Dziennik Zmian — Miłka O. Malzahn
Tworzę miniaudycje, aby dotknąć miejsc wrażliwych naszej rzeczywistości; Tak, co jest mega poetyckie. Dziennik Zmian to felietony dźwiękowe, służące zadumie, rozrywce, przyjemności, poszerzaniu horyzontów, otwieraniu oczu poprzez uszy, zauważaniu małych, a wielkich historii. Bywa zaskakująco, bywają frapujący goście i to nie jest tradycyjne podcastowanie. Krótkie formy audio przypominają, że zanim wynaleziono pismo - to wiedzę i wzruszenia przekazywano sobie mową. Rzeczywistość jest naszą przestrzenią dźwiękową, nie wierzysz? A posłuchaj... #podcast artystyczny
Kategorie:
Społeczeństwo i Kultura
Społeczeństwo i Kultura
Wiatr, który pomaga wzlatującym. #16
2020-05-21 20:00:00
Wiatr.
I teraz jakoś silnej czuję ten wiatr, który pomaga wzlatującym, w oczy nie wieje, a delikatnie opukuje plecy. Gdybym była postacią z rysunku, to pękłabym wzdłuż kręgosłupa i bym wysunęła skrzydła: silne, piękne, lśniące w słońcu. Otrzepałabym się, machnęłabym nimi kilka razy. Tylko dla efektu, dla poczucia, że są. Nie odleciałabym daleko. Ot, spojrzenie z góry na drogę, na plac, na dom, na pole - gdzie w tym roku zakwitną chabry, takie pole jest czyste – a to już wystarczy. Zmieniam perspektywę – cały świat to rozumie. Podniebne ścieżki rozwijają się same, kierunkowskazy z chmur prezentują mi tysiące możliwości, i nagle ziemskie drogi zaczynają snuć się w innym tempie, inną frazą rozchodzą się w inne strony.
Mogę schować skrzydła. Ale nie muszę. Mogę ruszyć w drogę, ale to nie jest konieczne, żeby silniej poczuć ten wiatr, który pomaga wzlatującym.
---
Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message
Wiatr.
I teraz jakoś silnej czuję ten wiatr, który pomaga wzlatującym, w oczy nie wieje, a delikatnie opukuje plecy. Gdybym była postacią z rysunku, to pękłabym wzdłuż kręgosłupa i bym wysunęła skrzydła: silne, piękne, lśniące w słońcu. Otrzepałabym się, machnęłabym nimi kilka razy. Tylko dla efektu, dla poczucia, że są. Nie odleciałabym daleko. Ot, spojrzenie z góry na drogę, na plac, na dom, na pole - gdzie w tym roku zakwitną chabry, takie pole jest czyste – a to już wystarczy. Zmieniam perspektywę – cały świat to rozumie. Podniebne ścieżki rozwijają się same, kierunkowskazy z chmur prezentują mi tysiące możliwości, i nagle ziemskie drogi zaczynają snuć się w innym tempie, inną frazą rozchodzą się w inne strony.
Mogę schować skrzydła. Ale nie muszę. Mogę ruszyć w drogę, ale to nie jest konieczne, żeby silniej poczuć ten wiatr, który pomaga wzlatującym.
Na bosaka #15
2020-05-16 01:00:00
Ziemia jeszcze nie jest tak ciepła jak latem. Idę równolegle do ulicy, którą jadą samochody. Za szybko. Za głośno. Ja się nie spieszę. Zdejmuję buty, biorę je w rękę i ważę. Za ciężkie. Za czarne. Za stare.
Moje stopy przyklejają się do podłoża, jakby były spragnione, jakby mogły się napić z magicznego źródła serca Ziemi poprzez ten kurz miejski, poprzez ten piach.
Pozwalam im, chociaż dwie panie jadące ścieżką rowerową oglądają się, patrzą na mnie długo i krytycznie. Mój uśmiech nie wystarcza - macham do nich dużym palcem u lewej stopy. Ale ktoś, kto się spieszy, nie dostrzega takich budujących szczegółów.
