumowując Asahel był najmłodszym synem Ceruji, przyrodniej siostry Dawida. Znany był nie tylko z waleczności, ale także z tego, że był najszybszym wojownikiem. Ta szybkość dała mu możliwość doścignięcia uciekającego Abnera. Właśnie to stało się powodem jego śmierci. Abner był starszy i wolniejszy, ale bardziej doświadczony. Myślę, że nauka jest taka. Młodzi czasami lekceważą starszych, u których wiek sprawił, że stracili może trochę sił fizycznych. Czasami jednak doświadczenie może okazać się cenniejsze niż młodzieńcza siła i szybkość.
03 - Maaka, wnuczka Absaloma
2020-03-13 16:36:40
Dzisiaj chciałbym wam opowiedzieć o wnuczce Absaloma. Absalom to ten, syn Dawida, który się przeciwko niemu zbuntował. Absalom chciał zabić swojego ojca. Zginął wtedy, a Dawid go opłakiwał wołając w kółko: Absalomie, Absalomie. Kim była wnuczka Absaloma? Czy była podobna do dziadka? O tym właśnie w dzisiejszej audycji. Zanim jednak przejdziemy do Maaki wnuczki Absaloma, musimy co nieco powiedzieć o Maace, matce Absaloma. Bo wnuczka Absaloma miła tak samo na imię jak matka Absaloma. Tak więc Maaka miała swoje imię po prababce. Gdy w Izraelu rządził pierwszy król czyli Saul, Dawid był wojownikiem jego wojska. Później jednak Saul postanowił zabić Dawida. Ten uciekał i odwiedził wtedy chyba większość krajów graniczących z Izraelem. Na północnym wschodzie obok Syrii leżało małe państwo zwane Geszurem. Z nim było związane inne państwo o nazwie Maaka. Oba państwa miały być podbite przez Manassesa, ale do tego nigdy nie doszło. Tak więc gdy Dawid uciekał przed Saulem zawędrował do tego państwa. Talmaj król Geszuru dał Dawidowi za żonę swoją córkę o imieniu Maaka. W tamtym okresie Dawid miał cztery żony. Jego pierwszą żoną była córka Saula, ale ponieważ Saul go teraz gonił pierwsza żona Dawida dostała się innemu mężowi. Dawid wtedy ożenił się czterokrotnie. Urodziło mu się wtedy czterech synów. Trzecim z nich był właśnie Absalom, syn Maaki. Maaka urodziła też Dawidowi córkę o imieniu Tamar. Z czasem Saul zginął w bitwie z Filistynami, a królem został Dawid. Miał wtedy jeszcze więcej żon. Powstawało pytanie, który z jego synów będzie królem po nim? Jego najstarszy syn Amon zgwałcił swoją przyrodnią siostrę Tamar. Później Absalom brat Tamar zabił Amona. Zachodzi pytanie czy zabił go dlatego, że chciał pomścić siostrę czy dlatego, aby pozbyć się kogoś kto miał pierwszeństwo do tronu? A może z obu tych powodów? W każdym bądź razie Absalom po zabiciu swojego brata uciekł. Dokąd uciekł? Do swojego dziadka Talmaja, króla Gerszuru. Po trzech latach Dawid mu przebaczył i Absalom wrócił. Później jednak wywołał bunt i chciał zabić swojego ojca i przejąć władzę. Zginął jednak nie pozostawiając synów. Miał ich wprawdzie trzech, ale zmarli prawdopodobnie jeszcze w dzieciństwie. Miał jednak córkę, którą nazwał tak jak miała na imię siostra - Tamar. Absalom był bardzo przystojnym mężczyzną, podobnie jego córka Tamar była bardzo piękną kobietą. Tamar wyszła za mąż za Uriela z Gibei i tam pewnie urodziła się Maaka. Jak zwykle więcej niż jedno miasto miało wtedy nazwę Gibea. Tak więc trudno powiedzieć, czy Maaka urodziła się w Gibei na terytorium Judy, czy Gibei Beniamina. W każdym bądź razie można przypuścić, że też była bardzo piękna. Po Salomonie królem został Rechoboam. Miał on 18 żon i 60 nałożnic, ale najbardziej kochał właśnie Maakę i to jej syna Abijasza wyznaczono na króla po Rechoboamie. Można więc powiedzieć, że Maaka umiała wpływać na swojego męża. Jej wpływ dotyczył jednak nie tylko politycznych decyzji. Była znana z innego wpływu. Nawet po śmierci swojego męża Rechoboama dalej miała ogromny wpływ. Miała tytuł królowej matki i wprowadziła w Izraelu kult Aszery. Co to było? Trudno powiedzieć, ale gdy pozbywano się Aszer z Izraela trzeba je było pościnać i spalić. Wielu biblistów więc wnioskuje, że Aszery to były święte pale, które wbito w ziemię albo święte drzewa. W każdym bądź razie czczenie tych Aszer było związane z kultem płodności i boginią o tym imieniu - Aszera. Ta bogini jest znana jeszcze pod imionami Asztarte czy Isztar. Skąd przyszedł ten kult? Biblia w prawie mojżeszowym wyraźnie zabraniała robienia wszelkich wizerunków. Nie robił ich Dawid, ale później Salomon pozwalał na to swoim żonom. Jest możliwe, że ten kult przyniosła do Izraela właśnie Maaka żona Dawida ze swojego rodzinnego miasta czyli Geszuru. Jej syn tam później uciekł i przebywał trzy lata. Być może więc także jego piękna córka Tamar oraz równie piękna wnuczka Maaka miały kontakty z krewnymi z Gerszuru. Jakby nie było Maaka, wnuczka Absaloma była główną krzewicielką kultu świętych pali w Izraelu. Rechoboam przez krótki czas był wierny Bogu Biblii, ale później odszedł do kultu bożków. Prawdopodobnie to właśnie jego ukochana żona, piękna Maaka doprowadziła do tego. To właśnie jej syna Abijasza Rechoboam wybrał na swego następcę. Tak więc jej wpływ nie skończył się po śmierci męża Rechoboama. Dostała tytuł królowej matki i dalej krzewiła kult Asztarte. Dopiero jej wnuk Asa się jej przeciwstawił. Pozbawił ją tytułu królowej matki i kazał pościnać Aszery czyli te pale. Biblia podaje kim były matki królów Izraela i Judy. Dowiadujemy się tego np. z 1 Królewskiej rozdziału 15 oraz 2 Kronik rozdziału 13, że matką Abijasza była właśnie Maaka, wnuczka Absaloma. Wydaje się, że matki miały większy wpływ na wychowanie oraz wierzenia swoich dzieci. Oczywiście taki wpływ może być albo dobry, albo zły. Mam nadzieję, że ta genealogia nie była zbyt skomplikowana. Przypomnę może, że Dawid ożenił się z córką króla Geszuru, która miała na imię Maaka. Synem Dawida i Maaki był Absalom, jego córka miała na imię Tamar i była bardzo piękna, a jej córka to właśnie Maaka, o której dziś mówiłem. Maaka, żona króla Judy Rechoboama była wnuczką Absaloma, a prawnuczką króla Dawida. Wprowadziła do Judy kult Aszery za życia swojego męża Rechoboama, potem kierowała tym kultem za życia syna Abijasz, dopiero jej wnuk Asa pozbawił ją tytułu królowej matki i usunął Aszery, które wprowadziła. Historia wg Dzieci: https://historiawgdzieci.pl/podkast/lista Tego dnia: https://historiawgdzieci.pl/tego-dnia/lista
Dzisiaj chciałbym wam opowiedzieć o wnuczce Absaloma. Absalom to ten, syn Dawida, który się przeciwko niemu zbuntował. Absalom chciał zabić swojego ojca. Zginął wtedy, a Dawid go opłakiwał wołając w kółko: Absalomie, Absalomie. Kim była wnuczka Absaloma? Czy była podobna do dziadka? O tym właśnie w dzisiejszej audycji.
Zanim jednak przejdziemy do Maaki wnuczki Absaloma, musimy co nieco powiedzieć o Maace, matce Absaloma. Bo wnuczka Absaloma miła tak samo na imię jak matka Absaloma. Tak więc Maaka miała swoje imię po prababce. Gdy w Izraelu rządził pierwszy król czyli Saul, Dawid był wojownikiem jego wojska. Później jednak Saul postanowił zabić Dawida. Ten uciekał i odwiedził wtedy chyba większość krajów graniczących z Izraelem. Na północnym wschodzie obok Syrii leżało małe państwo zwane Geszurem. Z nim było związane inne państwo o nazwie Maaka. Oba państwa miały być podbite przez Manassesa, ale do tego nigdy nie doszło. Tak więc gdy Dawid uciekał przed Saulem zawędrował do tego państwa. Talmaj król Geszuru dał Dawidowi za żonę swoją córkę o imieniu Maaka.
W tamtym okresie Dawid miał cztery żony. Jego pierwszą żoną była córka Saula, ale ponieważ Saul go teraz gonił pierwsza żona Dawida dostała się innemu mężowi. Dawid wtedy ożenił się czterokrotnie. Urodziło mu się wtedy czterech synów. Trzecim z nich był właśnie Absalom, syn Maaki. Maaka urodziła też Dawidowi córkę o imieniu Tamar. Z czasem Saul zginął w bitwie z Filistynami, a królem został Dawid. Miał wtedy jeszcze więcej żon. Powstawało pytanie, który z jego synów będzie królem po nim?
