Wojowniczki & Wojownicy/Anna Maruszeczko
Rozmowy-spotkania z ludźmi. Czasem z no name, czasem z rozpoznawalnymi, czasem z ekspertami. Zawsze z takimi, którym zależy. Dzielimy się wiedzą i opowieściami o przełomach w życiu, w przekonaniu, że „opowiadanie historii to nasz ludzki sposób radzenia sobie z rzeczywistością". Interesuje mnie człowiek w zmianie. Moi bohaterowie to ludzie poszukujący i zaangażowani. Walczą, stawiając granice, postępując w zgodzie z sobą, dzieląc się. Czasem wygrywają bitwy ze światem zewnętrznym, jednak podkreślają, że najtrudniej wygrać z samym sobą.
Intro muz.: Leszek Kołodziejski
śpiew: Wojciech Myrczek
Kategorie:
Społeczeństwo i Kultura
Społeczeństwo i Kultura
# 95 – Agnieszka Kozak – Królowa ŁaGodności. (11 marca 2025)
2025-03-27 12:12:14
Zakłada, że „nie jesteśmy porąbani, tylko poranieni“. Czy widzi ludzi lepszymi niż są, niż oni siebie widzą?„W Twojej głowie tkwią echa głosów z przeszłości“, mówi. To cię zamyka, blokuje, ogranicza, a mógłbyś/mogłabyś być już gdzie indziej, w bardziej satysfakcjonującym miejscu.Rozmawiamy o wychodzeniu z piekła przeszłości. Bo to czasem prawdziwe piekło.Wierzy, że to, co mówimy i jak mówimy, ma wielką MOC.Marzy o świecie, w którym ludzie będą umieli się zrozumieć i porozumieć. Walczy o to, żebyśmy chcieli nadawać swojemu życiu znaczenie. Nie ma zgody na to, że „musimy się uodpornić na zło, na przemoc“. Królowa ŁaGodności.Psycholożka i terapeutka, trenerka komunikacji opartej na empatii, autorka książek, m. in. „Uwięzieni we własnej głowie“. DO USŁYSZENIA!
Zakłada, że „nie jesteśmy porąbani, tylko poranieni“. Czy widzi ludzi lepszymi niż są, niż oni siebie widzą?„W Twojej głowie tkwią echa głosów z przeszłości“, mówi. To cię zamyka, blokuje, ogranicza, a mógłbyś/mogłabyś być już gdzie indziej, w bardziej satysfakcjonującym miejscu.Rozmawiamy o wychodzeniu z piekła przeszłości. Bo to czasem prawdziwe piekło.Wierzy, że to, co mówimy i jak mówimy, ma wielką MOC.Marzy o świecie, w którym ludzie będą umieli się zrozumieć i porozumieć. Walczy o to, żebyśmy chcieli nadawać swojemu życiu znaczenie. Nie ma zgody na to, że „musimy się uodpornić na zło, na przemoc“. Królowa ŁaGodności.Psycholożka i terapeutka, trenerka komunikacji opartej na empatii, autorka książek, m. in. „Uwięzieni we własnej głowie“. DO USŁYSZENIA!