Na tej trasie w zasadzie jest pusto. Na wszystkich trasach jest pustawo, że czuję się jak wybraniec, kroczący podejrzaną drogą i to bez hełmu, bez przyłbicy, bez kasku, w dodatku na bosaka
Trudno
Ruszam przed siebie, a przy każdym kroku czuję taaaką miękkość ścieżki, jakby ziemia się uginała. Nie, żebym była za ciężka, po prostu planeta jest jak poduszka, wystarczy się do niej przytulić.
---
Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message
Ziemia jeszcze nie jest tak ciepła jak latem. Idę równolegle do ulicy, którą jadą samochody. Za szybko. Za głośno. Ja się nie spieszę. Zdejmuję buty, biorę je w rękę i ważę. Za ciężkie. Za czarne. Za stare.
Moje stopy przyklejają się do podłoża, jakby były spragnione, jakby mogły się napić z magicznego źródła serca Ziemi poprzez ten kurz miejski, poprzez ten piach.
Pozwalam im, chociaż dwie panie jadące ścieżką rowerową oglądają się, patrzą na mnie długo i krytycznie. Mój uśmiech nie wystarcza - macham do nich dużym palcem u lewej stopy. Ale ktoś, kto się spieszy, nie dostrzega takich budujących szczegółów.
Na tej trasie w zasadzie jest pusto. Na wszystkich trasach jest pustawo, że czuję się jak wybraniec, kroczący podejrzaną drogą i to bez hełmu, bez przyłbicy, bez kasku, w dodatku na bosaka
Trudno
Ruszam przed siebie, a przy każdym kroku czuję taaaką miękkość ścieżki, jakby ziemia się uginała. Nie, żebym była za ciężka, po prostu planeta jest jak poduszka, wystarczy się do niej przytulić.
--- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message
Opustoszało mi miasto #14
2020-05-12 01:00:00
Opustoszało mi miasto / oddech
To nie z mojego powodu opustoszało miasto, nie czuję się winna, ale czasem mam spuszczoną głowę, gdy dmuchnę przed siebie za mocno, gdy powietrze z moich płuc, spotka powietrze drugiego człowieka. I nawzajem.
Ale aloha – aloha, aloha
Mój oddech jest twoim oddechem, aloha - nawet jeżeli jesteś setki kilometrów stąd
Powietrze, ten nośnik wielu cudów, mieszanka wielu gazów - nie ulatuje hen w kosmos, zostaje tutaj z nami.
W mieście nie ma echa tych tłumów bawiących się na rynku w nocy, podźwięków koncertów dudniących jak bębny przeznaczenia, ani cienia zebrań rozmaitych stowarzyszeń i grup wsparcia, ani pogłosu przepełnionych sal, ani wypełnionych przepowiedni.
Nie ma tego i może nawet nigdy nie było, może wydawało mi się, że w mieście buczy jak w pasiece, dzwoni jak w głowie po nieprzespanej nocy, huczy, jakby wszystkie fabryki otworzyły nagle okna, drzwi i serca zaawansowanej technologii.
Nic z tych rzeczy. Syrena karetki pogotowia tylko od czasu do czasu tnie ciszę na plastry i zostawia je na opróżnionych z innych dźwięków ulicach.
Ale to nie z mojego powodu wszystko ucichło
Wciąż mam się dobrze i oddycham głęboko - ufając, że oddech drugiego człowieka tylko polepszy naszą sytuację.
To nie z mojego powodu opustoszało miasto,
A jednak
Czuję się trochę niepewnie, kiedy tak patrzysz na mnie.
---
Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message
Opustoszało mi miasto / oddech
To nie z mojego powodu opustoszało miasto, nie czuję się winna, ale czasem mam spuszczoną głowę, gdy dmuchnę przed siebie za mocno, gdy powietrze z moich płuc, spotka powietrze drugiego człowieka. I nawzajem.
Ale aloha – aloha, aloha
Mój oddech jest twoim oddechem, aloha - nawet jeżeli jesteś setki kilometrów stąd
Powietrze, ten nośnik wielu cudów, mieszanka wielu gazów - nie ulatuje hen w kosmos, zostaje tutaj z nami.
W mieście nie ma echa tych tłumów bawiących się na rynku w nocy, podźwięków koncertów dudniących jak bębny przeznaczenia, ani cienia zebrań rozmaitych stowarzyszeń i grup wsparcia, ani pogłosu przepełnionych sal, ani wypełnionych przepowiedni.
