Dziennik Zmian — Miłka O. Malzahn
Tworzę miniaudycje, aby dotknąć miejsc wrażliwych naszej rzeczywistości. Dziennik Zmian to felietony dźwiękowe, mini-audycje, nastrojowe dźwięki - trochę dla rozrywki, przyjemności i dla poszerzania horyzontów. To otwieranie oczu poprzez uszy, zauważanie małych, a wielkich historii - cudowny proces! Bywa zaskakująco, pojawiają się też goście, lecz nie jest to zwyczajne podcastowanie. Krótkie formy audio przypominają, że zanim wynaleziono pismo - wiedzę i wzruszenia przekazywano sobie mową. Rzeczywistość jest naszą przestrzenią dźwiękową, nie wierzysz? A posłuchaj...
Kategorie:
Społeczeństwo i Kultura
Społeczeństwo i Kultura
Pokazujemy po 10 odcinków na stronie. Skocz do strony:
1234567891011121314151617181920212223242526272829303132
Chrupacze #31
2020-07-08 10:02:22
Rozgryzę cię, mój świecie
Ale o tu się, kurcze, dzieje? I już zaciskam szczęki. o, czuję to
Próbuję zrozumieć całą tę sieć wydarzeń, ale rozumowanie przyczynowo -skutkowe nie do końca się sprawdza
o zaciskam zęby. Znowu
Tak, bo ja jestem chrupaczem. Połowa ludzkości to chrupaczy. Tak podejrzewam, bo popularność prażonych orzeszków, frytek, paluszków z solą, chipsów, smażonych insektów - przemawia za większą pulą chrupaczy. Chociaż... miłośnicy lodów, budyniu, amatorzy miękkości pączka - to też jest potężna grupa.
Tak czy siak – to my, chrupacze należymy do tych, którzy biorą emocje na ząb. Dosłownie. Zgryzamy problemy. Podczas chrupnięcia mózg przyjmuje mikrodrgania i bóg raczy wiedzieć, co z tymi drganiami robi? Może to moment transowy, chwila odpoczynku od ciężaru bycia w trójwymiarze? Może to nasza, spersonalizowana muzyka?
A Chrupanie przy serialu? Nooooo. jakbyśmy razem z orzeszkami zjadali fabułę, głośno zagryzali każdą akcję
Chrupanie jest dziwne, bo kiedy pan do pani mówi: zaraz Cię schrupię, kotku – to w zasadzie oboje się cieszą. Ale kiedy duży biznesmen mówi do właściciela małej budki z eko-burgerem – ja cię schrupię chłopie na śniedadanie - to ten drugi może powoli zwijać interes.
Jestem zwyczajnym chrupaczem (ani dużym, ani małym), ale odkąd zdałam sobie z tego sprawę, zarządzam chrupaniem nieco uważniej. Widzę już, że wkurzenie przerzucam na szczękę. Dlatego, dbam o szczękę. (dbaj o szczękę). I wzruszam ramionami, kiedy reklamy produktów chrupiących mówią mi o radości chrupania, bo to nie radość, to rodzaj konieczności, kompulsywnego załatwiania sobie chwili ulgi. Niewstydliwa słabość, społecznie akceptowalna namiętność.
Więc rozgryzam cię mój świecie, ale rozgryzę dopiero wtedy gdy porządnie rozgryzę i siebie.
PS. W tle chrupią: Pani Aśka, Pan Krzyś i Pan K. Dziękuję.
Rozgryzę cię, mój świecie
Ale o tu się, kurcze, dzieje? I już zaciskam szczęki. o, czuję to
Próbuję zrozumieć całą tę sieć wydarzeń, ale rozumowanie przyczynowo -skutkowe nie do końca się sprawdza
o zaciskam zęby. Znowu
Tak, bo ja jestem chrupaczem. Połowa ludzkości to chrupaczy. Tak podejrzewam, bo popularność prażonych orzeszków, frytek, paluszków z solą, chipsów, smażonych insektów - przemawia za większą pulą chrupaczy. Chociaż... miłośnicy lodów, budyniu, amatorzy miękkości pączka - to też jest potężna grupa.