# 94 – prof. Jakub Andrzejczak – InLife. Co to za rzeczywistość? /26 luty 2025
2025-03-07 16:53:45
Szacuje się, że jeszcze przed rokiem 2030 więcej ludzi będzie miało dostęp do Internetu niż do wody!!!! Dzisiejsi rodzice to ostatnie pokolenie, które będzie pamiętało czasy bez sieci.Rozwoju technologii nie da się zatrzymać. Może już czas nauczyć się współistnieć z cyfrowym światem? Czy da się na swoich zasadach? Do jakiego stopnia dzieci jeszcze czują różnicę pomiędzy online i offline? Co w tej materii mogą zrobić dorośli, żeby utrzymać równowagę, żeby Internet nie zabrał im dzieciństwa?Pozwolić im się nudzić! "W rzeczywistości, która się wytworzyła, NUDA jest ostatnim bastionem kreatywności", mówi. I tylko trochę żartuje:-) A spróbujcie się odłączyć od netu? Odpoczywać, patrząc w dal? To dopiero jest sztuka! Ale może ratunkowa?Profesor deklaruje, że przez ostatnie lata docierał do najciemniejszych stron świata cyfrowego, do głębokich jego czeluści, by powrócić do rzeczywistości z wiedzą, która odpowie na pytanie, gdzie naprawdę są młodzi ludzie, jak wykorzystują media społecznościowe i w jak niebezpieczne środowiska wchodzą. Usłyszałam to w jednym z jego wykładów i pomyślałam, że muszę dopytać o te głębokie czeluście. Przypuszczałam, że istnieją. Wywoływało to we mnie strach. Bo byłam bezradna. Wobec wielu rewirów świata cyfrowego czuję bezradna. Nie mam do tego dostępu, a mam dzieci. Nie rozumiem, a powinnam, bo jestem dziennikarką. Naukowiec, profesor Wielkopolskiej Akademii Społeczno-Ekonomicznej, doktor nauk humanistycznych UAM, specjalistą w dziedzinie resocjalizacji i readaptacji społecznej, autor licznych badań naukowych oraz programów profilaktycznych.Od kilku lat rozwija na Facebooku popularny profil na FB Jakub Andrzejczak rodzicielstwo i dzieciństwo w świecie cyfrowym. Ojciec dwóch synów. Z którymi notabene gra w gry komputerowe.DO USŁYSZENIA!
Szacuje się, że jeszcze przed rokiem 2030 więcej ludzi będzie miało dostęp do Internetu niż do wody!!!! Dzisiejsi rodzice to ostatnie pokolenie, które będzie pamiętało czasy bez sieci.Rozwoju technologii nie da się zatrzymać. Może już czas nauczyć się współistnieć z cyfrowym światem? Czy da się na swoich zasadach? Do jakiego stopnia dzieci jeszcze czują różnicę pomiędzy online i offline? Co w tej materii mogą zrobić dorośli, żeby utrzymać równowagę, żeby Internet nie zabrał im dzieciństwa?Pozwolić im się nudzić! "W rzeczywistości, która się wytworzyła, NUDA jest ostatnim bastionem kreatywności", mówi. I tylko trochę żartuje:-) A spróbujcie się odłączyć od netu? Odpoczywać, patrząc w dal? To dopiero jest sztuka! Ale może ratunkowa?Profesor deklaruje, że przez ostatnie lata docierał do najciemniejszych stron świata cyfrowego, do głębokich jego czeluści, by powrócić do rzeczywistości z wiedzą, która odpowie na pytanie, gdzie naprawdę są młodzi ludzie, jak wykorzystują media społecznościowe i w jak niebezpieczne środowiska wchodzą. Usłyszałam to w jednym z jego wykładów i pomyślałam, że muszę dopytać o te głębokie czeluście. Przypuszczałam, że istnieją. Wywoływało to we mnie strach. Bo byłam bezradna. Wobec wielu rewirów świata cyfrowego czuję bezradna. Nie mam do tego dostępu, a mam dzieci. Nie rozumiem, a powinnam, bo jestem dziennikarką. Naukowiec, profesor Wielkopolskiej Akademii Społeczno-Ekonomicznej, doktor nauk humanistycznych UAM, specjalistą w dziedzinie resocjalizacji i readaptacji społecznej, autor licznych badań naukowych oraz programów profilaktycznych.Od kilku lat rozwija na Facebooku popularny profil na FB Jakub Andrzejczak rodzicielstwo i dzieciństwo w świecie cyfrowym. Ojciec dwóch synów. Z którymi notabene gra w gry komputerowe.DO USŁYSZENIA!
# 93 – Dorota Mrówka – O medytacji bez ściemy. (20 sty 2025)
2025-01-29 22:14:09
Tym razem będziemy rozprawiać o medytacji. Czasem mi się wydaje, że medytacja jest lekiem na całe zło, na zmęczenie, stres, rozedrganie, rozproszenie, przebodźcowanie i brak radości życia.
