Dźwięki z Nowego Teatru
Podcast by Nowy Teatr
Kategorie:
Kultura
Kultura
Jacek Poniedziałek wspomina Zygmunta Malanowicza
2021-04-07 12:56:40
Jacek Poniedziałek wspomina Zygmunta Malanowicza w programie I PR poświęconym pamięci aktora.
Jacek Poniedziałek wspomina Zygmunta Malanowicza w programie I PR poświęconym pamięci aktora.
Stanisława Celińska i Wojciech Kalarus wspominają Zygmunta Malanowicza
2021-04-07 12:54:27
Stanisława Celińska i Wojciech Malanowicz wspominają Zygmunta Malanowicza na antenie Polskiego Radia pr. I.
Stanisława Celińska i Wojciech Malanowicz wspominają Zygmunta Malanowicza na antenie Polskiego Radia pr. I.
Zygmunt Malanowicz w filmie. Wspomnienie Andrzeja Kołodyńskiego oraz Ewy Dałkowskiej
2021-04-07 12:25:19
Na antenie Jedynki Ewa Dałkowska oraz krytyk filmowy Andrzej Kołodyński wspominają Zygmunta Malanowicza. 6 kwietnia 2021
Na antenie Jedynki Ewa Dałkowska oraz krytyk filmowy Andrzej Kołodyński wspominają Zygmunta Malanowicza. 6 kwietnia 2021
Nowa książka: "Matka wszystkich pytań" Rebekki Solnit
2021-03-30 17:11:24
Wydawnictwo Karakter i Nowy Teatr w Warszawie zapraszają na rozmowę o książce „Matka wszystkich pytań" Rebekki Solnit z udziałem Anny Baumgart, Katarzyny Bojarskiej (prowadzenie), Karoliny Domagalskiej oraz Magdaleny Staroszczyk.
Wydawnictwo Karakter i Nowy Teatr w Warszawie zapraszają na rozmowę o książce „Matka wszystkich pytań" Rebekki Solnit z udziałem Anny Baumgart, Katarzyny Bojarskiej (prowadzenie), Karoliny Domagalskiej oraz Magdaleny Staroszczyk.
Nowa Książka: "(nie)Dziennik" Jacka Poniedziałka
2021-03-30 11:33:08
Spotkanie z Jackiem Poniedziałkiem, wieloletnim członkiem zespołu Nowego Teatru, do którego przyczynkiem jest premiera jego książki o wychodzeniu z uzależnienia "(nie)Dziennik". Rozmowę poprowadzi Agnieszka Szydłowska.
Spotkanie z Jackiem Poniedziałkiem, wieloletnim członkiem zespołu Nowego Teatru, do którego przyczynkiem jest premiera jego książki o wychodzeniu z uzależnienia "(nie)Dziennik". Rozmowę poprowadzi Agnieszka Szydłowska.
Nowa książka: "Golem" Macieja Płazy
2021-02-16 13:45:56
Rozmową z autorem "Golema" wydanego nakładem Wydawnictwa W.A.B. wracamy do spotkań literackich w Nowej Księgarni! Robimy to z nieukrywaną przyjemnością. Rozmawiają Maciej Płaza i Justyna Sobolewska/
Rozmową z autorem "Golema" wydanego nakładem Wydawnictwa W.A.B. wracamy do spotkań literackich w Nowej Księgarni! Robimy to z nieukrywaną przyjemnością. Rozmawiają Maciej Płaza i Justyna Sobolewska/
Nowa książka: "Wieczne strapienie. O kłamstwie, historii i kościele" Jacka Leociaka
2020-12-03 22:53:51
Spotkanie z autorem wokół książki "Wieczne strapienie. O kłamstwie, historii i kościele" Jacka Leociaka poprowadziła Sylwia Chutnik.
Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Czarne.
"Notuję tutaj to, co mnie zadziwia, irytuje i oburza w życiu publicznym, a co ma źródło w kłamstwie, zakłamaniu, hipokryzji. Nie wolno kłamać, ale przecież wciąż kłamiemy, życie składa się z wielkich kłamstw i drobnych kłamstewek. Człowiek zakłamany jest nieszczęśliwy i godny litości, ale też groźny dla innych i dla samego siebie. Szczególnie boli, kiedy kłamią ci, którzy powinni mówić prawdę dla dobra ogółu, dla pożytku społecznego, z szacunku dla drugiego człowieka i z bojaźni Bożej. Po politykach trudno dziś oczekiwać szczególnego przywiązania do prawdomówności. Wciąż oczekujemy go po Kościele. Tam hipokryzja jest jeszcze bardziej dewastująca niż w polityce. Musimy spojrzeć jej w oczy, wytknąć ją surowo i jasno, by umieć się bronić, by dać wyraz strapieniu, oburzeniu i niezgodzie."