Nie ma tego i może nawet nigdy nie było, może wydawało mi się, że w mieście buczy jak w pasiece, dzwoni jak w głowie po nieprzespanej nocy, huczy, jakby wszystkie fabryki otworzyły nagle okna, drzwi i serca zaawansowanej technologii.
Nic z tych rzeczy. Syrena karetki pogotowia tylko od czasu do czasu tnie ciszę na plastry i zostawia je na opróżnionych z innych dźwięków ulicach.
Ale to nie z mojego powodu wszystko ucichło
Wciąż mam się dobrze i oddycham głęboko - ufając, że oddech drugiego człowieka tylko polepszy naszą sytuację.
To nie z mojego powodu opustoszało miasto,
A jednak
Czuję się trochę niepewnie, kiedy tak patrzysz na mnie.
--- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message
No, wielkie rzeczy #13
2020-05-10 01:00:00
Wielkie rzeczy są małe, i trzeba je pozbierać do kupy, żeby zobaczyć całość.
Puste rondo, wielkie, obłe i spokojnie jak nigdy;
Widok zza firanki, tu jedyne drzewo w tym betonowym zakątku, z dnia na dzień, staje się coraz bardziej zielone. Puchnie nadzieją, bo wody wciąż jest za mało.
Słaby poranny deszcz, wsiąka w moją kurtkę, nigdy nie dotrze do mojej skóry, nie jestem pewna czy dotrze do liści tych nielicznych drzew.
Z widoków składam obraz świata na dziś:
Zielone światło dla nikogo - na przejściu dla pieszych;
Wciąż senna atmosfera o 9 rano
Brak jakiejkolwiek atmosfery pod klubem X, opróżnione miejscach po kawiarnianych stolikach
Nie pozwalam gołębiowi zamieszkać na moim balkonie, rejestruję w pamięci miejsce po gołębiu. Wiadomo.
Ale pozwalam papierowym śmieciom fruwać po mojej kuchni jak jaskółki
Wolność dla rzeczy małych, która jest wielka; wolność dla rzeczy wielkich, które wydają się małe – niech będą tym, czym chcą, niech widzę to, czym są.
Składam obraz świata na dziś: same drobiazgi, nieduży bałagan najbliższej w przestrzeni
jeszcze niedawno byłam czołgiem tego świata, a teraz jestem trzciną, chylącą się ku trzeciej kawie,
wkrótce będę kosmiczną anteną
Wnoszę to po sposobie, w jaki prostuję palce rąk, gdy przysłaniam oczy, patrząc w niebo - zawsze zwracam twarz do słońca, jak słonecznik,
Wnoszę to po tym, że wciąż szukam miejsca, gdzie mogłabym się okopać, albo zapuścić korzenie
Być może będę transmitować małe pakiety informacyjne, z których wyrosną piękne tłuste paczki.
Będę udzielać się publicznie, odpowiadając jednym zwięzłym zdaniem na najtrudniejsze pytania, będę jak szafa grająca, z nieprzewidywalną muzyką;
Będę montować ze najdrobniejszych szczegółów układanki coraz wspanialszej codzienności,
I będzie nas więcej
A my anteny – potrzebujemy szczegółów, drobiazgów, elektronów, protonów, neutronów fotonów kwarków - rzeczy małych
Potrzebujemy
Zielonego światła dla nikogo na wyludnionym przejściu dla pieszych
Wciąż sennej atmosfery o 9 rano
---
Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message
Wielkie rzeczy są małe, i trzeba je pozbierać do kupy, żeby zobaczyć całość.
Puste rondo, wielkie, obłe i spokojnie jak nigdy;
Widok zza firanki, tu jedyne drzewo w tym betonowym zakątku, z dnia na dzień, staje się coraz bardziej zielone. Puchnie nadzieją, bo wody wciąż jest za mało.
Słaby poranny deszcz, wsiąka w moją kurtkę, nigdy nie dotrze do mojej skóry, nie jestem pewna czy dotrze do liści tych nielicznych drzew.
Z widoków składam obraz świata na dziś:
Zielone światło dla nikogo - na przejściu dla pieszych;
Wciąż senna atmosfera o 9 rano
Brak jakiejkolwiek atmosfery pod klubem X, opróżnione miejscach po kawiarnianych stolikach
Nie pozwalam gołębiowi zamieszkać na moim balkonie, rejestruję w pamięci miejsce po gołębiu. Wiadomo.