Jego najstarszy syn Amon zgwałcił swoją przyrodnią siostrę Tamar. Później Absalom brat Tamar zabił Amona. Zachodzi pytanie czy zabił go dlatego, że chciał pomścić siostrę czy dlatego, aby pozbyć się kogoś kto miał pierwszeństwo do tronu? A może z obu tych powodów? W każdym bądź razie Absalom po zabiciu swojego brata uciekł. Dokąd uciekł? Do swojego dziadka Talmaja, króla Gerszuru. Po trzech latach Dawid mu przebaczył i Absalom wrócił. Później jednak wywołał bunt i chciał zabić swojego ojca i przejąć władzę. Zginął jednak nie pozostawiając synów. Miał ich wprawdzie trzech, ale zmarli prawdopodobnie jeszcze w dzieciństwie. Miał jednak córkę, którą nazwał tak jak miała na imię siostra - Tamar. Absalom był bardzo przystojnym mężczyzną, podobnie jego córka Tamar była bardzo piękną kobietą.
Tamar wyszła za mąż za Uriela z Gibei i tam pewnie urodziła się Maaka. Jak zwykle więcej niż jedno miasto miało wtedy nazwę Gibea. Tak więc trudno powiedzieć, czy Maaka urodziła się w Gibei na terytorium Judy, czy Gibei Beniamina. W każdym bądź razie można przypuścić, że też była bardzo piękna. Po Salomonie królem został Rechoboam. Miał on 18 żon i 60 nałożnic, ale najbardziej kochał właśnie Maakę i to jej syna Abijasza wyznaczono na króla po Rechoboamie. Można więc powiedzieć, że Maaka umiała wpływać na swojego męża. Jej wpływ dotyczył jednak nie tylko politycznych decyzji. Była znana z innego wpływu.
Nawet po śmierci swojego męża Rechoboama dalej miała ogromny wpływ. Miała tytuł królowej matki i wprowadziła w Izraelu kult Aszery. Co to było? Trudno powiedzieć, ale gdy pozbywano się Aszer z Izraela trzeba je było pościnać i spalić. Wielu biblistów więc wnioskuje, że Aszery to były święte pale, które wbito w ziemię albo święte drzewa. W każdym bądź razie czczenie tych Aszer było związane z kultem płodności i boginią o tym imieniu - Aszera. Ta bogini jest znana jeszcze pod imionami Asztarte czy Isztar. Skąd przyszedł ten kult?
Biblia w prawie mojżeszowym wyraźnie zabraniała robienia wszelkich wizerunków. Nie robił ich Dawid, ale później Salomon pozwalał na to swoim żonom. Jest możliwe, że ten kult przyniosła do Izraela właśnie Maaka żona Dawida ze swojego rodzinnego miasta czyli Geszuru. Jej syn tam później uciekł i przebywał trzy lata. Być może więc także jego piękna córka Tamar oraz równie piękna wnuczka Maaka miały kontakty z krewnymi z Gerszuru. Jakby nie było Maaka, wnuczka Absaloma była główną krzewicielką kultu świętych pali w Izraelu.
Rechoboam przez krótki czas był wierny Bogu Biblii, ale później odszedł do kultu bożków. Prawdopodobnie to właśnie jego ukochana żona, piękna Maaka doprowadziła do tego. To właśnie jej syna Abijasza Rechoboam wybrał na swego następcę. Tak więc jej wpływ nie skończył się po śmierci męża Rechoboama. Dostała tytuł królowej matki i dalej krzewiła kult Asztarte. Dopiero jej wnuk Asa się jej przeciwstawił. Pozbawił ją tytułu królowej matki i kazał pościnać Aszery czyli te pale.
Biblia podaje kim były matki królów Izraela i Judy. Dowiadujemy się tego np. z 1 Królewskiej rozdziału 15 oraz 2 Kronik rozdziału 13, że matką Abijasza była właśnie Maaka, wnuczka Absaloma. Wydaje się, że matki miały większy wpływ na wychowanie oraz wierzenia swoich dzieci. Oczywiście taki wpływ może być albo dobry, albo zły.
Mam nadzieję, że ta genealogia nie była zbyt skomplikowana. Przypomnę może, że Dawid ożenił się z córką króla Geszuru, która miała na imię Maaka. Synem Dawida i Maaki był Absalom, jego córka miała na imię Tamar i była bardzo piękna, a jej córka to właśnie Maaka, o której dziś mówiłem. Maaka, żona króla Judy Rechoboama była wnuczką Absaloma, a prawnuczką króla Dawida. Wprowadziła do Judy kult Aszery za życia swojego męża Rechoboama, potem kierowała tym kultem za życia syna Abijasz, dopiero jej wnuk Asa pozbawił ją tytułu królowej matki i usunął Aszery, które wprowadziła.
Historia wg Dzieci:
https://historiawgdzieci.pl/podkast/lista
Tego dnia:
https://historiawgdzieci.pl/tego-dnia/lista
Zanim jednak przejdziemy do Maaki wnuczki Absaloma, musimy co nieco powiedzieć o Maace, matce Absaloma. Bo wnuczka Absaloma miła tak samo na imię jak matka Absaloma. Tak więc Maaka miała swoje imię po prababce. Gdy w Izraelu rządził pierwszy król czyli Saul, Dawid był wojownikiem jego wojska. Później jednak Saul postanowił zabić Dawida. Ten uciekał i odwiedził wtedy chyba większość krajów graniczących z Izraelem. Na północnym wschodzie obok Syrii leżało małe państwo zwane Geszurem. Z nim było związane inne państwo o nazwie Maaka. Oba państwa miały być podbite przez Manassesa, ale do tego nigdy nie doszło. Tak więc gdy Dawid uciekał przed Saulem zawędrował do tego państwa. Talmaj król Geszuru dał Dawidowi za żonę swoją córkę o imieniu Maaka.
W tamtym okresie Dawid miał cztery żony. Jego pierwszą żoną była córka Saula, ale ponieważ Saul go teraz gonił pierwsza żona Dawida dostała się innemu mężowi. Dawid wtedy ożenił się czterokrotnie. Urodziło mu się wtedy czterech synów. Trzecim z nich był właśnie Absalom, syn Maaki. Maaka urodziła też Dawidowi córkę o imieniu Tamar. Z czasem Saul zginął w bitwie z Filistynami, a królem został Dawid. Miał wtedy jeszcze więcej żon. Powstawało pytanie, który z jego synów będzie królem po nim?
Jego najstarszy syn Amon zgwałcił swoją przyrodnią siostrę Tamar. Później Absalom brat Tamar zabił Amona. Zachodzi pytanie czy zabił go dlatego, że chciał pomścić siostrę czy dlatego, aby pozbyć się kogoś kto miał pierwszeństwo do tronu? A może z obu tych powodów? W każdym bądź razie Absalom po zabiciu swojego brata uciekł. Dokąd uciekł? Do swojego dziadka Talmaja, króla Gerszuru. Po trzech latach Dawid mu przebaczył i Absalom wrócił. Później jednak wywołał bunt i chciał zabić swojego ojca i przejąć władzę. Zginął jednak nie pozostawiając synów. Miał ich wprawdzie trzech, ale zmarli prawdopodobnie jeszcze w dzieciństwie. Miał jednak córkę, którą nazwał tak jak miała na imię siostra - Tamar. Absalom był bardzo przystojnym mężczyzną, podobnie jego córka Tamar była bardzo piękną kobietą.
Tamar wyszła za mąż za Uriela z Gibei i tam pewnie urodziła się Maaka. Jak zwykle więcej niż jedno miasto miało wtedy nazwę Gibea. Tak więc trudno powiedzieć, czy Maaka urodziła się w Gibei na terytorium Judy, czy Gibei Beniamina. W każdym bądź razie można przypuścić, że też była bardzo piękna. Po Salomonie królem został Rechoboam. Miał on 18 żon i 60 nałożnic, ale najbardziej kochał właśnie Maakę i to jej syna Abijasza wyznaczono na króla po Rechoboamie. Można więc powiedzieć, że Maaka umiała wpływać na swojego męża. Jej wpływ dotyczył jednak nie tylko politycznych decyzji. Była znana z innego wpływu.
Nawet po śmierci swojego męża Rechoboama dalej miała ogromny wpływ. Miała tytuł królowej matki i wprowadziła w Izraelu kult Aszery. Co to było? Trudno powiedzieć, ale gdy pozbywano się Aszer z Izraela trzeba je było pościnać i spalić. Wielu biblistów więc wnioskuje, że Aszery to były święte pale, które wbito w ziemię albo święte drzewa. W każdym bądź razie czczenie tych Aszer było związane z kultem płodności i boginią o tym imieniu - Aszera. Ta bogini jest znana jeszcze pod imionami Asztarte czy Isztar. Skąd przyszedł ten kult?
Biblia w prawie mojżeszowym wyraźnie zabraniała robienia wszelkich wizerunków. Nie robił ich Dawid, ale później Salomon pozwalał na to swoim żonom. Jest możliwe, że ten kult przyniosła do Izraela właśnie Maaka żona Dawida ze swojego rodzinnego miasta czyli Geszuru. Jej syn tam później uciekł i przebywał trzy lata. Być może więc także jego piękna córka Tamar oraz równie piękna wnuczka Maaka miały kontakty z krewnymi z Gerszuru. Jakby nie było Maaka, wnuczka Absaloma była główną krzewicielką kultu świętych pali w Izraelu.