Tak czy siak – to my, chrupacze należymy do tych, którzy biorą emocje na ząb. Dosłownie. Zgryzamy problemy. Podczas chrupnięcia mózg przyjmuje mikrodrgania i bóg raczy wiedzieć, co z tymi drganiami robi? Może to moment transowy, chwila odpoczynku od ciężaru bycia w trójwymiarze? Może to nasza, spersonalizowana muzyka?
A Chrupanie przy serialu? Nooooo. jakbyśmy razem z orzeszkami zjadali fabułę, głośno zagryzali każdą akcję
Chrupanie jest dziwne, bo kiedy pan do pani mówi: zaraz Cię schrupię, kotku – to w zasadzie oboje się cieszą. Ale kiedy duży biznesmen mówi do właściciela małej budki z eko-burgerem – ja cię schrupię chłopie na śniedadanie - to ten drugi może powoli zwijać interes.
Jestem zwyczajnym chrupaczem (ani dużym, ani małym), ale odkąd zdałam sobie z tego sprawę, zarządzam chrupaniem nieco uważniej. Widzę już, że wkurzenie przerzucam na szczękę. Dlatego, dbam o szczękę. (dbaj o szczękę). I wzruszam ramionami, kiedy reklamy produktów chrupiących mówią mi o radości chrupania, bo to nie radość, to rodzaj konieczności, kompulsywnego załatwiania sobie chwili ulgi. Niewstydliwa słabość, społecznie akceptowalna namiętność.
Więc rozgryzam cię mój świecie, ale rozgryzę dopiero wtedy gdy porządnie rozgryzę i siebie.
PS. W tle chrupią: Pani Aśka, Pan Krzyś i Pan K. Dziękuję.
Gdzie ptaki... (iluzja plaży mnie parzy) #30
2020-07-03 12:37:35
Gdzie ptaki śpiewają tak słodko
I ptaki śpiewają słodko, a od tafli wody odbija się malowniczo kaczka i leci… jak leci.
Gęste szuwary kołyszą tu całym światem, nad niedużym stawem unosi się kojący zapach podgniłej zieleni. Tego lata ludzie, szukają łagodnych pejzaży, w najbliższym otoczeniu. Jest lipiec, samoloty się nie rozhulały, a świat nie sprzyja eskapadom.
Teraz to nawet się cieszę, że w samym środku mojego miasta nadbudowano taki raj, ze stawem,
Raj, którego ramy (równe chodniki i krótka ścieżka rowerowa) zapraszają mnie jak otwarte ramiona , którego serce bije… zaraz, gdzie jest serce tego raju. Parę metrów od stawu przez wielkie skrzyżowanie pędzą samochody zatrzymywane władczo przez czerwone oko. Światła kierują natężeniem hałasu, w uszach ptasie trele walczą z warkotem silników. Pod powieki trafia rozemocjonowane wakacjami słońce. Siedzę na niewygodnej, ale nowocześnie wystylizowanej ławce, po palcach u nóg depczą ludzie z torbami, pędzący do galerii handlowej. To do niej należy ten raj. Ten staw. Te kaczki. I mała wysepka zarośnięta gęstymi krzakami. Krajobraz to z jednej strony biała bryła świątyni typu kupno – sprzedaż, po drugiej stronie biała bryła nowoczesnego Kocioła. Pośrodku dwa małe stawy – pozieleniały raj, wciśnięty pomiędzy te dwie miejskie potęgi. Wszystko to faluje gorącym powietrzem jak fata morgana. Za mało cienia. Za dużo marzeń.
Mała miejska iluzja. A i jak tu się czuję się jak jedna, ale wielka iluzja
Wstaję z ławki, idę na kawę, najbliżej mam kawiarnię przylepioną do rozgrzanej, białej ściany galerii handlowej. Ogródek uświetniają plastikowe palmy, pod stopami mam jasny żwir, do wyboru - leżaki z logo.
Iluzja plaży mnie parzy ...