~ Jacek Leociak
Jacek Leociak (ur. 1957) – prof. dr hab., kierownik Zakładu Badań nad Literaturą Zagłady w Instytucie Badań Literackich PAN, członek założyciel Centrum Badań nad Zagładą Żydów przy Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, redaktor rocznika „Zagłada Żydów. Studia i Materiały”. Opublikował: Tekst wobec Zagłady. O relacjach z getta warszawskiego, Getto warszawskie. Przewodnik po nieistniejącym mieście (wspólnie z Barbarą Engelking), Doświadczenia graniczne. Studia o dwudziestowiecznych formach reprezentacji, Ratowanie. Opowieści Polaków i Żydów, Spojrzenia na warszawskie getto, Młyny boże. Zapiski o Kościele i Zagładzie (książka była nominowana do Nagrody Literackiej Nike) oraz Biografie ulic. O żydowskich ulicach Warszawy: od narodzin po Zagładę. Wydał także (wraz z Martą Janczewską) Antologię Archiwum Ringelbluma. Zajmuje się różnymi formami zapisu doświadczeń granicznych (w tym doświadczenia Zagłady). Razem z Barbarą Engelking przygotował koncepcję galerii „Zagłada” w Muzeum POLIN. Był także pomysłodawcą i współscenarzystą zorganizowanej tam wystawy czasowej Tu Muranów. W 2019 roku został uhonorowany prestiżową Nagrodą im. Kazimierza Wyki przyznawaną za wybitne osiągnięcia w dziedzinie eseistyki oraz krytyki literackiej i artystycznej.
Spotkanie z autorem wokół książki "Wieczne strapienie. O kłamstwie, historii i kościele" Jacka Leociaka poprowadziła Sylwia Chutnik.
Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Czarne.
"Notuję tutaj to, co mnie zadziwia, irytuje i oburza w życiu publicznym, a co ma źródło w kłamstwie, zakłamaniu, hipokryzji. Nie wolno kłamać, ale przecież wciąż kłamiemy, życie składa się z wielkich kłamstw i drobnych kłamstewek. Człowiek zakłamany jest nieszczęśliwy i godny litości, ale też groźny dla innych i dla samego siebie. Szczególnie boli, kiedy kłamią ci, którzy powinni mówić prawdę dla dobra ogółu, dla pożytku społecznego, z szacunku dla drugiego człowieka i z bojaźni Bożej. Po politykach trudno dziś oczekiwać szczególnego przywiązania do prawdomówności. Wciąż oczekujemy go po Kościele. Tam hipokryzja jest jeszcze bardziej dewastująca niż w polityce. Musimy spojrzeć jej w oczy, wytknąć ją surowo i jasno, by umieć się bronić, by dać wyraz strapieniu, oburzeniu i niezgodzie."
~ Jacek Leociak
Jacek Leociak (ur. 1957) – prof. dr hab., kierownik Zakładu Badań nad Literaturą Zagłady w Instytucie Badań Literackich PAN, członek założyciel Centrum Badań nad Zagładą Żydów przy Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, redaktor rocznika „Zagłada Żydów. Studia i Materiały”. Opublikował: Tekst wobec Zagłady. O relacjach z getta warszawskiego, Getto warszawskie. Przewodnik po nieistniejącym mieście (wspólnie z Barbarą Engelking), Doświadczenia graniczne. Studia o dwudziestowiecznych formach reprezentacji, Ratowanie. Opowieści Polaków i Żydów, Spojrzenia na warszawskie getto, Młyny boże. Zapiski o Kościele i Zagładzie (książka była nominowana do Nagrody Literackiej Nike) oraz Biografie ulic. O żydowskich ulicach Warszawy: od narodzin po Zagładę. Wydał także (wraz z Martą Janczewską) Antologię Archiwum Ringelbluma. Zajmuje się różnymi formami zapisu doświadczeń granicznych (w tym doświadczenia Zagłady). Razem z Barbarą Engelking przygotował koncepcję galerii „Zagłada” w Muzeum POLIN. Był także pomysłodawcą i współscenarzystą zorganizowanej tam wystawy czasowej Tu Muranów. W 2019 roku został uhonorowany prestiżową Nagrodą im. Kazimierza Wyki przyznawaną za wybitne osiągnięcia w dziedzinie eseistyki oraz krytyki literackiej i artystycznej.