Moja Wojowniczka też będzie nas zachęcała do praktyki. Ale u nas, i to jeszcze stosunkowo niedawno „wmawiano ludziom, że medytując, otwierają się na demony, a dzisiaj wmawia się im, że w magiczny sposób ich życie zacznie przypominać bajkę“. Jej zdaniem jedno i drugie to kompletna bzdura.
Postanowiła „odczarować medytację“, wyzwolić ją ze stereotypowego postrzegania, rozprawić się z przekłamaniami.
Zaczniemy od duchowego bypassingu – ucieczki od problemów, co nierzadko źle się kończy, bo nie na tym polega dostęp do jaśniejszej strony życia:-).
Medytacja daje nam uważność, umiejętność nieosądzania, nielgnięcia, cierpliwość, akceptację, większą ufność, wdzięczność, zdolność odpuszczania i wybaczania (również sobie).
DO USŁYSZENIA!
Tym razem będziemy rozprawiać o medytacji. Czasem mi się wydaje, że medytacja jest lekiem na całe zło, na zmęczenie, stres, rozedrganie, rozproszenie, przebodźcowanie i brak radości życia. Moja Wojowniczka też będzie nas zachęcała do praktyki. Ale u nas, i to jeszcze stosunkowo niedawno „wmawiano ludziom, że medytując, otwierają się na demony, a dzisiaj wmawia się im, że w magiczny sposób ich życie zacznie przypominać bajkę“. Jej zdaniem jedno i drugie to kompletna bzdura. Postanowiła „odczarować medytację“, wyzwolić ją ze stereotypowego postrzegania, rozprawić się z przekłamaniami. Zaczniemy od duchowego bypassingu – ucieczki od problemów, co nierzadko źle się kończy, bo nie na tym polega dostęp do jaśniejszej strony życia:-). Medytacja daje nam uważność, umiejętność nieosądzania, nielgnięcia, cierpliwość, akceptację, większą ufność, wdzięczność, zdolność odpuszczania i wybaczania (również sobie). DO USŁYSZENIA!
# 92 – Marek Sekielski – Otrzeźwienie. (16 gru 2024)
2024-12-28 20:29:11
Dlaczego ludziom uzależnionym od alkoholu tak trudno podjąć decyzję o leczeniu i trzeźwieniu? Dlaczego tak bardzo boją się niepicia , dlaczego przeraża ich życie na trzeźwo. I dzięki czemu niektórym udaje się z tego wyjść. Rozmawiam z jednym z nich.
Marek Sekielski: Producent i dziennikarz telewizyjny, związany z mediami od 20 lat. Pracę w telewizji rozpoczynał przy popularnym programie Marcina Wrony „Pod napięciem“ w TVN. Producent Faktów TVN i programu „Po prostu“ w TVP 1. Nadzorował produkcję dokumentów „Tylko nie mów nikomu“ i „Zabawy w chowanego“. Za pierwszy dostał dwie prestiżowe nagrody: Orła i Telekamerę. Twórca na You Tube. Autor podcastu „Sekielski o nałogach“. Współautor i autor książek. Jego ostatnia książka to „Polska na odwyku".
Zapytałam go też o to, czy nie odchorował produkcji dokumentów o pedofilii w kościele.
DO USŁYSZENIA!
Dlaczego ludziom uzależnionym od alkoholu tak trudno podjąć decyzję o leczeniu i trzeźwieniu? Dlaczego tak bardzo boją się niepicia, dlaczego przeraża ich życie na trzeźwo. I dzięki czemu niektórym udaje się z tego wyjść.
Rozmawiam z jednym z nich.
Marek Sekielski: Producent i dziennikarz telewizyjny, związany z mediami od 20 lat. Pracę w telewizji rozpoczynał przy popularnym programie Marcina Wrony „Pod napięciem“ w TVN. Producent Faktów TVN i programu „Po prostu“ w TVP 1. Nadzorował produkcję dokumentów „Tylko nie mów nikomu“ i „Zabawy w chowanego“. Za pierwszy dostał dwie prestiżowe nagrody: Orła i Telekamerę. Twórca na You Tube. Autor podcastu „Sekielski o nałogach“. Współautor i autor książek. Jego ostatnia książka to „Polska na odwyku".