Gdzie ptaki śpiewają tak słodko
I ptaki śpiewają słodko, a od tafli wody odbija się malowniczo kaczka i leci… jak leci.
Gęste szuwary kołyszą tu całym światem, nad niedużym stawem unosi się kojący zapach podgniłej zieleni. Tego lata ludzie, szukają łagodnych pejzaży, w najbliższym otoczeniu. Jest lipiec, samoloty się nie rozhulały, a świat nie sprzyja eskapadom.
Teraz to nawet się cieszę, że w samym środku mojego miasta nadbudowano taki raj, ze stawem,
Raj, którego ramy (równe chodniki i krótka ścieżka rowerowa) zapraszają mnie jak otwarte ramiona , którego serce bije… zaraz, gdzie jest serce tego raju. Parę metrów od stawu przez wielkie skrzyżowanie pędzą samochody zatrzymywane władczo przez czerwone oko. Światła kierują natężeniem hałasu, w uszach ptasie trele walczą z warkotem silników. Pod powieki trafia rozemocjonowane wakacjami słońce. Siedzę na niewygodnej, ale nowocześnie wystylizowanej ławce, po palcach u nóg depczą ludzie z torbami, pędzący do galerii handlowej. To do niej należy ten raj. Ten staw. Te kaczki. I mała wysepka zarośnięta gęstymi krzakami. Krajobraz to z jednej strony biała bryła świątyni typu kupno – sprzedaż, po drugiej stronie biała bryła nowoczesnego Kocioła. Pośrodku dwa małe stawy – pozieleniały raj, wciśnięty pomiędzy te dwie miejskie potęgi. Wszystko to faluje gorącym powietrzem jak fata morgana. Za mało cienia. Za dużo marzeń.
Mała miejska iluzja. A i jak tu się czuję się jak jedna, ale wielka iluzja
Wstaję z ławki, idę na kawę, najbliżej mam kawiarnię przylepioną do rozgrzanej, białej ściany galerii handlowej. Ogródek uświetniają plastikowe palmy, pod stopami mam jasny żwir, do wyboru - leżaki z logo.
Iluzja plaży mnie parzy ...
Kobieta, która masuje się jadeitową popielniczką #29
2020-06-29 18:00:23
Kobieta, która masuje się jadeitową popielniczką
Tak, teraz jest czas zachowania twarzy. Sama od siebie odbieram wynik badań, lustruję się uważnie. Trzeba coś zrobić. I przed lustrem glosuję na siebie.
Więc chodzi o zachowanie twarzy, spokój, spokój w oku prawym. Spokój w oku lewym. Dzisiaj wyłączam wszelkie wiadomości, odpuszczam politykę , zamartwiania się społeczne i wszelkie sensacje. Uwagę koncentruje na czubku swojego nosa. I tu otwiera się filozoficzny wręcz kosmos!
Zachowanie twarzy Na Dalekim Wschodzie – to sprawa życia i śmierci, a nie urody. Stracić twarz, stracić honor – w Chinach, Korei i Japonii wiąże się z koncepcją guanxi – relacji. Z naszego punktu widzenia- to kwestia reputacji, \a tam od wieków, twarz’ jest wszystkim, co w życiu ważne Jej utrata, czyli plama na honorze, także dziś prowadzi np. do głośnych samobójstw polityków, ale ja nie o politycy. Nie nie nie/. BO twarz w naszym świecie to wizytówka nie tyle honoru, co przynależności pokoleniowej.
,Mam na to pełną zgodę. Ale i tak pod wpływem impulsu postanawiam sięgnąć po starożytne techniki chińskiego masażu, bo kto zna się na twarzy lepiej, niż starożytni Chińczycy?
Czytam zachłannie o punktach, uciskach, meridianach, jadeitowych płytkach. I mój entuzjazm rośnie. Rośnie i rośnie.
Nie tracąc czasu, szukam w domu wszystkiego co jadeitowe, bo natychmiastowe zdobycie takiej płytki nie jest możliwe. Trzeba czekać na przesyłkę, a entuzjazm nie zna pojęcia cierpliwości.