Rechoboam przez krótki czas był wierny Bogu Biblii, ale później odszedł do kultu bożków. Prawdopodobnie to właśnie jego ukochana żona, piękna Maaka doprowadziła do tego. To właśnie jej syna Abijasza Rechoboam wybrał na swego następcę. Tak więc jej wpływ nie skończył się po śmierci męża Rechoboama. Dostała tytuł królowej matki i dalej krzewiła kult Asztarte. Dopiero jej wnuk Asa się jej przeciwstawił. Pozbawił ją tytułu królowej matki i kazał pościnać Aszery czyli te pale.
Biblia podaje kim były matki królów Izraela i Judy. Dowiadujemy się tego np. z 1 Królewskiej rozdziału 15 oraz 2 Kronik rozdziału 13, że matką Abijasza była właśnie Maaka, wnuczka Absaloma. Wydaje się, że matki miały większy wpływ na wychowanie oraz wierzenia swoich dzieci. Oczywiście taki wpływ może być albo dobry, albo zły.
Mam nadzieję, że ta genealogia nie była zbyt skomplikowana. Przypomnę może, że Dawid ożenił się z córką króla Geszuru, która miała na imię Maaka. Synem Dawida i Maaki był Absalom, jego córka miała na imię Tamar i była bardzo piękna, a jej córka to właśnie Maaka, o której dziś mówiłem. Maaka, żona króla Judy Rechoboama była wnuczką Absaloma, a prawnuczką króla Dawida. Wprowadziła do Judy kult Aszery za życia swojego męża Rechoboama, potem kierowała tym kultem za życia syna Abijasz, dopiero jej wnuk Asa pozbawił ją tytułu królowej matki i usunął Aszery, które wprowadziła.
Historia wg Dzieci:
https://historiawgdzieci.pl/podkast/lista
Tego dnia:
https://historiawgdzieci.pl/tego-dnia/lista
02 - Jonatan, wnuk Mojżesza
2020-03-06 17:34:54
Dzisiaj chciałbym wam opowiedzieć o mało znanym potomku Mojżesza czyli o Jonatanie, synu Gerszoma, syna Mojżesza. Dziadek prawdopodobnie by się go wstydził. Na pewno wstydzili się go późniejsi przepisywacze tekstu biblijnego, którzy próbowali ukryć powiązanie Mojżesza z tym jego wnukiem. Co Biblia mówi o Jonatanie i czasach, w których żył? Jonatan pierwszy raz pojawia się w Księdze Sędziów 17:7. Czytamy o nim, że mieszkał jakiś czas w Betlejem należącym do Judy. Chodzi o to samo Betlejem, w którym później urodził się Dawid oraz Jezus. Z jakiegoś powodu opuścił Betlejem i szukał sobie nowego domu. W tamtych czasach rządzili sędziowie, a sąsiednie narody często napadały na Izraelitów. Być może to skłoniło Jonatana do opuszczenie Betlejem. Trafił do domu Micheasza z plemienia Efraima. Ten człowiek miał w domu bożka oraz ubranie dla kapłana. Do tej pory służył mu za kapłana jeden z synów, ale teraz zaproponował tą funkcję Jonatanowi. Micheasz zobowiązał się dawać Jonatanowi ubranie i jedzenie oraz 10 srebrników rocznie. Przyjście Lewity wziął za dowód błogosławieństwa Bożego. Było to już chyba po śmierci Jozuego. Ziemia została podzielona, ale nie wszystkie plemiona zdobyły swoją część. Plemię Dana miało mały kawałek dla siebie. Wysłali oni 5 zwiadowców, którzy po drodze znaleźli się niedaleko domu Jonatana. Ten ich pobłogosławił. Oni poszli na północ i znaleźli tam miasto łatwe do zdobycia. Gdy później wrócili do swoich wyruszyli razem z 600-osobowym oddziałem aby zdobyć to miasto. Po drodze zabrali posąg i szaty kapłana. Gdy Jonatan zapytał ich dlaczego to robią zaproponowali mu aby został kapłanem dla całego plemienia. Jonatanowi się to spodobało i poszedł z nimi. Wprawdzie Micheasz właściciel tego posągu ruszył w pościg, ale gdy zobaczył 600 Danitów dał spokój. Danici dotarli do miasta, które się nazywało Laisz. Zdobyli je i nazwali Dan. Było to najbardziej na północ wysunięte miasto. Później o całym Izraelu mówiono od Dan do Beer-Szeby. Cała historia tego Lewity jest opisana w rozdziałach 17 i 18 Księgi Sędziów. Jednak dopiero w jednym z ostatnich wersetów jest wyjawione imię tego Lewity. Jest to Jonatan, syn Gerszoma, syna Mojżesza. Czasami ludzie zastanawiają się czy tekst Biblii pozostał niezmieniony. Co ciekawe właśnie ten werset czyli Sędziów 18:30 był zmieniany przez kopistów. Prawdopodobnie dlatego, że chcieli ukryć co zrobił wnuk Mojżesza. W języku hebrajskim wystarczyło dodać jedną literę aby ze słowa Mojżesz zrobić słowo Manasses. W ten sposób w greckiej Septuagincie w Kodeksie Watykańskim można przeczytać o Jonatanie, synu Gerszoma, syna Manassesa. Na szczęście wiele innych starożytnych manuskryptów zawiera prawdziwą wersję czyli tą z Mojżeszem. Podsumujmy co wiemy o Jonatanie. Był on wnukiem Mojżesza. Jego babką była Cyppora, która przez siostrę Mojżesza została określona jako Kuszytka, co oznacza, że była czarna lub, że jej skóra była dużo ciemniejsza niż Izraelitów. Czy jej wnuk Jonatan też miał ciemniejszą karnację? Tego Biblia nie wyjawia. Należał od do plemienia Lewitów. To plemię nie dostało własnej ziemi - miało żyć z tego co Izraelici przynosili w darach do świątyni albo przybytku. Jednak w tamtym okresie wielu Izraelitów odchodziło od kultu Boga Biblii i co za tym idzie prawdopodobnie zaniedbywali dary, które mieli dostawać Lewici i kapłani. Nic więc dziwnego, że ten Lewita szukał sobie nowej pracy. Dostał taką pracę od Micheasza z plemienia Efraima. Zachodzi pytanie czy Jonatan, wnuk Mojżesza nie wiedział co jego dziadek myślał o oddawaniu czci posągom? Co by nie mówić o Mojżeszu to ojcem nie był on chyba najlepszym. Zostawił swoją żonę i dzieci u teścia. Podczas wędrówki do Ziemi Obiecanej teść przyprowadził do niego żonę i synów chcąc mu chyba przypomnieć o ich istnieniu. Później teść odszedł, a oni pozostali wraz z Mojżeszem. Ten jednak nie miał chyba zbyt dużo czasu na ich pouczanie. Można więc sobie wyobrazić, że Mojżesz zajęty różnymi problemami z kierowaniem milionowym narodem zaniedbał swoich synów, co odbiło się także na wnukach. Tak więc to możliwe, że Jonatan chociaż był Lewitą nie znał Prawa Mojżeszowego oraz zakazu odnośnie sporządzania bałwanów. Jego niewiedza mogła też być spowodowana tym, że większość Izraelitów odeszła wtedy od monoteizmu. Jakby nie było Jonatan i potem jego potomkowie służyli plemieniu Dana jako kapłani. Jak długo? W ostatnich dwóch wersetach rozdziału 18 wspomniano, że byli kapłanami aż do czasu gdy mieszkańcy tych terenów trafili do niewoli oraz, że było to tak długo jak długo przybytek był w Szilo. Przypomnijmy, że w tamtym okresie arka przymierza wpadła w ręce Filistynów. Później królem został Saul, a po jego śmierci Dawid. Wtedy przeniesiono część przybytku do Jerozolimy, ale całość dopiero za rządów Salomona. Tak więc Jonatan i jego potomkowie mogli służyć plemieniu Dana nawet przez kilka pokoleń. Czy zostali za to ukarani? Biblia nic nie mówi, ale wspomina o tym, że potomkowie Eliezera, młodszego syna Mojżesza służyli później w świątyni, podczas gdy potomkowie Gerszoma nie są nigdy więcej wspomniani. Sam Jonatan był raczej samolubny. Chętnie zgodził się na pracę u Micheasza, ale później poparł zabranie posągu oraz szaty kapłana przez plemię Dana. Księga Sędziów wspomina, że spodobało mu się to, że będzie kapłanem dla całego plemienia zamiast dla jednej rodziny. Jeżeli znał Prawo Mojżeszowe, które dał jego dziadek to postępował wbrew niemu nie tylko dlatego, że czcił posąg, ale także dlatego, że Lewici nie mieli być kapłanami. Jako kapłani mieli usługiwać tylko potomkowie Aarona. Ta historia świetnie oddaje jak postępowali wtedy ludzie. W Sędziów 17:6 czytamy, że wtedy nie było króla w Izraelu i każdy robił to co wydawało mu się słuszne. Jonatan, wnuk Mojżesza postępował tak samo - robił to co wydawało mu się słuszne w jego własnych oczach. Historia wg Dzieci: https://historiawgdzieci.pl/podkast/lista Tego dnia: https://historiawgdzieci.pl/tego-dnia/lista
Dzisiaj chciałbym wam opowiedzieć o mało znanym potomku Mojżesza czyli o Jonatanie, synu Gerszoma, syna Mojżesza. Dziadek prawdopodobnie by się go wstydził. Na pewno wstydzili się go późniejsi przepisywacze tekstu biblijnego, którzy próbowali ukryć powiązanie Mojżesza z tym jego wnukiem. Co Biblia mówi o Jonatanie i czasach, w których żył?