Zapytałam go też o to, czy nie odchorował produkcji dokumentów o pedofilii w kościele.
DO USŁYSZENIA!
# 91 - Ryszard Kulik – 100 % życia jest już. (10 gru 2024)
2024-12-18 14:21:43
Już teraz mam wszystko – mówi o sobie i o Tobie – W każdym momencie jestem pełną wersją siebie. Tak jak woda, która nie może być już bardziej mokra.
Zgoda na to, co jest, nie jest marazmem. "To jest zwrócenie się ku życiu i pozwolenie, żeby ono działało", przekonuje autor krótkiej teorii wszystkiego zawartej w bestsellerowej książce „Wystarczająco dobre życie. Przekraczając oddzielenie od siebie, innych i przyrody“.
Co to znaczy, że sto procent życia to zwykłe czynności, powtarzane codziennie, a nie ten – mówiąc w obrazowym skrócie – świecący lunapark?
Dlaczego żyjemy w oddzieleniu od tego, co naturalne – od siebie, innych, przyrody. Jak to zobaczyć, zrozumieć i przekroczyć to oddzielenie i nie bać się żyć wystarczająco dobrym życiem, które zbliżyłoby nas do pełni, do spełnienia?
Na marginesie: Dowiecie się, kim/czym jest w istocie grupa trzymająca władzę:-)
Co to znaczy, że „robimy naprawdę wiele, by nie doświadczać życia, choć z pozoru może się wydawać, że korzystamy z niego w maksymalnym stopniu“? Albo że bardziej życiodajne jest nicnierobienie niż staranie się, bo usilne staranie się niechybnie prowadzi do emocjonalnej starości. Starasz się? – będziesz stary/stara. Ciekawe, prawda? "Nicnierobienie to jest pozwolenie, żeby życie wzięło nas w ramiona i zatańczyło z nami taniec, który jest istotą naszej egzystencji tutaj".
Ryszard Kulik , doktor psychologii, trener, aktywista ekologiczny. Od początku lat 90-tych związany z ruchem ekologicznym i miesięcznikiem „Dzikie Życie“. Wyznaje, że najwięcej o sobie i o świecie dowiedział się w trakcie przebywania samotnie w dzikich miejscach oraz spania w lesie pod gołym niebem.
Autor książek dotyczących relacji człowiek – natura: m. in. „Stąpając mocno po Ziemi” czy „Człowiek wobec natury”. W tym roku ukazała się jego najnowsza książka „Wystarczająco dobre życie. Przekraczając oddzielenie od siebie, innych i przyrody“.
DO USŁYSZENIA!
Już teraz mam wszystko – mówi o sobie i o Tobie – W każdym momencie jestem pełną wersją siebie. Tak jak woda, która nie może być już bardziej mokra. Zgoda na to, co jest, nie jest marazmem. "To jest zwrócenie się ku życiu i pozwolenie, żeby ono działało", przekonuje autor krótkiej teorii wszystkiego zawartej w bestsellerowej książce „Wystarczająco dobre życie. Przekraczając oddzielenie od siebie, innych i przyrody“.
Co to znaczy, że sto procent życia to zwykłe czynności, powtarzane codziennie, a nie ten – mówiąc w obrazowym skrócie – świecący lunapark? Dlaczego żyjemy w oddzieleniu od tego, co naturalne – od siebie, innych, przyrody. Jak to zobaczyć, zrozumieć i przekroczyć to oddzielenie i nie bać się żyć wystarczająco dobrym życiem, które zbliżyłoby nas do pełni, do spełnienia?