Ale pozwalam papierowym śmieciom fruwać po mojej kuchni jak jaskółki
Wolność dla rzeczy małych, która jest wielka; wolność dla rzeczy wielkich, które wydają się małe – niech będą tym, czym chcą, niech widzę to, czym są.
Składam obraz świata na dziś: same drobiazgi, nieduży bałagan najbliższej w przestrzeni
jeszcze niedawno byłam czołgiem tego świata, a teraz jestem trzciną, chylącą się ku trzeciej kawie,
wkrótce będę kosmiczną anteną
Wnoszę to po sposobie, w jaki prostuję palce rąk, gdy przysłaniam oczy, patrząc w niebo - zawsze zwracam twarz do słońca, jak słonecznik,
Wnoszę to po tym, że wciąż szukam miejsca, gdzie mogłabym się okopać, albo zapuścić korzenie
Być może będę transmitować małe pakiety informacyjne, z których wyrosną piękne tłuste paczki.
Będę udzielać się publicznie, odpowiadając jednym zwięzłym zdaniem na najtrudniejsze pytania, będę jak szafa grająca, z nieprzewidywalną muzyką;
Będę montować ze najdrobniejszych szczegółów układanki coraz wspanialszej codzienności,
I będzie nas więcej
A my anteny – potrzebujemy szczegółów, drobiazgów, elektronów, protonów, neutronów fotonów kwarków - rzeczy małych
Potrzebujemy
Zielonego światła dla nikogo na wyludnionym przejściu dla pieszych
Wciąż sennej atmosfery o 9 rano
--- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message
Zamaskowanie... nareszcie! #12
2020-05-09 01:00:00
Nareszcie... maski. Mogę szeptać sobie wszystkie niepoprawne komentarze do rzeczywistości, kończyć zdania za innych, pokazywać język i wykrzywiać się na wszystko, co mi się niepodobna i śmiać szeroko do tego, co mi się podoba, a być może nie powinno! Swobodne indywidualne reakcje, niemonitorowane przez nikogo.. Tylko ja partycypuję w kształcie i natężeniu podmaskowych ripost, nikt niepowołany nie ma tutaj dostępu.
Jeśli odsłonię twarz, będzie to wyraz mojego zaufania i miłości.
I oto widzę, jak wiele miałam obaw, stając twarzą w twarz z kimkolwiek z czymkolwiek.
A ty, co wiesz o swoim zamaskowaniu... teraz ?
A co ja będę wiedzieć o moim zamaskowaniu… potem?
---
Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message
Nareszcie... maski. Mogę szeptać sobie wszystkie niepoprawne komentarze do rzeczywistości, kończyć zdania za innych, pokazywać język i wykrzywiać się na wszystko, co mi się niepodobna i śmiać szeroko do tego, co mi się podoba, a być może nie powinno! Swobodne indywidualne reakcje, niemonitorowane przez nikogo.. Tylko ja partycypuję w kształcie i natężeniu podmaskowych ripost, nikt niepowołany nie ma tutaj dostępu.
Jeśli odsłonię twarz, będzie to wyraz mojego zaufania i miłości.
I oto widzę, jak wiele miałam obaw, stając twarzą w twarz z kimkolwiek z czymkolwiek.
A ty, co wiesz o swoim zamaskowaniu... teraz ?
A co ja będę wiedzieć o moim zamaskowaniu… potem?
--- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message
Zamaskowanie i odkryte lęki #11
2020-05-07 01:00:00
Zamaskowanie cz. 2 – każdy/każde
Nie ukryjesz przede mną strachu, który przysiadł ci na ramionach i ściszonym głosem wrzuca do uszu przypadkowe informacje. Strzępy zdań wiszą bezładnie w okolicach grzywki. Ja je widzę. Kto jeszcze je widzi? Nie ukryjesz przede mną niepewności, którą przejawia każdy twój krok do przodu i każde cofnięcie przy drzwiach każdego sklepu i każde j apteki. Jednak za każdym razem tam wchodzisz, więc nie ukryjesz przede mną niepokoju przylepionego do wizji niezrealizowanych planów na dziś. Swoich planów. Cudzych planów. Listy rzeczy do wykonania, spisów rzeczy do posiadania. Nie ukryjesz przede mną rosnącego lęku przed nieczystością każdego napotkanego człowieka, przed gestem porozumienia otwartej dłoni, przed nachyleniem głowy w twoją stronę. Ciiiiii. Zaciskasz usta, których nie widać pod maską, ale widzę napięcie w okolicy szczęk, napięcie w zewnętrznych kącikach oczu, napięcie w dłoni, na którą uważnie wylewasz kropelkę płynu antybakteryjnego. Gdyby tylko można było zalać nim cały świat. Nie ukryjesz przede mną tego, że szukasz winnego, szukasz winnych, szukasz winnej każdej obawy, każdej trwogi.