Jonatan pierwszy raz pojawia się w Księdze Sędziów 17:7. Czytamy o nim, że mieszkał jakiś czas w Betlejem należącym do Judy. Chodzi o to samo Betlejem, w którym później urodził się Dawid oraz Jezus. Z jakiegoś powodu opuścił Betlejem i szukał sobie nowego domu. W tamtych czasach rządzili sędziowie, a sąsiednie narody często napadały na Izraelitów. Być może to skłoniło Jonatana do opuszczenie Betlejem. Trafił do domu Micheasza z plemienia Efraima. Ten człowiek miał w domu bożka oraz ubranie dla kapłana. Do tej pory służył mu za kapłana jeden z synów, ale teraz zaproponował tą funkcję Jonatanowi. Micheasz zobowiązał się dawać Jonatanowi ubranie i jedzenie oraz 10 srebrników rocznie. Przyjście Lewity wziął za dowód błogosławieństwa Bożego.
Było to już chyba po śmierci Jozuego. Ziemia została podzielona, ale nie wszystkie plemiona zdobyły swoją część. Plemię Dana miało mały kawałek dla siebie. Wysłali oni 5 zwiadowców, którzy po drodze znaleźli się niedaleko domu Jonatana. Ten ich pobłogosławił. Oni poszli na północ i znaleźli tam miasto łatwe do zdobycia. Gdy później wrócili do swoich wyruszyli razem z 600-osobowym oddziałem aby zdobyć to miasto. Po drodze zabrali posąg i szaty kapłana. Gdy Jonatan zapytał ich dlaczego to robią zaproponowali mu aby został kapłanem dla całego plemienia. Jonatanowi się to spodobało i poszedł z nimi. Wprawdzie Micheasz właściciel tego posągu ruszył w pościg, ale gdy zobaczył 600 Danitów dał spokój. Danici dotarli do miasta, które się nazywało Laisz. Zdobyli je i nazwali Dan. Było to najbardziej na północ wysunięte miasto. Później o całym Izraelu mówiono od Dan do Beer-Szeby.
Cała historia tego Lewity jest opisana w rozdziałach 17 i 18 Księgi Sędziów. Jednak dopiero w jednym z ostatnich wersetów jest wyjawione imię tego Lewity. Jest to Jonatan, syn Gerszoma, syna Mojżesza. Czasami ludzie zastanawiają się czy tekst Biblii pozostał niezmieniony. Co ciekawe właśnie ten werset czyli Sędziów 18:30 był zmieniany przez kopistów. Prawdopodobnie dlatego, że chcieli ukryć co zrobił wnuk Mojżesza. W języku hebrajskim wystarczyło dodać jedną literę aby ze słowa Mojżesz zrobić słowo Manasses. W ten sposób w greckiej Septuagincie w Kodeksie Watykańskim można przeczytać o Jonatanie, synu Gerszoma, syna Manassesa. Na szczęście wiele innych starożytnych manuskryptów zawiera prawdziwą wersję czyli tą z Mojżeszem.
Podsumujmy co wiemy o Jonatanie. Był on wnukiem Mojżesza. Jego babką była Cyppora, która przez siostrę Mojżesza została określona jako Kuszytka, co oznacza, że była czarna lub, że jej skóra była dużo ciemniejsza niż Izraelitów. Czy jej wnuk Jonatan też miał ciemniejszą karnację? Tego Biblia nie wyjawia. Należał od do plemienia Lewitów. To plemię nie dostało własnej ziemi - miało żyć z tego co Izraelici przynosili w darach do świątyni albo przybytku. Jednak w tamtym okresie wielu Izraelitów odchodziło od kultu Boga Biblii i co za tym idzie prawdopodobnie zaniedbywali dary, które mieli dostawać Lewici i kapłani. Nic więc dziwnego, że ten Lewita szukał sobie nowej pracy. Dostał taką pracę od Micheasza z plemienia Efraima. Zachodzi pytanie czy Jonatan, wnuk Mojżesza nie wiedział co jego dziadek myślał o oddawaniu czci posągom?
Co by nie mówić o Mojżeszu to ojcem nie był on chyba najlepszym. Zostawił swoją żonę i dzieci u teścia. Podczas wędrówki do Ziemi Obiecanej teść przyprowadził do niego żonę i synów chcąc mu chyba przypomnieć o ich istnieniu. Później teść odszedł, a oni pozostali wraz z Mojżeszem. Ten jednak nie miał chyba zbyt dużo czasu na ich pouczanie. Można więc sobie wyobrazić, że Mojżesz zajęty różnymi problemami z kierowaniem milionowym narodem zaniedbał swoich synów, co odbiło się także na wnukach. Tak więc to możliwe, że Jonatan chociaż był Lewitą nie znał Prawa Mojżeszowego oraz zakazu odnośnie sporządzania bałwanów. Jego niewiedza mogła też być spowodowana tym, że większość Izraelitów odeszła wtedy od monoteizmu.
Jakby nie było Jonatan i potem jego potomkowie służyli plemieniu Dana jako kapłani. Jak długo? W ostatnich dwóch wersetach rozdziału 18 wspomniano, że byli kapłanami aż do czasu gdy mieszkańcy tych terenów trafili do niewoli oraz, że było to tak długo jak długo przybytek był w Szilo. Przypomnijmy, że w tamtym okresie arka przymierza wpadła w ręce Filistynów. Później królem został Saul, a po jego śmierci Dawid. Wtedy przeniesiono część przybytku do Jerozolimy, ale całość dopiero za rządów Salomona. Tak więc Jonatan i jego potomkowie mogli służyć plemieniu Dana nawet przez kilka pokoleń. Czy zostali za to ukarani? Biblia nic nie mówi, ale wspomina o tym, że potomkowie Eliezera, młodszego syna Mojżesza służyli później w świątyni, podczas gdy potomkowie Gerszoma nie są nigdy więcej wspomniani.
Sam Jonatan był raczej samolubny. Chętnie zgodził się na pracę u Micheasza, ale później poparł zabranie posągu oraz szaty kapłana przez plemię Dana. Księga Sędziów wspomina, że spodobało mu się to, że będzie kapłanem dla całego plemienia zamiast dla jednej rodziny. Jeżeli znał Prawo Mojżeszowe, które dał jego dziadek to postępował wbrew niemu nie tylko dlatego, że czcił posąg, ale także dlatego, że Lewici nie mieli być kapłanami. Jako kapłani mieli usługiwać tylko potomkowie Aarona. Ta historia świetnie oddaje jak postępowali wtedy ludzie. W Sędziów 17:6 czytamy, że wtedy nie było króla w Izraelu i każdy robił to co wydawało mu się słuszne. Jonatan, wnuk Mojżesza postępował tak samo - robił to co wydawało mu się słuszne w jego własnych oczach.
Historia wg Dzieci:
https://historiawgdzieci.pl/podkast/lista
Tego dnia:
https://historiawgdzieci.pl/tego-dnia/lista
Jonatan pierwszy raz pojawia się w Księdze Sędziów 17:7. Czytamy o nim, że mieszkał jakiś czas w Betlejem należącym do Judy. Chodzi o to samo Betlejem, w którym później urodził się Dawid oraz Jezus. Z jakiegoś powodu opuścił Betlejem i szukał sobie nowego domu. W tamtych czasach rządzili sędziowie, a sąsiednie narody często napadały na Izraelitów. Być może to skłoniło Jonatana do opuszczenie Betlejem. Trafił do domu Micheasza z plemienia Efraima. Ten człowiek miał w domu bożka oraz ubranie dla kapłana. Do tej pory służył mu za kapłana jeden z synów, ale teraz zaproponował tą funkcję Jonatanowi. Micheasz zobowiązał się dawać Jonatanowi ubranie i jedzenie oraz 10 srebrników rocznie. Przyjście Lewity wziął za dowód błogosławieństwa Bożego.
Było to już chyba po śmierci Jozuego. Ziemia została podzielona, ale nie wszystkie plemiona zdobyły swoją część. Plemię Dana miało mały kawałek dla siebie. Wysłali oni 5 zwiadowców, którzy po drodze znaleźli się niedaleko domu Jonatana. Ten ich pobłogosławił. Oni poszli na północ i znaleźli tam miasto łatwe do zdobycia. Gdy później wrócili do swoich wyruszyli razem z 600-osobowym oddziałem aby zdobyć to miasto. Po drodze zabrali posąg i szaty kapłana. Gdy Jonatan zapytał ich dlaczego to robią zaproponowali mu aby został kapłanem dla całego plemienia. Jonatanowi się to spodobało i poszedł z nimi. Wprawdzie Micheasz właściciel tego posągu ruszył w pościg, ale gdy zobaczył 600 Danitów dał spokój. Danici dotarli do miasta, które się nazywało Laisz. Zdobyli je i nazwali Dan. Było to najbardziej na północ wysunięte miasto. Później o całym Izraelu mówiono od Dan do Beer-Szeby.
Cała historia tego Lewity jest opisana w rozdziałach 17 i 18 Księgi Sędziów. Jednak dopiero w jednym z ostatnich wersetów jest wyjawione imię tego Lewity. Jest to Jonatan, syn Gerszoma, syna Mojżesza. Czasami ludzie zastanawiają się czy tekst Biblii pozostał niezmieniony. Co ciekawe właśnie ten werset czyli Sędziów 18:30 był zmieniany przez kopistów. Prawdopodobnie dlatego, że chcieli ukryć co zrobił wnuk Mojżesza. W języku hebrajskim wystarczyło dodać jedną literę aby ze słowa Mojżesz zrobić słowo Manasses. W ten sposób w greckiej Septuagincie w Kodeksie Watykańskim można przeczytać o Jonatanie, synu Gerszoma, syna Manassesa. Na szczęście wiele innych starożytnych manuskryptów zawiera prawdziwą wersję czyli tą z Mojżeszem.