Przekład przed korektą: Michał Tabaczyński
2020-12-03 16:22:02
W Nowej Księgarni z Michałem Tabaczyńskim rozmawiała Justyna Czechowska o tłumaczeniu "Anatomii melancholii" Roberta Burtona oraz o twórczości literackiej autora "Pokolenia wyżu depresyjnego".
Pierwszy w polszczyźnie wybór z całości dzieła tego potwora słów, giganta barokowej prozy, mistrza paradoksów, jednego z największych ironistów w historii literatury, modelowego melancholika oraz pozbawionego złudzeń utopisty. Anatomia melancholii to książka legenda, księga wszystkich ksiąg, tekst wzorcowo bezkompromisowy, który chciał zmieścić w sobie całą dostępną wówczas bibliotekę, opisać melancholijną przypadłość, ale i zdiagnozować depresyjną cywilizację. Co najciekawsze (i zarazem niezwykle bolesne) ta diagnoza ze zdumiewającą aktualnością przystaje wciąż do naszego świata. „Wszyscy jesteśmy pomyleni” – mówi Burton i z całą bezwzględnością wylicza za pomocą tych swoich gargantuicznych, meandrujących zdań wszystkie powody ludzkiego szaleństwa: opresję polityki, religię, miłość, nadmiar wiedzy i niedostatek uczciwości, biedę, głód, zarazy, gnuśność i tyranię konwenansu, głupotę władców i społeczną agresję. A wszystko to podane w niezwykle atrakcyjnej retorycznie i nowoczesnej formie wielkiego centonu, dygresyjnego eseju rozbrzmiewającego echem wielu głosów z tysięcy zawartych w nim cytatów.
5 grudnia 1620 roku Robert Burton postawił ostatnią kropkę w swojej książce i rękopis odesłał do druku. Polska premiera przypada na czterechsetną rocznicę tego wydarzenia.
Robert Burton (1577-1640), angielski pisarz, duchowny i bibliotekarz, autor właściwie tylko jednej – choć ogromnej, bo liczącej ponad 1200 stron – książki. Pierwsze wydanie Anatomii melancholii ukazało się w roku 1621, ale autor nieustannie rozszerzał i poprawiał jej tekst – rok po jego śmierci ukazała się szósta, ostateczna redakcja. Powszechnie uznawane za jedno z najważniejszych dzieł w historii literatury oraz arcydzieło prozy eseistycznej, weszło ono również i do historii nauk medycznych, i do popkultury.
Michał Tabaczyński (1976), eseista i tłumacz, autor m.in. autorskiej antologii poezji amerykańskiej Parada równości (2005) oraz przekładów poetów czeskich: Jana Skacela Zakazany człowiek. 111 wierszy (2015) i Bogdana Trojaka Stryj Kaich się żeni (2018). Opublikował kilka książek eseistycznych: Widoki na ciemność (2013), Legendy ludu polskiego (2014) i ostatnio Pokolenie wyżu depresyjnego (2019).
W Nowej Księgarni z Michałem Tabaczyńskim rozmawiała Justyna Czechowska o tłumaczeniu "Anatomii melancholii" Roberta Burtona oraz o twórczości literackiej autora "Pokolenia wyżu depresyjnego".