Tak, to ja jestem kobietą, która masuje się jadeitową popielniczką, jedynym, nieużywanym dotychczas, a jakże uroczym gadżetem z wszystkomającego chińskiego sklepu.
Prosty sposób, by zachować postawę moralną i szacunek, nie wyrzekać się swoich przekonań, nie skompromitować się. Zachować twarz.
Kobieta, która masuje się jadeitową popielniczką
Tak, teraz jest czas zachowania twarzy. Sama od siebie odbieram wynik badań, lustruję się uważnie. Trzeba coś zrobić. I przed lustrem glosuję na siebie.
Więc chodzi o zachowanie twarzy, spokój, spokój w oku prawym. Spokój w oku lewym. Dzisiaj wyłączam wszelkie wiadomości, odpuszczam politykę , zamartwiania się społeczne i wszelkie sensacje. Uwagę koncentruje na czubku swojego nosa. I tu otwiera się filozoficzny wręcz kosmos!
Zachowanie twarzy Na Dalekim Wschodzie – to sprawa życia i śmierci, a nie urody. Stracić twarz, stracić honor – w Chinach, Korei i Japonii wiąże się z koncepcją guanxi – relacji. Z naszego punktu widzenia- to kwestia reputacji, \a tam od wieków, twarz’ jest wszystkim, co w życiu ważne Jej utrata, czyli plama na honorze, także dziś prowadzi np. do głośnych samobójstw polityków, ale ja nie o politycy. Nie nie nie/. BO twarz w naszym świecie to wizytówka nie tyle honoru, co przynależności pokoleniowej.
,Mam na to pełną zgodę. Ale i tak pod wpływem impulsu postanawiam sięgnąć po starożytne techniki chińskiego masażu, bo kto zna się na twarzy lepiej, niż starożytni Chińczycy?
Czytam zachłannie o punktach, uciskach, meridianach, jadeitowych płytkach. I mój entuzjazm rośnie. Rośnie i rośnie.
Nie tracąc czasu, szukam w domu wszystkiego co jadeitowe, bo natychmiastowe zdobycie takiej płytki nie jest możliwe. Trzeba czekać na przesyłkę, a entuzjazm nie zna pojęcia cierpliwości.
Tak, to ja jestem kobietą, która masuje się jadeitową popielniczką, jedynym, nieużywanym dotychczas, a jakże uroczym gadżetem z wszystkomającego chińskiego sklepu.
Prosty sposób, by zachować postawę moralną i szacunek, nie wyrzekać się swoich przekonań, nie skompromitować się. Zachować twarz.
Łańcuszek (vel łańcuch), który wie… #28
2020-06-24 19:19:19
Łańcuszek (vel łańcuch), który wie…
Kiedy w Internecie namierza mnie dobrze skrojony, spersonalizowany wręcz łańcuszek i z niewinną miną namawia mnie do wsparcia tego, czego on chce (a ja jeszcze nie wiem, że chcę, ale zaraz się dowiem) - to czuję taki leciuchny swąd spalenizny. Łańcuch, a raczej dren może chcieć moich pieniędzy, ale to wersja prosta, może pragnąć uwagi, moooorza uwagi, mojego zaangażowania, chce moim marzeń, wzruszenia, współczucia, podkręca mi lęk i prowadzi wyobraźnię w stronę katasftrofy, które ktoś tam gdzieś.. ale przecież jestem w tej kolejce po…
No daj, choć kawałek
Kawałeczek siebie
Zabierz sobie to i tamo, bo ja ja ja ja, oni, ono tego tamtego potrzebuje.
Rzeczywiście, z najprawdziwszych z prawdziwych obrazków patrzą na mnie smutne oczy, lub społeczna czarna dziura skromnie błaga o iskierkę, o mały promyk światła, o jasne otwarte spojrzenie.
Przecież jesteś człowiekiem \ bądź ludzka
Kiedy w Internecie namierza mnie łańcuszek, będący (tak naprawdę) ciężkim, podstępnym łańcuchem, to czasem tracę czujność, rezygnuję z precyzji, macham ręką .