Na marginesie: Dowiecie się, kim/czym jest w istocie grupa trzymająca władzę:-) Co to znaczy, że „robimy naprawdę wiele, by nie doświadczać życia, choć z pozoru może się wydawać, że korzystamy z niego w maksymalnym stopniu“? Albo że bardziej życiodajne jest nicnierobienie niż staranie się, bo usilne staranie się niechybnie prowadzi do emocjonalnej starości. Starasz się? – będziesz stary/stara. Ciekawe, prawda? "Nicnierobienie to jest pozwolenie, żeby życie wzięło nas w ramiona i zatańczyło z nami taniec, który jest istotą naszej egzystencji tutaj".
Ryszard Kulik, doktor psychologii, trener, aktywista ekologiczny. Od początku lat 90-tych związany z ruchem ekologicznym i miesięcznikiem „Dzikie Życie“. Wyznaje, że najwięcej o sobie i o świecie dowiedział się w trakcie przebywania samotnie w dzikich miejscach oraz spania w lesie pod gołym niebem. Autor książek dotyczących relacji człowiek – natura: m. in. „Stąpając mocno po Ziemi” czy „Człowiek wobec natury”. W tym roku ukazała się jego najnowsza książka „Wystarczająco dobre życie. Przekraczając oddzielenie od siebie, innych i przyrody“. DO USŁYSZENIA!
# 90 – Justyna Stępniewska – Sztuka dobrego ZDROWIA. (25 listop 2024)
2024-11-28 19:08:50
Istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że rozmowa z tą WOJOWNICZKĄ da nam impuls do prozdrowotnego zrywu, z dużą szansą na to, że tym razem nie okaże się słomianym zapałem.
Istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że rozmowa z tą WOJOWNICZKĄ da nam impuls do prozdrowotnego zrywu, z dużą szansą na to, że tym razem nie okaże się słomianym zapałem.
# 89 – Agnieszka Wojciechowska – Jestem jak trzmiel. (24 paź 2024)
2024-10-31 12:29:37
...Amerykańscy naukowcy odkryli, że trzmiel ma za małą powierzchnię skrzydeł względem masy, żeby latać, ale trzmiel o tym nie wie i lata. Z nią było podobnie. Gdzieś w głębi siebie nie uznawała tego stanu rzeczy, w którym kobiety w Straży Pożarnej nie mogą jeździć na akcje, tylko co najwyżej pracować za biurkiem.
Czeka na kolejny strzał dopaminy i wybuch adrenaliny. Nie kryje, że jest od tego uzależniona. Prysznic bierze zawsze nie dłużej niż 60 sekund! Rutyna by ją zabiła. Strażaczka, żona, mama trzech synów (najmłodszego słychać w studiu).
W jej pracy, w jej służbie, słowa o kruchości życia przestają być metaforą. Życie kruszy się na jej oczach. Nie zawsze może temu zapobiec.
„Dlatego w naszej ekipie… często słychać śmiech, opowiada. Potrafimy rozbawić się do łez. Przecież widzimy, że jedyne, co warto, to żyć pełnią życia wśród ludzi życzliwych, zabawnych, pomocnych i dzielących te same wartości“.
Tak, sporo mówi i pisze o ZABAWIE. Dobrze, bo nie dałoby się czytać tylko o kosztach psychicznych i traumie. Bo też to w jej przypadku to jest integralne.
Pierwsza kobieta w Polsce, która została dopuszczona do tak zwanego składu bojowego w zawodowej straży pożarnej.
Autorka książki: "Pali się. Ryzyko, ogień, adrenalina. O byciu strażaczką bez lania wody".
Porozmawiamy o jazdach do samobójców, ale i do kota na drzewie. Nawet o tym, jak niebezpieczna może być torebka trzymana na kolanach podczas jazdy samochodem.
DO USŁYSZENIA!