Kiedy schodzę ci z oczu, wiem że twój gniew dosięgnie kogoś innego, ale nie poczujesz ulgi. Nie poczujesz tak długo, aż nie pozdejmujesz wszystkich masek i w nagości wyłuskasz ziarno swojej pierwszej zgrozy i odeślesz ją tam, skąd przyszła.
Skąd to wiem? Jestem naga, naprawdę goła całkiem pod maskami, które próbuje mi przykleić każdy inny.
---
Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message
Zamaskowanie cz. 2 – każdy/każde
Nie ukryjesz przede mną strachu, który przysiadł ci na ramionach i ściszonym głosem wrzuca do uszu przypadkowe informacje. Strzępy zdań wiszą bezładnie w okolicach grzywki. Ja je widzę. Kto jeszcze je widzi? Nie ukryjesz przede mną niepewności, którą przejawia każdy twój krok do przodu i każde cofnięcie przy drzwiach każdego sklepu i każdej apteki. Jednak za każdym razem tam wchodzisz, więc nie ukryjesz przede mną niepokoju przylepionego do wizji niezrealizowanych planów na dziś. Swoich planów. Cudzych planów. Listy rzeczy do wykonania, spisów rzeczy do posiadania. Nie ukryjesz przede mną rosnącego lęku przed nieczystością każdego napotkanego człowieka, przed gestem porozumienia otwartej dłoni, przed nachyleniem głowy w twoją stronę. Ciiiiii. Zaciskasz usta, których nie widać pod maską, ale widzę napięcie w okolicy szczęk, napięcie w zewnętrznych kącikach oczu, napięcie w dłoni, na którą uważnie wylewasz kropelkę płynu antybakteryjnego. Gdyby tylko można było zalać nim cały świat. Nie ukryjesz przede mną tego, że szukasz winnego, szukasz winnych, szukasz winnej każdej obawy, każdej trwogi.
Kiedy schodzę ci z oczu, wiem że twój gniew dosięgnie kogoś innego, ale nie poczujesz ulgi. Nie poczujesz tak długo, aż nie pozdejmujesz wszystkich masek i w nagości wyłuskasz ziarno swojej pierwszej zgrozy i odeślesz ją tam, skąd przyszła.
Skąd to wiem? Jestem naga, naprawdę goła całkiem pod maskami, które próbuje mi przykleić każdy inny.
--- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message
Zamaskowanie - odwaga #10
2020-05-04 01:00:00
Odważnie , zakładam maskę, jakbym ćwiczyła to wiele razy… przedtem. Przed tym. Ukrywam uśmiech, maluję rzęsy, patrzę w dal (wyłącznie), ale patrzę po prostu pięknie. Odważnie zakładam maskę. Po tygodniu orientuję się, że mogę wybrać maskę zawieszaną na uszach i z sentymentem wspominam „Plastusiowy Pamiętnik”, ach te pokaźne uszy mądrej istoty z plasteliny. Ale elastyczność. To podstawa. Zatem nadstawiam ucha. Elastycznie. Mogę też wybrać maskę retro, wiązaną na szyi i z tyłu głowy, maskę jak z dziwiętnastowiecznych filmów o dzielnych chirurgach, ratujących nogi zmasakrowanym przez wojnę żołnierzom, albo przyszywającym palce nieuważnym stolarzom, w czasach pokoju. Widzę także maseczki w kształcie psiego pyszczka, które stają się moimi ulubionymi, a to z powodu przestrzeni wokół nosa. Przestrzeń jest ważna, bo wraca do mnie każdy oddech, bo wraca do mnie każde wypowiedziane słowo. Cóż - odważnie zakładam maskę – będę ważyć słowa, będę pogłębiać oddechy, będę zamaskowaną pochodnią świeżych, gorących koncepcji pasujących do zmieniającego się świata.