Pierwszy w polszczyźnie wybór z całości dzieła tego potwora słów, giganta barokowej prozy, mistrza paradoksów, jednego z największych ironistów w historii literatury, modelowego melancholika oraz pozbawionego złudzeń utopisty. Anatomia melancholii to książka legenda, księga wszystkich ksiąg, tekst wzorcowo bezkompromisowy, który chciał zmieścić w sobie całą dostępną wówczas bibliotekę, opisać melancholijną przypadłość, ale i zdiagnozować depresyjną cywilizację. Co najciekawsze (i zarazem niezwykle bolesne) ta diagnoza ze zdumiewającą aktualnością przystaje wciąż do naszego świata. „Wszyscy jesteśmy pomyleni” – mówi Burton i z całą bezwzględnością wylicza za pomocą tych swoich gargantuicznych, meandrujących zdań wszystkie powody ludzkiego szaleństwa: opresję polityki, religię, miłość, nadmiar wiedzy i niedostatek uczciwości, biedę, głód, zarazy, gnuśność i tyranię konwenansu, głupotę władców i społeczną agresję. A wszystko to podane w niezwykle atrakcyjnej retorycznie i nowoczesnej formie wielkiego centonu, dygresyjnego eseju rozbrzmiewającego echem wielu głosów z tysięcy zawartych w nim cytatów.
5 grudnia 1620 roku Robert Burton postawił ostatnią kropkę w swojej książce i rękopis odesłał do druku. Polska premiera przypada na czterechsetną rocznicę tego wydarzenia.
Robert Burton (1577-1640), angielski pisarz, duchowny i bibliotekarz, autor właściwie tylko jednej – choć ogromnej, bo liczącej ponad 1200 stron – książki. Pierwsze wydanie Anatomii melancholii ukazało się w roku 1621, ale autor nieustannie rozszerzał i poprawiał jej tekst – rok po jego śmierci ukazała się szósta, ostateczna redakcja. Powszechnie uznawane za jedno z najważniejszych dzieł w historii literatury oraz arcydzieło prozy eseistycznej, weszło ono również i do historii nauk medycznych, i do popkultury.
Michał Tabaczyński (1976), eseista i tłumacz, autor m.in. autorskiej antologii poezji amerykańskiej Parada równości (2005) oraz przekładów poetów czeskich: Jana Skacela Zakazany człowiek. 111 wierszy (2015) i Bogdana Trojaka Stryj Kaich się żeni (2018). Opublikował kilka książek eseistycznych: Widoki na ciemność (2013), Legendy ludu polskiego (2014) i ostatnio Pokolenie wyżu depresyjnego (2019).
Nowa Książka: "Przejście" Pajtima Statovcia
2020-12-02 10:03:55
„Przejście” Pajtim Statovci, Wydawnictwo Pauza — pierwsza w Polsce książka fińsko–kosowskiego pisarza.
W rozmowie o książce wzieli udział Wojciech Szot i tłumacz Sebastian Musielak, a poprowadził ją Michał Nogaś.
W czasach komunizmu dwóch nastoletnich przyjaciół postanawia uciec z domu w Albanii i przeprawić się przez morze do Włoch. Po latach jeden z nich opowiada historię ich dzieciństwa, wspólnego dorastania i przyjaźni, ucieczki i tego, co wydarzyło się później. Czy można uciec od samego siebie? Czy w nowym otoczeniu stajemy się innymi ludźmi? Błąkając się po ulicach kolejnych europejskich miast, dorosły już Bujar rozmyśla nad sensem życia, samotnością, miłością i tym, czy w nowym otoczeniu zawsze pozostaniemy obcy.
Pajtim Statovci urodził się w 1990 roku w Kosowie, z którego wyjechał z rodziną w 1992 roku, krótko po wybuchu konfliktów zbrojnych na terenach byłej Jugosławii. Od tego czasu mieszka w Finlandii. Dotąd ukazały się już trzy jego powieści, z których każda otrzymała nominacje do najważniejszych fińskich nagród literackich.
Spotkanie zoorganizowane przy wsparciu z Finnish Literature Exchange.
„Przejście” Pajtim Statovci, Wydawnictwo Pauza — pierwsza w Polsce książka fińsko–kosowskiego pisarza.
W rozmowie o książce wzieli udział Wojciech Szot i tłumacz Sebastian Musielak, a poprowadził ją Michał Nogaś.
W czasach komunizmu dwóch nastoletnich przyjaciół postanawia uciec z domu w Albanii i przeprawić się przez morze do Włoch. Po latach jeden z nich opowiada historię ich dzieciństwa, wspólnego dorastania i przyjaźni, ucieczki i tego, co wydarzyło się później. Czy można uciec od samego siebie? Czy w nowym otoczeniu stajemy się innymi ludźmi? Błąkając się po ulicach kolejnych europejskich miast, dorosły już Bujar rozmyśla nad sensem życia, samotnością, miłością i tym, czy w nowym otoczeniu zawsze pozostaniemy obcy.