Podsumujmy co wiemy o Jonatanie. Był on wnukiem Mojżesza. Jego babką była Cyppora, która przez siostrę Mojżesza została określona jako Kuszytka, co oznacza, że była czarna lub, że jej skóra była dużo ciemniejsza niż Izraelitów. Czy jej wnuk Jonatan też miał ciemniejszą karnację? Tego Biblia nie wyjawia. Należał od do plemienia Lewitów. To plemię nie dostało własnej ziemi - miało żyć z tego co Izraelici przynosili w darach do świątyni albo przybytku. Jednak w tamtym okresie wielu Izraelitów odchodziło od kultu Boga Biblii i co za tym idzie prawdopodobnie zaniedbywali dary, które mieli dostawać Lewici i kapłani. Nic więc dziwnego, że ten Lewita szukał sobie nowej pracy. Dostał taką pracę od Micheasza z plemienia Efraima. Zachodzi pytanie czy Jonatan, wnuk Mojżesza nie wiedział co jego dziadek myślał o oddawaniu czci posągom?
Co by nie mówić o Mojżeszu to ojcem nie był on chyba najlepszym. Zostawił swoją żonę i dzieci u teścia. Podczas wędrówki do Ziemi Obiecanej teść przyprowadził do niego żonę i synów chcąc mu chyba przypomnieć o ich istnieniu. Później teść odszedł, a oni pozostali wraz z Mojżeszem. Ten jednak nie miał chyba zbyt dużo czasu na ich pouczanie. Można więc sobie wyobrazić, że Mojżesz zajęty różnymi problemami z kierowaniem milionowym narodem zaniedbał swoich synów, co odbiło się także na wnukach. Tak więc to możliwe, że Jonatan chociaż był Lewitą nie znał Prawa Mojżeszowego oraz zakazu odnośnie sporządzania bałwanów. Jego niewiedza mogła też być spowodowana tym, że większość Izraelitów odeszła wtedy od monoteizmu.
Jakby nie było Jonatan i potem jego potomkowie służyli plemieniu Dana jako kapłani. Jak długo? W ostatnich dwóch wersetach rozdziału 18 wspomniano, że byli kapłanami aż do czasu gdy mieszkańcy tych terenów trafili do niewoli oraz, że było to tak długo jak długo przybytek był w Szilo. Przypomnijmy, że w tamtym okresie arka przymierza wpadła w ręce Filistynów. Później królem został Saul, a po jego śmierci Dawid. Wtedy przeniesiono część przybytku do Jerozolimy, ale całość dopiero za rządów Salomona. Tak więc Jonatan i jego potomkowie mogli służyć plemieniu Dana nawet przez kilka pokoleń. Czy zostali za to ukarani? Biblia nic nie mówi, ale wspomina o tym, że potomkowie Eliezera, młodszego syna Mojżesza służyli później w świątyni, podczas gdy potomkowie Gerszoma nie są nigdy więcej wspomniani.
Sam Jonatan był raczej samolubny. Chętnie zgodził się na pracę u Micheasza, ale później poparł zabranie posągu oraz szaty kapłana przez plemię Dana. Księga Sędziów wspomina, że spodobało mu się to, że będzie kapłanem dla całego plemienia zamiast dla jednej rodziny. Jeżeli znał Prawo Mojżeszowe, które dał jego dziadek to postępował wbrew niemu nie tylko dlatego, że czcił posąg, ale także dlatego, że Lewici nie mieli być kapłanami. Jako kapłani mieli usługiwać tylko potomkowie Aarona. Ta historia świetnie oddaje jak postępowali wtedy ludzie. W Sędziów 17:6 czytamy, że wtedy nie było króla w Izraelu i każdy robił to co wydawało mu się słuszne. Jonatan, wnuk Mojżesza postępował tak samo - robił to co wydawało mu się słuszne w jego własnych oczach.
Historia wg Dzieci:
https://historiawgdzieci.pl/podkast/lista
Tego dnia:
https://historiawgdzieci.pl/tego-dnia/lista
01 - Jeroboam, syn Nebata
2020-03-04 17:26:38
Jeroboam I, syn Nebata - był on pierwszym królem Izraela i należy go odróżnić od Jeroboama II, który był jednym z ostatnich królów Izraela. Jeroboam II był prawnukiem Jehu. Kiedyś pewnie o nim też nagram osobny odcinek. Dziś skupmy się na Jeroboamie I, który w Biblii jest określany jako Jeroboam syn Nebata. Nie wiemy wiele o jego dzieciństwie. W 1 Królów 11:26 czytamy o nim, że był synem Nebata oraz, że pochodził z plemienia Efraima z miasta Cereda. Nie wiadomo, gdzie leżało owo miasto, ale w innym miejscu księgi 1 Królewskiej (7:46) wspomniano, że tam król Salomon kazał odlewać miedziane przedmioty do świątyni. O matce Jeroboama powiedziano, że była wdową. Tak więc Jeroboam być może w młodym wieku stracił ojca i był wychowywany przez matkę. Z tego powodu na jego barki spadło utrzymanie domu. Biblia mówi, że był bardzo pracowity. Jeżeli Cereda, z której pochodził Jeroboam to była ta sama Cereda, w której Salomon odlewał rzeczy do budowanej świątyni to być może tam się spotkali. W 1 Królów 11:28 czytamy, że Jeroboam był pracowity, co zauważył król Salomon i ustanowił go nad wszystkimi robotnikami z domu Józefa. Z domu Józefa pochodziły dwa plemiona, bo Efraima i Manassesa. Gdy po jakimś czasie wychodził z Jerozolimy. Był tam być może po rozkazy od króla Salomona spotkał na drodze proroka Achijasza. Ten prorok rozdarł swoje nowe szaty na 12 części i powiedział Jeroboamowi, że dla niego jest 10 z nich. Gdy król Salomon ustanawiał Jeroboama na kierownika robót w plemionach Efraima i Manassesa był chyba jeszcze monoteistą czyli oddawał cześć tylko Bogu Biblii, jednak w momencie gdy prorok Achijasz oferował Jeroboamowi 10 plemion - Salomon był już politeistą czyli oddawał cześć także bogom sąsiednich narodów. Między innymi wtedy przyszedł do Izraela także kult Asztarte. Prorok więc wyjaśnił Jeroboamowi, że ród Salomona straci te 10 plemion z powodu odejścia od czczenia jedynego Boga. Biblia mówi, że prorok Achijasz powiedział to Jeroboamowi na osobności. W jakiś jednak sposób król Salomon się o tym dowiedział i Jeroboam musiał uciekać. Uciekł aż do Egiptu, gdzie przyjął go faraon Sziszak. Jeroboam mieszkał tam do śmierci Salomona. W Biblii imię faraona oddano jako Sziszak, ale źródła egipskie mówią o nim jako o faraonie Szeszonku I. Po śmierci Salomona Jeroboam wrócił do Izraela i wraz z ludem prosił Rechoboama, aby ulżył ciężkiej pracy jaką nałożył na lud król Salomon. Przypomnijmy, że Jeroboam był takim nadzorcą lub kierownikiem nad wszystkimi ludźmi z plemion Józefa do prac przymusowych. Salomon bardzo dużo budował i zmuszał ludzi do pracy przy tych budowach. Teraz Jeroboam i lud proszą jego następcę aby złagodził te rzeczy i ulżył ich pracy. Rechoboam się jednak nie zgadza. Lud ukamienował nadzorcę nad tymi przymusowymi pracami i wybrał na swojego króla Jeroboama. Został on królem 10 plemion. Przy Rechoboamie zostały tylko 2 z 12 plemion. Król Rechoboam postanowił odzyskać władzę nad zbuntowanymi plemionami. Zebrał więc wojowników ze swoich dwóch plemion. Tymi plemionami była Juda i Beniamin. Taki bunt nie był czymś niezwykłym. Za czasów Dawida zbuntował się jego syn Absalom, a gdy upadł bunt Absaloma zbuntowały się inne plemiona Izraela pod przywództwem Szeby. Dawid wysłał jednak wojsko, zabił Szebę i wszystko wróciło do porządku. Być może Rechoboam spodziewał się czegoś takiego i teraz. Jednak wystąpił inny prorok, który powiedział, że ta sprawa jest od Boga i zabronił wojny pomiędzy Rechoboamem oraz Jeroboamem. Od tego momentu można chyba liczyć podział Izraela na dwa królestwa. Królestwo południowe było rządzone przez potomków Dawida i Salomona. Składało się z dwóch plemion Judy i Beniamina i często jest określano jako królestwo Judy albo po prostu Juda. Północne królestwo było rządzone przez kilka dynastii z których pierwszą była oczywiście dynastia Jeroboama. To królestwo jest określane jako królestwo Izraela albo krótko Izrael. Nie dochodzi więc do wojny między Izraelem, a Judą. Jeroboam rozbudował Szechem i Penuel. Ta rozbudowa to prawdopodobnie ufortyfikowanie tych miast. Jednak później król Izraela czyli Jeroboam I zauważa, że jego poddani dalej chodzą do Jerozolimy na święta. Takie święta odbywają się trzy razy w roku. Boi się, że Rechoboam wykorzysta ten fakt i namówi ludzi, aby wrócili do niego. Jeroboam ustanawia więc własne święto i własne miejsca kultu. Według Prawa Mojżeszowego święto tygodni zwane też świętem szałasów albo namiotów odbywa się 15 dnia miesiąca 7-go czyli gdzieś