...Amerykańscy naukowcy odkryli, że trzmiel ma za małą powierzchnię skrzydeł względem masy, żeby latać, ale trzmiel o tym nie wie i lata. Z nią było podobnie. Gdzieś w głębi siebie nie uznawała tego stanu rzeczy, w którym kobiety w Straży Pożarnej nie mogą jeździć na akcje, tylko co najwyżej pracować za biurkiem. Czeka na kolejny strzał dopaminy i wybuch adrenaliny. Nie kryje, że jest od tego uzależniona. Prysznic bierze zawsze nie dłużej niż 60 sekund! Rutyna by ją zabiła. Strażaczka, żona, mama trzech synów (najmłodszego słychać w studiu). W jej pracy, w jej służbie, słowa o kruchości życia przestają być metaforą. Życie kruszy się na jej oczach. Nie zawsze może temu zapobiec. „Dlatego w naszej ekipie… często słychać śmiech, opowiada. Potrafimy rozbawić się do łez. Przecież widzimy, że jedyne, co warto, to żyć pełnią życia wśród ludzi życzliwych, zabawnych, pomocnych i dzielących te same wartości“. Tak, sporo mówi i pisze o ZABAWIE. Dobrze, bo nie dałoby się czytać tylko o kosztach psychicznych i traumie. Bo też to w jej przypadku to jest integralne. Pierwsza kobieta w Polsce, która została dopuszczona do tak zwanego składu bojowego w zawodowej straży pożarnej. Autorka książki: "Pali się. Ryzyko, ogień, adrenalina. O byciu strażaczką bez lania wody". Porozmawiamy o jazdach do samobójców, ale i do kota na drzewie. Nawet o tym, jak niebezpieczna może być torebka trzymana na kolanach podczas jazdy samochodem. DO USŁYSZENIA!
# 88 – Ewa Woydyłło – Co robi WSTYD (1 paź 2024)
2024-10-16 16:04:57
Co robi (nam) wstyd?
Bierzemy go pod lupę, bo – zgodzimy się pewnie wszyscy – wstyd bardzo męczy. Blokuje, alienuje, odbiera siły witalne, marnuje nasz potencjał, marnuje życie. Bywa niczym więzienie. To najbardziej toksyczna emocja. Wstydzimy się nie tylko tego, że zawiedliśmy, nabroiliśmy, skrzywdziliśmy kogoś – chociaż to taki wstyd połączony z poczuciem winy... Nosimy w sobie też wstyd za coś, na co nie mieliśmy wpływu, na przykład za to, że ojciec czy matka pili, a ty w dzieciństwie chodziłeś do szkoły w brudnych ciuchach i bez drugiego śniadania. Wstydziłeś się tego przez pół życia, w najlepszym wypadku, jeśli zacząłeś coś z tym robić.
„Dla mnie wstyd jest taki bladożółto-zielonkawy, niczym smarki. To jest właśnie wstyd! Brzydki i niemiły. Źle mi się kojarzy, jest oślizgły i silnie się przykleja do naszej tożsamości. Trudno go usunąć, bo tkwi w nas w skrytości“, mówi moja gościni w swojej najnowszej książce „O wstydzie bez wstydu. Poczuj się dobrze ze sobą“.
Charyzmatyczna osoba, psycholożka i psychoterapeutka uzależnień, obserwatorka życia Ewa Woydyłło. DO USŁYSZENIA!
Co robi (nam) wstyd?
Bierzemy go pod lupę, bo – zgodzimy się pewnie wszyscy – wstyd bardzo męczy. Blokuje, alienuje, odbiera siły witalne, marnuje nasz potencjał, marnuje życie. Bywa niczym więzienie. To najbardziej toksyczna emocja. Wstydzimy się nie tylko tego, że zawiedliśmy, nabroiliśmy, skrzywdziliśmy kogoś – chociaż to taki wstyd połączony z poczuciem winy... Nosimy w sobie też wstyd za coś, na co nie mieliśmy wpływu, na przykład za to, że ojciec czy matka pili, a ty w dzieciństwie chodziłeś do szkoły w brudnych ciuchach i bez drugiego śniadania. Wstydziłeś się tego przez pół życia, w najlepszym wypadku, jeśli zacząłeś coś z tym robić.