Pajtim Statovci urodził się w 1990 roku w Kosowie, z którego wyjechał z rodziną w 1992 roku, krótko po wybuchu konfliktów zbrojnych na terenach byłej Jugosławii. Od tego czasu mieszka w Finlandii. Dotąd ukazały się już trzy jego powieści, z których każda otrzymała nominacje do najważniejszych fińskich nagród literackich.
Spotkanie zoorganizowane przy wsparciu z Finnish Literature Exchange.
Nowa książka: "Ludowa historia polski" Adama Leszczyńskiego
2020-12-01 14:14:38
Spotkanie wokół książki "Ludowa historia polski" Adama Leszczyńskiego poprowadziła Katarzyna Wężyk.
Ludowa historia Polski to opowieść o tym, co zostało w polskiej pamięci zakłamane, albo z niej wyparte. To historia 90 proc. Polaków — ubogich i niewykształconych, tych, którzy mieli ciężko pracować i słuchać narodowych elit — od początku Polski aż do czasów współczesnych.
Głównym przedmiotem książki jest władza — władza tych, którzy w społeczeństwie są na górze nad tymi, którzy są na dole — oraz instytucje społeczne, które służyły elitom do przejmowania tego, co wyprodukował lud. To nie tylko więc historia poddaństwa i pańszczyzny, ale także relacji w fabryce i w biurze w XIX w. To historia ludowa, a nie narodowa: mniej interesują mnie wojny i powstania, a bardziej to, jak ich sukcesy i klęski zmieniały relacje pomiędzy mieszkańcami naszego kraju, Polakami, Żydami, Ukraińcami i innymi mniejszościami.
To także historia idei — idei, które uzasadniały sprawowanie władzy przez pana nad poddanymi, przez fabrykanta czy dyrektora nad robotnikami. Elity wytwarzały wiele uzasadnień dla swojego statusu i te uzasadnienia zmieniały się w czasie. Śledzę ich ewolucję. Równolegle trwała także dyskusja o emancypacji i równości. Zwolennicy tych idei zwykle jednak byli na naszych ziemiach w mniejszości.
To wreszcie historia buntu i oporu — sabotażu w pracy, buntu przeciwko pańszczyźnie, strajku w fabrykach. Było ich w historii Polski bardzo wiele, niekiedy niesłychanie okrutnych, ale także przemocy stosowanej powszechnie w życiu codziennym.
Spotkanie wokół książki "Ludowa historia polski" Adama Leszczyńskiego poprowadziła Katarzyna Wężyk.
Ludowa historia Polski to opowieść o tym, co zostało w polskiej pamięci zakłamane, albo z niej wyparte. To historia 90 proc. Polaków — ubogich i niewykształconych, tych, którzy mieli ciężko pracować i słuchać narodowych elit — od początku Polski aż do czasów współczesnych.
Głównym przedmiotem książki jest władza — władza tych, którzy w społeczeństwie są na górze nad tymi, którzy są na dole — oraz instytucje społeczne, które służyły elitom do przejmowania tego, co wyprodukował lud. To nie tylko więc historia poddaństwa i pańszczyzny, ale także relacji w fabryce i w biurze w XIX w. To historia ludowa, a nie narodowa: mniej interesują mnie wojny i powstania, a bardziej to, jak ich sukcesy i klęski zmieniały relacje pomiędzy mieszkańcami naszego kraju, Polakami, Żydami, Ukraińcami i innymi mniejszościami.
To także historia idei — idei, które uzasadniały sprawowanie władzy przez pana nad poddanymi, przez fabrykanta czy dyrektora nad robotnikami. Elity wytwarzały wiele uzasadnień dla swojego statusu i te uzasadnienia zmieniały się w czasie. Śledzę ich ewolucję. Równolegle trwała także dyskusja o emancypacji i równości. Zwolennicy tych idei zwykle jednak byli na naszych ziemiach w mniejszości.
To wreszcie historia buntu i oporu — sabotażu w pracy, buntu przeciwko pańszczyźnie, strajku w fabrykach. Było ich w historii Polski bardzo wiele, niekiedy niesłychanie okrutnych, ale także przemocy stosowanej powszechnie w życiu codziennym.