W moim ciele tli się niegasnąca iskra, kręci się barwny kryształ, który przez lata próbowałam maskować ludzkim kształtem.
Już za moment mój wyostrzony wzrok będzie precyzyjny jak reflektor, moje zasłonięte usta wypuszczą strumień fotonów nie do zatrzymania ;)
Odważnie , zakładam maskę – to nic nie znaczy.
---
Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message
Odważnie, zakładam maskę, jakbym ćwiczyła to wiele razy… przedtem. Przed tym. Ukrywam uśmiech, maluję rzęsy, patrzę w dal (wyłącznie), ale patrzę po prostu pięknie. Odważnie zakładam maskę. Po tygodniu orientuję się, że mogę wybrać maskę zawieszaną na uszach i z sentymentem wspominam „Plastusiowy Pamiętnik”, ach te pokaźne uszy mądrej istoty z plasteliny. Ale elastyczność. To podstawa. Zatem nadstawiam ucha. Elastycznie. Mogę też wybrać maskę retro, wiązaną na szyi i z tyłu głowy, maskę jak z dziwiętnastowiecznych filmów o dzielnych chirurgach, ratujących nogi zmasakrowanym przez wojnę żołnierzom, albo przyszywającym palce nieuważnym stolarzom, w czasach pokoju. Widzę także maseczki w kształcie psiego pyszczka, które stają się moimi ulubionymi, a to z powodu przestrzeni wokół nosa. Przestrzeń jest ważna, bo wraca do mnie każdy oddech, bo wraca do mnie każde wypowiedziane słowo. Cóż - odważnie zakładam maskę – będę ważyć słowa, będę pogłębiać oddechy, będę zamaskowaną pochodnią świeżych, gorących koncepcji pasujących do zmieniającego się świata.
W moim ciele tli się niegasnąca iskra, kręci się barwny kryształ, który przez lata próbowałam maskować ludzkim kształtem.
Już za moment mój wyostrzony wzrok będzie precyzyjny jak reflektor, moje zasłonięte usta wypuszczą strumień fotonów nie do zatrzymania ;)
Odważnie, zakładam maskę – to nic nie znaczy.
--- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message
Prawdziwy ból recenzenta #9
2020-05-02 00:00:00
Chętnie dzielimy się wrażeniami z obejrzanych filmów, czy seriali, chętniej tym się dzielimy niż z innymi przeżyciami. A w zasadzie wszyscy jesteśmy krytykami filmowymi. Oglądamy filmy - od urodzenia. Takie pokolenie, Mamy w głowach megabazy ruchomych obrazów, ale – jednak różne punkty odniesienia.
I może dlatego, całkiem często ostatnio słyszę: eee, to jest takie, eeeee dupy nie urywa.
A ja się pytam: a jakby dupę urwało, to byłoby dobrze było, tak? I potem tak bez siedzenia siedzieć?
Jak będziemy wyglądać po tej kwarantannie jeśli trafi nam się jakiś dobry film?
Zwracam też uwagę też, że w tym powiedzeniu nie ma chirurgicznego cięcia, ale urwanie, czyli akcja nastawiona na wrażenia. I to silne!.
Z estetycznego punktu widzenia także niezbyt to malownicze.
Jest też inny kłopot: jeżeli nam super film dupę urwie, to czy mamy szansę na kolejne świetne filmowe przeżycie?
Jak cieszyć się z atrakcyjnie skonstruowanej fabuły, mając już raz urwany tyłek?
Czy to jest ograniczenie, czy wolność? Czy to jest ból, czy lekkość recenzenta?
Jedna dupa, i tytle możliwości?
A teraz obawiam się polecić jakiś film.
---
Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message
Chętnie dzielimy się wrażeniami z obejrzanych filmów, czy seriali, chętniej tym się dzielimy niż z innymi przeżyciami. A w zasadzie wszyscy jesteśmy krytykami filmowymi. Oglądamy filmy - od urodzenia. Takie pokolenie, Mamy w głowach megabazy ruchomych obrazów, ale – jednak różne punkty odniesienia.
I może dlatego, całkiem często ostatnio słyszę: eee, to jest takie, eeeee dupy nie urywa.