„Dla mnie wstyd jest taki bladożółto-zielonkawy, niczym smarki. To jest właśnie wstyd! Brzydki i niemiły. Źle mi się kojarzy, jest oślizgły i silnie się przykleja do naszej tożsamości. Trudno go usunąć, bo tkwi w nas w skrytości“, mówi moja gościni w swojej najnowszej książce „O wstydzie bez wstydu. Poczuj się dobrze ze sobą“. Charyzmatyczna osoba, psycholożka i psychoterapeutka uzależnień, obserwatorka życia Ewa Woydyłło. DO USŁYSZENIA!
# 87 – Roman Solecki – Życiodajny sens. O logoterapii – terapii sensem. (29 wrze 2024)
2024-10-04 17:45:45
Kto nie był w kryzysie egzystencjalnym? Poznanie/rozpoznanie/(czasem wtórne) znalezienie sensu prowadzi do uleczenia. To działa. W depresji, w uzależnieniach... „Sensu nie trzeba sztucznie wymyślać. On zawsze jest i czeka na odkrycie (...). Człowiek to coś więcej niż diagnoza czy objaw. Jesteśmy zdolni do autotranscendencji i możemy przekraczać samych siebie", zapewnia. Jeśli znajdziesz sens, który jest sensem nie tylko dla Ciebie, efekty przyjdą jeszcze szybciej:-). Rozmawiamy o takim nurcie psychoterapii, który uczy radzenia sobie z cierpieniem, przede wszystkim poprzez odnajdywanie sensu w wydarzeniach życia, jakie by one nie były, bo „nawet w bezsensownych okolicznościach możemy przyjąć sensowną postawę“ (V.E. Frankl). RRoman Solecki pedagog, mediator, psychoterapeuta uzależnień, współautor książki „Terapia sensem“ WWydawnictwo MANDO dyrektor Krakowskiego Instytutu Logoterapii, przedstawiającego się m. in. tak: „Towarzyszymy w poszukiwaniu światła nawet w najciemniejszych dolinach“. Popularyzuje wiedzę o logoterapii, ciągle nowej w Polsce metodzie psychoterapeutycznej stworzonej przez Viktora E. Frankla, psychiatrę, więźnia obozów koncentracyjnych. DO USŁYSZENIA!
Kto nie był w kryzysie egzystencjalnym? Poznanie/rozpoznanie/(czasem wtórne) znalezienie sensu prowadzi do uleczenia. To działa. W depresji, w uzależnieniach...
„Sensu nie trzeba sztucznie wymyślać. On zawsze jest i czeka na odkrycie (...). Człowiek to coś więcej niż diagnoza czy objaw. Jesteśmy zdolni do autotranscendencji i możemy przekraczać samych siebie", zapewnia. Jeśli znajdziesz sens, który jest sensem nie tylko dla Ciebie, efekty przyjdą jeszcze szybciej:-).
Rozmawiamy o takim nurcie psychoterapii, który uczy radzenia sobie z cierpieniem, przede wszystkim poprzez odnajdywanie sensu w wydarzeniach życia, jakie by one nie były, bo „nawet w bezsensownych okolicznościach możemy przyjąć sensowną postawę“ (V.E. Frankl).
RRoman Solecki pedagog, mediator, psychoterapeuta uzależnień, współautor książki „Terapia sensem“ WWydawnictwo MANDO dyrektor Krakowskiego Instytutu Logoterapii, przedstawiającego się m. in. tak: „Towarzyszymy w poszukiwaniu światła nawet w najciemniejszych dolinach“.
Popularyzuje wiedzę o logoterapii, ciągle nowej w Polsce metodzie psychoterapeutycznej stworzonej przez Viktora E. Frankla, psychiatrę, więźnia obozów koncentracyjnych.
DO USŁYSZENIA!