A co tam. A niech… mam to dam, otworzę. Ale rzez te otwarte drzwi wchodzą nieproszenie goście. Cz
Czy na pewno ich widzisz? Rozpoznajesz?
Od tego momentu muszę uciekać przed kolejnymi łańcuszkami, które wydają się mnożyć gdzieś tam za kulisami, wciąż rosną i wciąż są głodne. I wiedzą kim jestem.
Łańcuszek (vel łańcuch), który wie…
Kiedy w Internecie namierza mnie dobrze skrojony, spersonalizowany wręcz łańcuszek i z niewinną miną namawia mnie do wsparcia tego, czego on chce (a ja jeszcze nie wiem, że chcę, ale zaraz się dowiem) - to czuję taki leciuchny swąd spalenizny. Łańcuch, a raczej dren może chcieć moich pieniędzy, ale to wersja prosta, może pragnąć uwagi, moooorza uwagi, mojego zaangażowania, chce moim marzeń, wzruszenia, współczucia, podkręca mi lęk i prowadzi wyobraźnię w stronę katasftrofy, które ktoś tam gdzieś.. ale przecież jestem w tej kolejce po…
No daj, choć kawałek
Kawałeczek siebie
Zabierz sobie to i tamo, bo ja ja ja ja, oni, ono tego tamtego potrzebuje.
Rzeczywiście, z najprawdziwszych z prawdziwych obrazków patrzą na mnie smutne oczy, lub społeczna czarna dziura skromnie błaga o iskierkę, o mały promyk światła, o jasne otwarte spojrzenie.
Przecież jesteś człowiekiem \ bądź ludzka
Kiedy w Internecie namierza mnie łańcuszek, będący (tak naprawdę) ciężkim, podstępnym łańcuchem, to czasem tracę czujność, rezygnuję z precyzji, macham ręką.
A co tam. A niech… mam to dam, otworzę. Ale rzez te otwarte drzwi wchodzą nieproszenie goście. Cz
Czy na pewno ich widzisz? Rozpoznajesz?
Od tego momentu muszę uciekać przed kolejnymi łańcuszkami, które wydają się mnożyć gdzieś tam za kulisami, wciąż rosną i wciąż są głodne. I wiedzą kim jestem.
Złodzieje kocyków #27
2020-06-22 18:35:41
ZŁODZIEJE KOCYKÓW
Było lato. A przedpołudnia - bardziej senne niż zwykle, lecz tutejsi bezdomni budzili się wcześnie. Najpierw długo wysiadywali na osiedlowej ławce, on i ona, niezainteresowani niczym. To , oczywiście pozory. Nie planowali wprawdzie dalekiej przyszłości, ale co kilka dni ulegali pewnej pokusie. Ta pokusa stawiała wychudzoną kobietę na czatach, tuż przy małej cukierni z trzema stolikami przy ulicy, z sześcioma krzesełkami, na których wisiały lekkie, kolorowe kocyki. Te kocyki właśnie chwytał jej umęczony życiem towarzysz, udający zrelaksowanego spacerowicza, spuchniętego, w brudnych ubraniach, z kołtunem siwych włosów, ale na naturalnym luzie. Potem trzymał je mocno i starał się iść tak szybko, jak szybko pozwał na to jego aktualny stan. Zazwyczaj nie za szybko. Ale były dni, gdy nawet podbiegał, chociaż to mogło zwracać uwagę. Najczęściej za nim wybiegała właścicielka cukierni, krzycząc – rzuć to natychmiast!
I on zawsze rzucał.
A ona, obserwując wszystko zza rogu, krzyczała do niej – Ej, nie mu pani dopieprzy!
Co ciekawe – żaden przechodzień nigdy nie zareagował. Jakby porwanie kocyka miało jakieś niejasne przyzwolenie, malowniczego czynu o niskiej szkodliwości. Bardzo nieładnie, jednak …
Nigdy się nie dowiedziałam czy bezdomna para posiadała tajny skład tych ukradzionych kocyków, czy otulali się nimi w gorące popołudnia i w chłodniejsze noce, czy po prostu patrzyli w tę intensywną różowość lub niebieskość kocykowych barw - jak w telewizor?