tak na przełomie naszego września i października. Jeroboam jednak mówi, że to za daleko dla ludzi chodzić tak daleko do Jerozolimy i ustawia dwa cielce. Jednego w Dan, a drugiego w Betel. Ustanawia też swoje święto na wzór tego z Jerozolimy jednak zamiast 15 dnia 7 miesiąca robi swoje święto 15 dnia miesiąca ósmego. Jak do tego doszło? W 1 Królów 12:28 czytamy, że Jeroboam szukał rady. Nie wiadomo kto mu jej udzielił, ale po jej wysłuchaniu ustanowił te dwa miejsca na miejsca kultu. Zauważmy jednak, że z jego słów wynika, że nie wprowadzał innej religii. On powiedział: “Po co macie chodzić tak daleko? Spójrz Izraelu, to jest twój Bóg, który cię wyprowadził z ziemi Egipskiej”. Co ciekawe Jeroboam cytuje tutaj słowa Aarona. Gdy Mojżesz poszedł na górę po prawa, między innymi po tablice z dziesięciorgiem przykazań lud się niecierpliwił. Niektórzy mówili, że Mojżesz tam umarł. Wtedy brat Mojżesza Aaron zrobił cielca ze złota i powiedział do Izraelitów to jest Bóg, który wyprowadził was z ziemi Egipskiej. Tak więc teraz Jeroboam wypowiada te same słowa. Oczywiście Mojżesz kazał zniszczyć tamtego cielca i można się spodziewać jak zareagują ludzie znający Prawo Mojżeszowe. Zanim jednak do tego przejdziemy do tej reakcji warto wspomnieć o pewnym wydarzeniu historycznym, na które Jeroboam mógł mieć duży wpływ. Przypomnijmy, że za życia Salomona Jeroboam ukrywał się w Egipcie u faraona Sziszaka w egipskich źródłach Szeszonka. W piątym roku panowania Rechoboama w Judzie czyli także w piątym roku panowania Jeroboama w Izraelu faraon Sziszak najeżdża Judę i ograbia Jerozolimę. Wydaje mi się, że Jeroboam mógł mieć duży wpływ na ten najazd. Być może namówił faraona, aby najechał Judę i w ten sposób osłabił jego wroga. Jakby nie było faraon pokonał Rechoboama i ograbił Jerozolimę oraz świątynię. Być może wtedy zabrał też arkę przymierza ze świątyni. Wróćmy jednak do Jeroboama. Gdy ustanowił kult cielców w Dan i Betel wszyscy kapłani i Lewici przenieśli się do Judy. Jeroboam sam stanął w Betel aby złożyć ofiarę jednemu z cielców. Było to prawdopodobnie właśnie 15 dnia 8 miesiąca podczas święta, które ustanowił. Przybył wtedy prorok z Judy i przepowiedział zniszczenie tego ołtarza przez judzkiego króla Jozjasza. Jeroboam kazał schwytać proroka, ale Biblia mówi, że uschła mu ręka. Ten prorok uleczył króla nic jednak od niego nie chciał. Jeroboam nie zmienił jednak swojego postępowania w kwestii cielców. Biblia mówi, że prorok powstrzymał Izraela i Judę przed wojną na początku panowania. Później jednak pisze, że wciąż prowadzili ze sobą wojny. Te wojny trwały także po śmierci Rechoboama. W jego miejsce zaczął panować Abijasz. Miał on dwukrotnie mniejszą armię niż Jeroboam. Ten ostatni dodatkowo wysłał część swoich sił na tyły wojsk judzkich. Biblia mówi jednak, że wygrał Abijasz, bo Bóg rozgromił siły Jeroboama. Nie ma tutaj podanych szczegółów. Abijasz odebrał Jeroboamiowi kilka miast, między innymi Betel czyli miasto, w którym był jeden z cielców. Było to jednak krótkotrwałe. Jeżeli nawet Abijasz zniszczył cielca w Betel. To później to miasto wróciło do Izraela i kult cielca dalej tam trwał. Jeroboam nie wrócił już do swojej potęgi. Pod koniec życia zachorował jeden z jego synów. Posłał więc żonę, aby poszła do proroka Achijasza. Tego samego, który rozdarł swoją szatę na 12 części i 10 dał Jeroboamowi. Ten prorok mimo, że był już stary i ślepy rozpoznał żonę Jeroboama i przepowiedział jej śmierć całej dynastii. Jeroboam wkrótce umarł. Biblia mówi, że został zabity przez Boga. Nie wyjaśniono jak, ale przychodzą na myśl postacie Nabala, którego zabił Bóg poprzez paraliż albo udar, albo król Herod, którego zabiło robactwo. Jego syn Nadab panował tylko dwa lata, a potem został zabity wraz z całym domem Jeroboama przez Baszę, który zapoczątkował kolejną dynastię w Izraelu. Jedna rzecz się jednak nie zmieniła. Jeroboam wprowadził kult cielców i ten kult był kontynuowany przez kolejnych królów Izraela. Nawet tak król Jehu, który jest jednym z najlepszych królów Izraela usunął kult Baala, ale pozostawił kult cielców. Ten kult trwał aż do końca tego państwa czyli do momentu najazdu Asyrii oraz zniszczenia tych cielców przez judzkiego króla Jozjasza, ale to już inna historia. Podsumowując. Jeroboam był bardzo pracowity, być może dlatego, że wychowywał się bez ojca i już jako młody chłopak utrzymywał rodzinę. Salomon to zauważył i ustanowił go nadzorcą nad przymusowymi pracami. Gdy prorok przepowiedział Jeroboamowi panowanie nad 10 plemionami musiał on uciekać przed Salomonem do Egiptu. Wrócił stamtąd po śmierci Salomona i zaczął panować nad Izraelem. Być może namówił faraona do ataku na Judę. Jego dynastia była bardzo krótka, ale kult cielców, który ustanowił trwał przez cały okres istnienia 10-plemiennego królestwa Izraela. Grupa na facebooku: https://www.facebook.com/groups/historia.biblijna
Jeroboam I, syn Nebata - był on pierwszym królem Izraela i należy go odróżnić od Jeroboama II, który był jednym z ostatnich królów Izraela. Jeroboam II był prawnukiem Jehu. Kiedyś pewnie o nim też nagram osobny odcinek. Dziś skupmy się na Jeroboamie I, który w Biblii jest określany jako Jeroboam syn Nebata.
Nie wiemy wiele o jego dzieciństwie. W 1 Królów 11:26 czytamy o nim, że był synem Nebata oraz, że pochodził z plemienia Efraima z miasta Cereda. Nie wiadomo, gdzie leżało owo miasto, ale w innym miejscu księgi 1 Królewskiej (7:46) wspomniano, że tam król Salomon kazał odlewać miedziane przedmioty do świątyni.
O matce Jeroboama powiedziano, że była wdową. Tak więc Jeroboam być może w młodym wieku stracił ojca i był wychowywany przez matkę. Z tego powodu na jego barki spadło utrzymanie domu. Biblia mówi, że był bardzo pracowity.
Jeżeli Cereda, z której pochodził Jeroboam to była ta sama Cereda, w której Salomon odlewał rzeczy do budowanej świątyni to być może tam się spotkali. W 1 Królów 11:28 czytamy, że Jeroboam był pracowity, co zauważył król Salomon i ustanowił go nad wszystkimi robotnikami z domu Józefa. Z domu Józefa pochodziły dwa plemiona, bo Efraima i Manassesa.
Gdy po jakimś czasie wychodził z Jerozolimy. Był tam być może po rozkazy od króla Salomona spotkał na drodze proroka Achijasza. Ten prorok rozdarł swoje nowe szaty na 12 części i powiedział Jeroboamowi, że dla niego jest 10 z nich. Gdy król Salomon ustanawiał Jeroboama na kierownika robót w plemionach Efraima i Manassesa był chyba jeszcze monoteistą czyli oddawał cześć tylko Bogu Biblii, jednak w momencie gdy prorok Achijasz oferował Jeroboamowi 10 plemion - Salomon był już politeistą czyli oddawał cześć także bogom sąsiednich narodów. Między innymi wtedy przyszedł do Izraela także kult Asztarte. Prorok więc wyjaśnił Jeroboamowi, że ród Salomona straci te 10 plemion z powodu odejścia od czczenia jedynego Boga.
Biblia mówi, że prorok Achijasz powiedział to Jeroboamowi na osobności. W jakiś jednak sposób król Salomon się o tym dowiedział i Jeroboam musiał uciekać. Uciekł aż do Egiptu, gdzie przyjął go faraon Sziszak. Jeroboam mieszkał tam do śmierci Salomona. W Biblii imię faraona oddano jako Sziszak, ale źródła egipskie mówią o nim jako o faraonie Szeszonku I.
Po śmierci Salomona Jeroboam wrócił do Izraela i wraz z ludem prosił Rechoboama, aby ulżył ciężkiej pracy jaką nałożył na lud król Salomon. Przypomnijmy, że Jeroboam był takim nadzorcą lub kierownikiem nad wszystkimi ludźmi z plemion Józefa do prac przymusowych. Salomon bardzo dużo budował i zmuszał ludzi do pracy przy tych budowach. Teraz Jeroboam i lud proszą jego następcę aby złagodził te rzeczy i ulżył ich pracy. Rechoboam się jednak nie zgadza. Lud ukamienował nadzorcę nad tymi przymusowymi pracami i wybrał na swojego króla Jeroboama. Został on królem 10 plemion. Przy Rechoboamie zostały tylko 2 z 12 plemion.