# 86 – Joanna Priwieziencew – Gangi jej nie tykały. (19.09.2024)
2024-09-27 16:56:22
...Gangi w Corogocho jej nie tykały, bo uczyła tańca dzieci ze slamsów. I nie była to szkoła hip hopu. Dostała lukratywny kontrakt w Nairobi, ale zrezygnowała. Wolała uczyć na swoich warunkach w dzielnicy biedy przy największym wysypisku śmieci w Afryce Wschodniej. „Zdaję sobie sprawę z tego, jak to z zewnątrz wyglądało: Biała kobieta po szkole baletowej, siedzi na śmietniku i uczy baletu dzieci ze śmietnika, gdzieś w Afryce“, mówi w filmie „Zawisnąć w powietrzu“, jaki nakręciła o niej siostra Katia Priwieziencew z Kubą Czerwińskim. Ten film, który momentalnie skojarzyłam z innym, jednym z tych ukochanych – z filmem „Billy Elliot“, stał się impulsem do kontaktu. Długo na nią czekałam.
Jej podopieczny James był bity za to, że tańczy. Ona – po raz pierwszy – wyznaje, że doświadczała okrucieństwa w warszawskiej szkole baletowej. Sama jest surową nauczycielką, ale rozumie i kocha swoich uczniów. „Nie wymagam od nich więcej niż od uczniów w Los Angeles“, mówi, więc nie trudno się domyślić, że wymaga bardzo dużo. „Jest jakiś Matrix, w którym jesteśmy tacy sami“, mówi poruszająco w filmie. Kiedy, któreś z dzieci nie przychodzi na lekcję, tłumaczy: „Mój ojciec też był alkoholikiem – tak, aktorem i alkoholikiem – więc wiem, co czujesz. Nie ma się czego wstydzić, bo to nie Twoja wina“. Piękno tańca klasycznego i drastyczna rzeczywistość slumsów. Co wynika z tego trudnego do wyobrażenia połączenia dla kenijskich dzieci i dla niej – nauczycielki, tancerki, solistki z wielkich scen świata, ale też, co z tego wynika dla świata w ogóle.
To podcast o tym, że można kurczowo trzymać się swojej prawdy, nawet gdy słyszysz z zewnątrz „Nic z Ciebie nie będzie“. DO USŁYSZENIA!
...Gangi w Corogocho jej nie tykały, bo uczyła tańca dzieci ze slamsów. I nie była to szkoła hip hopu. Dostała lukratywny kontrakt w Nairobi, ale zrezygnowała. Wolała uczyć na swoich warunkach w dzielnicy biedy przy największym wysypisku śmieci w Afryce Wschodniej.
„Zdaję sobie sprawę z tego, jak to z zewnątrz wyglądało: Biała kobieta po szkole baletowej, siedzi na śmietniku i uczy baletu dzieci ze śmietnika, gdzieś w Afryce“, mówi w filmie „Zawisnąć w powietrzu“, jaki nakręciła o niej siostra Katia Priwieziencew z Kubą Czerwińskim.
Ten film, który momentalnie skojarzyłam z innym, jednym z tych ukochanych – z filmem „Billy Elliot“, stał się impulsem do kontaktu. Długo na nią czekałam.
Jej podopieczny James był bity za to, że tańczy. Ona – po raz pierwszy – wyznaje, że doświadczała okrucieństwa w warszawskiej szkole baletowej. Sama jest surową nauczycielką, ale rozumie i kocha swoich uczniów. „Nie wymagam od nich więcej niż od uczniów w Los Angeles“, mówi, więc nie trudno się domyślić, że wymaga bardzo dużo.
„Jest jakiś Matrix, w którym jesteśmy tacy sami“, mówi poruszająco w filmie. Kiedy, któreś z dzieci nie przychodzi na lekcję, tłumaczy: „Mój ojciec też był alkoholikiem – tak, aktorem i alkoholikiem – więc wiem, co czujesz. Nie ma się czego wstydzić, bo to nie Twoja wina“.
Piękno tańca klasycznego i drastyczna rzeczywistość slumsów. Co wynika z tego trudnego do wyobrażenia połączenia dla kenijskich dzieci i dla niej – nauczycielki, tancerki, solistki z wielkich scen świata, ale też, co z tego wynika dla świata w ogóle.
To podcast o tym, że można kurczowo trzymać się swojej prawdy, nawet gdy słyszysz z zewnątrz „Nic z Ciebie nie będzie“. DO USŁYSZENIA!