Czy sprzedawali je komuś za piwo? Ale komu?
Złodzieje kocyków każdego ranka sprawdzali czujność świata. A ty jak sprawdzasz potencjały, które ma dla ciebie ta rzeczywistość, hm.? Co dziś jest twoi kocykiem.
***
kontakt z autorką: iluminacja@interia.pl :)
ZŁODZIEJE KOCYKÓW
Było lato. A przedpołudnia - bardziej senne niż zwykle, lecz tutejsi bezdomni budzili się wcześnie. Najpierw długo wysiadywali na osiedlowej ławce, on i ona, niezainteresowani niczym. To , oczywiście pozory. Nie planowali wprawdzie dalekiej przyszłości, ale co kilka dni ulegali pewnej pokusie. Ta pokusa stawiała wychudzoną kobietę na czatach, tuż przy małej cukierni z trzema stolikami przy ulicy, z sześcioma krzesełkami, na których wisiały lekkie, kolorowe kocyki. Te kocyki właśnie chwytał jej umęczony życiem towarzysz, udający zrelaksowanego spacerowicza, spuchniętego, w brudnych ubraniach, z kołtunem siwych włosów, ale na naturalnym luzie. Potem trzymał je mocno i starał się iść tak szybko, jak szybko pozwał na to jego aktualny stan. Zazwyczaj nie za szybko. Ale były dni, gdy nawet podbiegał, chociaż to mogło zwracać uwagę. Najczęściej za nim wybiegała właścicielka cukierni, krzycząc – rzuć to natychmiast!
I on zawsze rzucał.
A ona, obserwując wszystko zza rogu, krzyczała do niej – Ej, nie mu pani dopieprzy!
Co ciekawe – żaden przechodzień nigdy nie zareagował. Jakby porwanie kocyka miało jakieś niejasne przyzwolenie, malowniczego czynu o niskiej szkodliwości. Bardzo nieładnie, jednak …
Nigdy się nie dowiedziałam czy bezdomna para posiadała tajny skład tych ukradzionych kocyków, czy otulali się nimi w gorące popołudnia i w chłodniejsze noce, czy po prostu patrzyli w tę intensywną różowość lub niebieskość kocykowych barw - jak w telewizor?
Czy sprzedawali je komuś za piwo? Ale komu?
Złodzieje kocyków każdego ranka sprawdzali czujność świata. A ty jak sprawdzasz potencjały, które ma dla ciebie ta rzeczywistość, hm.? Co dziś jest twoi kocykiem.
***
kontakt z autorką: iluminacja@interia.pl :)
Idealna para #26
2020-06-16 20:43:29
I dealna para
My, kobiety lubimy powiedzenie, w którym idealna para to ta, która patrzy w jedną stronę. To taka afirmacja przedmiłosna, lub pomiłosna, gdy wszystko już łupnęło.
W każdym razie – w czasach pandemicznych nie za bardzo się to sprawdziło: siedzieliśmy w jednym miejscu, patrzyliśmy w jedną stronę, a to na telewizor, a to na lodówkę, a to na drzwi. W wersji zaawansowanej - wspólnie patrzyliśmy na dziecko.
Czyli: siedzimy, patrzymy – dupa rośnie, związek się nie rozwija.
Wniosek jest taki, że jednak ruszyć się trzeba. W idealnej parze. Najlepiej ruszyć w jedną stronę i to równolegle, bo – jeśli ruszymy jednocześnie, jedną ścieżką, to zawsze ktoś kogoś podepcze.
Wracając do patrzenia w jedną stronę – niewątpliwie powiedzenie jest zgrabne: łatwo je przytoczyć przy rodzinnym stole, albo podczas konferencji medycyny estetycznej. Dla rozluźnienia atmosfery. Na konferencji przytaczamy oczywiście całe zdanie wraz z autorem, czyli:
Jak napisał Antoine de Saint-Exupery: "Kochać to nie znaczy patrzeć na siebie nawzajem, lecz patrzeć razem w tym samym kierunku"
W pełni pojmuję błyskotliwość tego obrazu, Rzecz jasna - w którym zakochani muszą wejść także w relację ze światem, lecz naprawdę - na patrzenie nie warto poświęcać zbyt wiele czasu.