A ja się pytam: a jakby dupę urwało, to byłoby dobrze było, tak? I potem tak bez siedzenia siedzieć?
Jak będziemy wyglądać po tej kwarantannie jeśli trafi nam się jakiś dobry film?
Zwracam też uwagę też, że w tym powiedzeniu nie ma chirurgicznego cięcia, ale urwanie, czyli akcja nastawiona na wrażenia. I to silne!.
Z estetycznego punktu widzenia także niezbyt to malownicze.
Jest też inny kłopot: jeżeli nam super film dupę urwie, to czy mamy szansę na kolejne świetne filmowe przeżycie?
Jak cieszyć się z atrakcyjnie skonstruowanej fabuły, mając już raz urwany tyłek?
Czy to jest ograniczenie, czy wolność? Czy to jest ból, czy lekkość recenzenta?
Jedna dupa, i tytle możliwości?
A teraz obawiam się polecić jakiś film.
--- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message
Zdefiniować pierwszy dzień maja... tak tylko dla siebie? #8
2020-05-01 12:00:00
Jeszcze nie w maju, nie w tym miesięcy niezwykłym - nie doświadczymy tak zaraz stanu totalnej beztroski, ale możemy (jak zawsze zresztą) przeżyć chwile relaksu, luzu, radości, spokoju, swobody ( w granicach rozsądku, oczywiście). Możemy też być nierozsądni, generalnie to się ludziom zdarzało, od wieków
Gdybyśmy się jednak rzeczywiście cofnęli w czasie, to przed wiekami 1 dzień Maja nie był po prostu Świętem Pracy. Praca była na co dzień. Nie potrzebowała dodatkowego poświęcenia, czy też świętowania. Może i faktycznie ten 1 maja... to z powodu strajków Chicago z maja 1886, do którego potem ideologię dorobiła II Międzynarodówka, ale...
Dawno, dawno temu czas od 30. kwietnia do 2.maja był świętem Rozkwitu Życia. Taka to była fiesta na część bogiń jak słowiańskich: Żywii, celtyckei Beltane, rzymskiej bogini wiosny Maji, czy ewentualnie Ysahodhara – małżonce Buddy (2.05). Anna Kohli napisała pasjonującą opowieść o potężnej Bogini, którą ludzie czcili od początku dziejów, napisała też o jej nieprzerwanej obecności w naszym życiu. Detektywistycznie podeszła do tematu – i odsłoniła krok po kroku zacierające się ślady zdetronizowanej Bogini. "Trzy kolory Bogini" ta książka to zapis wielu lat badań i podróży do miejsc przedchrześcijańskich kultów, tam można znaleźć źródła przypominające o tym, że jeszcze w XVI weku dokładnie 1 maja ludzie przychodzili na przykład na Łysą Górę, by świętować, bynajmniej nie sprawę pracy.
I między innymi dlatego warto, z perspektywy naszego popandemicznego krajobrazu - zdefiniować pierwszy dzień maja tak dla siebie, jeszcze raz?
---
Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message
Jeszcze nie w maju, nie w tym miesięcy niezwykłym - nie doświadczymy tak zaraz stanu totalnej beztroski, ale możemy (jak zawsze zresztą) przeżyć chwile relaksu, luzu, radości, spokoju, swobody ( w granicach rozsądku, oczywiście). Możemy też być nierozsądni, generalnie to się ludziom zdarzało, od wieków
Gdybyśmy się jednak rzeczywiście cofnęli w czasie, to przed wiekami 1 dzień Maja nie był po prostu Świętem Pracy. Praca była na co dzień. Nie potrzebowała dodatkowego poświęcenia, czy też świętowania. Może i faktycznie ten 1 maja... to z powodu strajków Chicago z maja 1886, do którego potem ideologię dorobiła II Międzynarodówka, ale...