Król Rechoboam postanowił odzyskać władzę nad zbuntowanymi plemionami. Zebrał więc wojowników ze swoich dwóch plemion. Tymi plemionami była Juda i Beniamin. Taki bunt nie był czymś niezwykłym. Za czasów Dawida zbuntował się jego syn Absalom, a gdy upadł bunt Absaloma zbuntowały się inne plemiona Izraela pod przywództwem Szeby. Dawid wysłał jednak wojsko, zabił Szebę i wszystko wróciło do porządku. Być może Rechoboam spodziewał się czegoś takiego i teraz. Jednak wystąpił inny prorok, który powiedział, że ta sprawa jest od Boga i zabronił wojny pomiędzy Rechoboamem oraz Jeroboamem.
Od tego momentu można chyba liczyć podział Izraela na dwa królestwa. Królestwo południowe było rządzone przez potomków Dawida i Salomona. Składało się z dwóch plemion Judy i Beniamina i często jest określano jako królestwo Judy albo po prostu Juda. Północne królestwo było rządzone przez kilka dynastii z których pierwszą była oczywiście dynastia Jeroboama. To królestwo jest określane jako królestwo Izraela albo krótko Izrael.
Nie dochodzi więc do wojny między Izraelem, a Judą. Jeroboam rozbudował Szechem i Penuel. Ta rozbudowa to prawdopodobnie ufortyfikowanie tych miast. Jednak później król Izraela czyli Jeroboam I zauważa, że jego poddani dalej chodzą do Jerozolimy na święta. Takie święta odbywają się trzy razy w roku. Boi się, że Rechoboam wykorzysta ten fakt i namówi ludzi, aby wrócili do niego. Jeroboam ustanawia więc własne święto i własne miejsca kultu.
Według Prawa Mojżeszowego święto tygodni zwane też świętem szałasów albo namiotów odbywa się 15 dnia miesiąca 7-go czyli gdzieś tak na przełomie naszego września i października. Jeroboam jednak mówi, że to za daleko dla ludzi chodzić tak daleko do Jerozolimy i ustawia dwa cielce. Jednego w Dan, a drugiego w Betel. Ustanawia też swoje święto na wzór tego z Jerozolimy jednak zamiast 15 dnia 7 miesiąca robi swoje święto 15 dnia miesiąca ósmego.
Jak do tego doszło? W 1 Królów 12:28 czytamy, że Jeroboam szukał rady. Nie wiadomo kto mu jej udzielił, ale po jej wysłuchaniu ustanowił te dwa miejsca na miejsca kultu. Zauważmy jednak, że z jego słów wynika, że nie wprowadzał innej religii. On powiedział: “Po co macie chodzić tak daleko? Spójrz Izraelu, to jest twój Bóg, który cię wyprowadził z ziemi Egipskiej”. Co ciekawe Jeroboam cytuje tutaj słowa Aarona. Gdy Mojżesz poszedł na górę po prawa, między innymi po tablice z dziesięciorgiem przykazań lud się niecierpliwił. Niektórzy mówili, że Mojżesz tam umarł. Wtedy brat Mojżesza Aaron zrobił cielca ze złota i powiedział do Izraelitów to jest Bóg, który wyprowadził was z ziemi Egipskiej. Tak więc teraz Jeroboam wypowiada te same słowa. Oczywiście Mojżesz kazał zniszczyć tamtego cielca i można się spodziewać jak zareagują ludzie znający Prawo Mojżeszowe.
Zanim jednak do tego przejdziemy do tej reakcji warto wspomnieć o pewnym wydarzeniu historycznym, na które Jeroboam mógł mieć duży wpływ. Przypomnijmy, że za życia Salomona Jeroboam ukrywał się w Egipcie u faraona Sziszaka w egipskich źródłach Szeszonka. W piątym roku panowania Rechoboama w Judzie czyli także w piątym roku panowania Jeroboama w Izraelu faraon Sziszak najeżdża Judę i ograbia Jerozolimę. Wydaje mi się, że Jeroboam mógł mieć duży wpływ na ten najazd. Być może namówił faraona, aby najechał Judę i w ten sposób osłabił jego wroga. Jakby nie było faraon pokonał Rechoboama i ograbił Jerozolimę oraz świątynię. Być może wtedy zabrał też arkę przymierza ze świątyni.
Wróćmy jednak do Jeroboama. Gdy ustanowił kult cielców w Dan i Betel wszyscy kapłani i Lewici przenieśli się do Judy. Jeroboam sam stanął w Betel aby złożyć ofiarę jednemu z cielców. Było to prawdopodobnie właśnie 15 dnia 8 miesiąca podczas święta, które ustanowił. Przybył wtedy prorok z Judy i przepowiedział zniszczenie tego ołtarza przez judzkiego króla Jozjasza. Jeroboam kazał schwytać proroka, ale Biblia mówi, że uschła mu ręka. Ten prorok uleczył króla nic jednak od niego nie chciał. Jeroboam nie zmienił jednak swojego postępowania w kwestii cielców.
Biblia mówi, że prorok powstrzymał Izraela i Judę przed wojną na początku panowania. Później jednak pisze, że wciąż prowadzili ze sobą wojny. Te wojny trwały także po śmierci Rechoboama. W jego miejsce zaczął panować Abijasz. Miał on dwukrotnie mniejszą armię niż Jeroboam. Ten ostatni dodatkowo wysłał część swoich sił na tyły wojsk judzkich. Biblia mówi jednak, że wygrał Abijasz, bo Bóg rozgromił siły Jeroboama. Nie ma tutaj podanych szczegółów. Abijasz odebrał Jeroboamiowi kilka miast, między innymi Betel czyli miasto, w którym był jeden z cielców. Było to jednak krótkotrwałe. Jeżeli nawet Abijasz zniszczył cielca w Betel. To później to miasto wróciło do Izraela i kult cielca dalej tam trwał.
Jeroboam nie wrócił już do swojej potęgi. Pod koniec życia zachorował jeden z jego synów. Posłał więc żonę, aby poszła do proroka Achijasza. Tego samego, który rozdarł swoją szatę na 12 części i 10 dał Jeroboamowi. Ten prorok mimo, że był już stary i ślepy rozpoznał żonę Jeroboama i przepowiedział jej śmierć całej dynastii. Jeroboam wkrótce umarł. Biblia mówi, że został zabity przez Boga. Nie wyjaśniono jak, ale przychodzą na myśl postacie Nabala, którego zabił Bóg poprzez paraliż albo udar, albo król Herod, którego zabiło robactwo. Jego syn Nadab panował tylko dwa lata, a potem został zabity wraz z całym domem Jeroboama przez Baszę, który zapoczątkował kolejną dynastię w Izraelu. Jedna rzecz się jednak nie zmieniła. Jeroboam wprowadził kult cielców i ten kult był kontynuowany przez kolejnych królów Izraela. Nawet tak król Jehu, który jest jednym z najlepszych królów Izraela usunął kult Baala, ale pozostawił kult cielców. Ten kult trwał aż do końca tego państwa czyli do momentu najazdu Asyrii oraz zniszczenia tych cielców przez judzkiego króla Jozjasza, ale to już inna historia.
Podsumowując. Jeroboam był bardzo pracowity, być może dlatego, że wychowywał się bez ojca i już jako młody chłopak utrzymywał rodzinę. Salomon to zauważył i ustanowił go nadzorcą nad przymusowymi pracami. Gdy prorok przepowiedział Jeroboamowi panowanie nad 10 plemionami musiał on uciekać przed Salomonem do Egiptu. Wrócił stamtąd po śmierci Salomona i zaczął panować nad Izraelem. Być może namówił faraona do ataku na Judę. Jego dynastia była bardzo krótka, ale kult cielców, który ustanowił trwał przez cały okres istnienia 10-plemiennego królestwa Izraela.
Grupa na facebooku:
https://www.facebook.com/groups/historia.biblijna
Nie wiemy wiele o jego dzieciństwie. W 1 Królów 11:26 czytamy o nim, że był synem Nebata oraz, że pochodził z plemienia Efraima z miasta Cereda. Nie wiadomo, gdzie leżało owo miasto, ale w innym miejscu księgi 1 Królewskiej (7:46) wspomniano, że tam król Salomon kazał odlewać miedziane przedmioty do świątyni.
O matce Jeroboama powiedziano, że była wdową. Tak więc Jeroboam być może w młodym wieku stracił ojca i był wychowywany przez matkę. Z tego powodu na jego barki spadło utrzymanie domu. Biblia mówi, że był bardzo pracowity.
Jeżeli Cereda, z której pochodził Jeroboam to była ta sama Cereda, w której Salomon odlewał rzeczy do budowanej świątyni to być może tam się spotkali. W 1 Królów 11:28 czytamy, że Jeroboam był pracowity, co zauważył król Salomon i ustanowił go nad wszystkimi robotnikami z domu Józefa. Z domu Józefa pochodziły dwa plemiona, bo Efraima i Manassesa.