Dawno, dawno temu czas od 30. kwietnia do 2.maja był świętem Rozkwitu Życia. Taka to była fiesta na część bogiń jak słowiańskich: Żywii, celtyckei Beltane, rzymskiej bogini wiosny Maji, czy ewentualnie Ysahodhara – małżonce Buddy (2.05). Anna Kohli napisała pasjonującą opowieść o potężnej Bogini, którą ludzie czcili od początku dziejów, napisała też o jej nieprzerwanej obecności w naszym życiu. Detektywistycznie podeszła do tematu – i odsłoniła krok po kroku zacierające się ślady zdetronizowanej Bogini. "Trzy kolory Bogini" ta książka to zapis wielu lat badań i podróży do miejsc przedchrześcijańskich kultów, tam można znaleźć źródła przypominające o tym, że jeszcze w XVI weku dokładnie 1 maja ludzie przychodzili na przykład na Łysą Górę, by świętować, bynajmniej nie sprawę pracy.
I między innymi dlatego warto, z perspektywy naszego popandemicznego krajobrazu - zdefiniować pierwszy dzień maja tak dla siebie, jeszcze raz?
--- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message
Kosmiczna dupa #7
2020-04-30 00:00:00
Wiele razy słyszę: mam o w dupie, (mam o w dupie ) że zaczęłam się zastanawiać: co się w tym kryje. Co? - tak naprawdę. Dlaczego jak świat długi szeroki afiszujemy nasze lekceważenie, odnosząc niejedne problem do dupy. I to nie tylko swojej? Poza tym wszystkie plotkarskie portale filtrują swoje newsy przez czyjeś pośladki, nieustannie widujemy reklamy narzucające nam perspektywę mały i dużych dolnych części ciała. Generalnie rynek modowy dupą stoi.
Jak w pełni zrozumieć określenie: „niezła dupa” skoro jest to mieszanka podziwu i lekceważenia, jakim cudem te skrajności w tej dupie się tak gładko łączą. Z drugiej strony: jak można mieć tak wiele rzeczy w dupie, mając ją tylko jedną, jedyną od urodzenia?
Wytłumaczenie jest takie – otóż dupa, to nasz osobisty kosmos (dlatego mawia się: czarna dupa, żeby podkreślić czasoprzestrzenną niewiadomą). Dupa to przestrzeń, która zmieści w sobie wszystko, zmieści i będzie to chronić, i możliwe, że jeśli do niej zagadamy – dupa nam odpowie i wszystko wyjaśni. Skoro mam wszystko dupie, to skarbiec jest właśnie tam.
Siedź na dupie i czekaj – jest perspektywą, która może i cieszyć, i straszyć. Skoro siedzimy na kosmosie (nie do końca świadomi jego mocy), skoro czekamy w stanie jakiejś niepewności - warto w tej sytuacji nawiązać z dupą serdeczny kontakt i potraktować ją poważnie.
To nie jest śmietnik świata, to są wrota prawdy.
---
Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message
Wiele razy słyszę: mam o w dupie, (mam o w dupie )że zaczęłam się zastanawiać: co się w tym kryje. Co? - tak naprawdę. Dlaczego jak świat długi szeroki afiszujemy nasze lekceważenie, odnosząc niejedne problem do dupy. I to nie tylko swojej? Poza tym wszystkie plotkarskie portale filtrują swoje newsy przez czyjeś pośladki, nieustannie widujemy reklamy narzucające nam perspektywę mały i dużych dolnych części ciała. Generalnie rynek modowy dupą stoi.
Jak w pełni zrozumieć określenie: „niezła dupa” skoro jest to mieszanka podziwu i lekceważenia, jakim cudem te skrajności w tej dupie się tak gładko łączą. Z drugiej strony: jak można mieć tak wiele rzeczy w dupie, mając ją tylko jedną, jedyną od urodzenia?
Wytłumaczenie jest takie – otóż dupa, to nasz osobisty kosmos (dlatego mawia się: czarna dupa, żeby podkreślić czasoprzestrzenną niewiadomą). Dupa to przestrzeń, która zmieści w sobie wszystko, zmieści i będzie to chronić, i możliwe, że jeśli do niej zagadamy – dupa nam odpowie i wszystko wyjaśni. Skoro mam wszystko dupie, to skarbiec jest właśnie tam.
Siedź na dupie i czekaj – jest perspektywą, która może i cieszyć, i straszyć. Skoro siedzimy na kosmosie (nie do końca świadomi jego mocy), skoro czekamy w stanie jakiejś niepewności - warto w tej sytuacji nawiązać z dupą serdeczny kontakt i potraktować ją poważnie.
To nie jest śmietnik świata, to są wrota prawdy.
--- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message