Gdy po jakimś czasie wychodził z Jerozolimy. Był tam być może po rozkazy od króla Salomona spotkał na drodze proroka Achijasza. Ten prorok rozdarł swoje nowe szaty na 12 części i powiedział Jeroboamowi, że dla niego jest 10 z nich. Gdy król Salomon ustanawiał Jeroboama na kierownika robót w plemionach Efraima i Manassesa był chyba jeszcze monoteistą czyli oddawał cześć tylko Bogu Biblii, jednak w momencie gdy prorok Achijasz oferował Jeroboamowi 10 plemion - Salomon był już politeistą czyli oddawał cześć także bogom sąsiednich narodów. Między innymi wtedy przyszedł do Izraela także kult Asztarte. Prorok więc wyjaśnił Jeroboamowi, że ród Salomona straci te 10 plemion z powodu odejścia od czczenia jedynego Boga.
Biblia mówi, że prorok Achijasz powiedział to Jeroboamowi na osobności. W jakiś jednak sposób król Salomon się o tym dowiedział i Jeroboam musiał uciekać. Uciekł aż do Egiptu, gdzie przyjął go faraon Sziszak. Jeroboam mieszkał tam do śmierci Salomona. W Biblii imię faraona oddano jako Sziszak, ale źródła egipskie mówią o nim jako o faraonie Szeszonku I.
Po śmierci Salomona Jeroboam wrócił do Izraela i wraz z ludem prosił Rechoboama, aby ulżył ciężkiej pracy jaką nałożył na lud król Salomon. Przypomnijmy, że Jeroboam był takim nadzorcą lub kierownikiem nad wszystkimi ludźmi z plemion Józefa do prac przymusowych. Salomon bardzo dużo budował i zmuszał ludzi do pracy przy tych budowach. Teraz Jeroboam i lud proszą jego następcę aby złagodził te rzeczy i ulżył ich pracy. Rechoboam się jednak nie zgadza. Lud ukamienował nadzorcę nad tymi przymusowymi pracami i wybrał na swojego króla Jeroboama. Został on królem 10 plemion. Przy Rechoboamie zostały tylko 2 z 12 plemion.
Król Rechoboam postanowił odzyskać władzę nad zbuntowanymi plemionami. Zebrał więc wojowników ze swoich dwóch plemion. Tymi plemionami była Juda i Beniamin. Taki bunt nie był czymś niezwykłym. Za czasów Dawida zbuntował się jego syn Absalom, a gdy upadł bunt Absaloma zbuntowały się inne plemiona Izraela pod przywództwem Szeby. Dawid wysłał jednak wojsko, zabił Szebę i wszystko wróciło do porządku. Być może Rechoboam spodziewał się czegoś takiego i teraz. Jednak wystąpił inny prorok, który powiedział, że ta sprawa jest od Boga i zabronił wojny pomiędzy Rechoboamem oraz Jeroboamem.
Od tego momentu można chyba liczyć podział Izraela na dwa królestwa. Królestwo południowe było rządzone przez potomków Dawida i Salomona. Składało się z dwóch plemion Judy i Beniamina i często jest określano jako królestwo Judy albo po prostu Juda. Północne królestwo było rządzone przez kilka dynastii z których pierwszą była oczywiście dynastia Jeroboama. To królestwo jest określane jako królestwo Izraela albo krótko Izrael.
Nie dochodzi więc do wojny między Izraelem, a Judą. Jeroboam rozbudował Szechem i Penuel. Ta rozbudowa to prawdopodobnie ufortyfikowanie tych miast. Jednak później król Izraela czyli Jeroboam I zauważa, że jego poddani dalej chodzą do Jerozolimy na święta. Takie święta odbywają się trzy razy w roku. Boi się, że Rechoboam wykorzysta ten fakt i namówi ludzi, aby wrócili do niego. Jeroboam ustanawia więc własne święto i własne miejsca kultu.
Według Prawa Mojżeszowego święto tygodni zwane też świętem szałasów albo namiotów odbywa się 15 dnia miesiąca 7-go czyli gdzieś tak na przełomie naszego września i października. Jeroboam jednak mówi, że to za daleko dla ludzi chodzić tak daleko do Jerozolimy i ustawia dwa cielce. Jednego w Dan, a drugiego w Betel. Ustanawia też swoje święto na wzór tego z Jerozolimy jednak zamiast 15 dnia 7 miesiąca robi swoje święto 15 dnia miesiąca ósmego.
Jak do tego doszło? W 1 Królów 12:28 czytamy, że Jeroboam szukał rady. Nie wiadomo kto mu jej udzielił, ale po jej wysłuchaniu ustanowił te dwa miejsca na miejsca kultu. Zauważmy jednak, że z jego słów wynika, że nie wprowadzał innej religii. On powiedział: “Po co macie chodzić tak daleko? Spójrz Izraelu, to jest twój Bóg, który cię wyprowadził z ziemi Egipskiej”. Co ciekawe Jeroboam cytuje tutaj słowa Aarona. Gdy Mojżesz poszedł na górę po prawa, między innymi po tablice z dziesięciorgiem przykazań lud się niecierpliwił. Niektórzy mówili, że Mojżesz tam umarł. Wtedy brat Mojżesza Aaron zrobił cielca ze złota i powiedział do Izraelitów to jest Bóg, który wyprowadził was z ziemi Egipskiej. Tak więc teraz Jeroboam wypowiada te same słowa. Oczywiście Mojżesz kazał zniszczyć tamtego cielca i można się spodziewać jak zareagują ludzie znający Prawo Mojżeszowe.
Zanim jednak do tego przejdziemy do tej reakcji warto wspomnieć o pewnym wydarzeniu historycznym, na które Jeroboam mógł mieć duży wpływ. Przypomnijmy, że za życia Salomona Jeroboam ukrywał się w Egipcie u faraona Sziszaka w egipskich źródłach Szeszonka. W piątym roku panowania Rechoboama w Judzie czyli także w piątym roku panowania Jeroboama w Izraelu faraon Sziszak najeżdża Judę i ograbia Jerozolimę. Wydaje mi się, że Jeroboam mógł mieć duży wpływ na ten najazd. Być może namówił faraona, aby najechał Judę i w ten sposób osłabił jego wroga. Jakby nie było faraon pokonał Rechoboama i ograbił Jerozolimę oraz świątynię. Być może wtedy zabrał też arkę przymierza ze świątyni.
Wróćmy jednak do Jeroboama. Gdy ustanowił kult cielców w Dan i Betel wszyscy kapłani i Lewici przenieśli się do Judy. Jeroboam sam stanął w Betel aby złożyć ofiarę jednemu z cielców. Było to prawdopodobnie właśnie 15 dnia 8 miesiąca podczas święta, które ustanowił. Przybył wtedy prorok z Judy i przepowiedział zniszczenie tego ołtarza przez judzkiego króla Jozjasza. Jeroboam kazał schwytać proroka, ale Biblia mówi, że uschła mu ręka. Ten prorok uleczył króla nic jednak od niego nie chciał. Jeroboam nie zmienił jednak swojego postępowania w kwestii cielców.
Biblia mówi, że prorok powstrzymał Izraela i Judę przed wojną na początku panowania. Później jednak pisze, że wciąż prowadzili ze sobą wojny. Te wojny trwały także po śmierci Rechoboama. W jego miejsce zaczął panować Abijasz. Miał on dwukrotnie mniejszą armię niż Jeroboam. Ten ostatni dodatkowo wysłał część swoich sił na tyły wojsk judzkich. Biblia mówi jednak, że wygrał Abijasz, bo Bóg rozgromił siły Jeroboama. Nie ma tutaj podanych szczegółów. Abijasz odebrał Jeroboamiowi kilka miast, między innymi Betel czyli miasto, w którym był jeden z cielców. Było to jednak krótkotrwałe. Jeżeli nawet Abijasz zniszczył cielca w Betel. To później to miasto wróciło do Izraela i kult cielca dalej tam trwał.
Jeroboam nie wrócił już do swojej potęgi. Pod koniec życia zachorował jeden z jego synów. Posłał więc żonę, aby poszła do proroka Achijasza. Tego samego, który rozdarł swoją szatę na 12 części i 10 dał Jeroboamowi. Ten prorok mimo, że był już stary i ślepy rozpoznał żonę Jeroboama i przepowiedział jej śmierć całej dynastii. Jeroboam wkrótce umarł. Biblia mówi, że został zabity przez Boga. Nie wyjaśniono jak, ale przychodzą na myśl postacie Nabala, którego zabił Bóg poprzez paraliż albo udar, albo król Herod, którego zabiło robactwo. Jego syn Nadab panował tylko dwa lata, a potem został zabity wraz z całym domem Jeroboama przez Baszę, który zapoczątkował kolejną dynastię w Izraelu. Jedna rzecz się jednak nie zmieniła. Jeroboam wprowadził kult cielców i ten kult był kontynuowany przez kolejnych królów Izraela. Nawet tak król Jehu, który jest jednym z najlepszych królów Izraela usunął kult Baala, ale pozostawił kult cielców. Ten kult trwał aż do końca tego państwa czyli do momentu najazdu Asyrii oraz zniszczenia tych cielców przez judzkiego króla Jozjasza, ale to już inna historia.
Podsumowując. Jeroboam był bardzo pracowity, być może dlatego, że wychowywał się bez ojca i już jako młody chłopak utrzymywał rodzinę. Salomon to zauważył i ustanowił go nadzorcą nad przymusowymi pracami. Gdy prorok przepowiedział Jeroboamowi panowanie nad 10 plemionami musiał on uciekać przed Salomonem do Egiptu. Wrócił stamtąd po śmierci Salomona i zaczął panować nad Izraelem. Być może namówił faraona do ataku na Judę. Jego dynastia była bardzo krótka, ale kult cielców, który ustanowił trwał przez cały okres istnienia 10-plemiennego królestwa Izraela.
Grupa na facebooku:
https://www.facebook.com/groups/historia.biblijna