Z miłością jest, jak przechodzeniem przez niebezpiecznie skrzyżowanie – trzeba popatrzeć w lewo, potem - w prawo, i przed siebie, i za siebie i jeszcze raz w lewo.
I wreszcie ruszyć. To jest kluczowe. Zdecydowanie nadszedł już czas, by patrzeć przytomnie na siebie nawzajem, równie przytomnie na świat , na te wszystkie niby-mądrości, dziedziczone po przodkach. I to nie zawsze po swoich, bo popkultura produkuje takich zgrabnych powiedzonek na pęczki. Trudno czasem nie ulec ich urodzie, lecz warto brak uległości poćwiczyć.
Dla dobra wszelkich życiowych happy end’ów, do których - ruszając się - w końcu docieramy, bo nie miłość, ale tylko filmy można przesiedzieć od początku do końca. Ale to wielka iluzja. Ale to wielka iluzja.
I dealna para
My, kobiety lubimy powiedzenie, w którym idealna para to ta, która patrzy w jedną stronę. To taka afirmacja przedmiłosna, lub pomiłosna, gdy wszystko już łupnęło.
W każdym razie – w czasach pandemicznych nie za bardzo się to sprawdziło: siedzieliśmy w jednym miejscu, patrzyliśmy w jedną stronę, a to na telewizor, a to na lodówkę, a to na drzwi. W wersji zaawansowanej - wspólnie patrzyliśmy na dziecko.
Czyli: siedzimy, patrzymy – dupa rośnie, związek się nie rozwija.
Wniosek jest taki, że jednak ruszyć się trzeba. W idealnej parze. Najlepiej ruszyć w jedną stronę i to równolegle, bo – jeśli ruszymy jednocześnie, jedną ścieżką, to zawsze ktoś kogoś podepcze.
Wracając do patrzenia w jedną stronę – niewątpliwie powiedzenie jest zgrabne: łatwo je przytoczyć przy rodzinnym stole, albo podczas konferencji medycyny estetycznej. Dla rozluźnienia atmosfery. Na konferencji przytaczamy oczywiście całe zdanie wraz z autorem, czyli:
Jak napisał Antoine de Saint-Exupery: "Kochać to nie znaczy patrzeć na siebie nawzajem, lecz patrzeć razem w tym samym kierunku"
W pełni pojmuję błyskotliwość tego obrazu, Rzecz jasna - w którym zakochani muszą wejść także w relację ze światem, lecz naprawdę - na patrzenie nie warto poświęcać zbyt wiele czasu.
Z miłością jest, jak przechodzeniem przez niebezpiecznie skrzyżowanie – trzeba popatrzeć w lewo, potem - w prawo, i przed siebie, i za siebie i jeszcze raz w lewo.
I wreszcie ruszyć. To jest kluczowe. Zdecydowanie nadszedł już czas, by patrzeć przytomnie na siebie nawzajem, równie przytomnie na świat , na te wszystkie niby-mądrości, dziedziczone po przodkach. I to nie zawsze po swoich, bo popkultura produkuje takich zgrabnych powiedzonek na pęczki. Trudno czasem nie ulec ich urodzie, lecz warto brak uległości poćwiczyć.
Dla dobra wszelkich życiowych happy end’ów, do których - ruszając się - w końcu docieramy, bo nie miłość, ale tylko filmy można przesiedzieć od początku do końca. Ale to wielka iluzja. Ale to wielka iluzja.
I dlatego Ci życzę #25
2020-06-15 22:35:55
I dlatego życzę Ci…
Każdego dnia zaczynam kolejny rok mojego życia. Każdego dnia zaczynasz kolejny rok twojego życia. Każdego dnia zaczynamy coś, co kończymy tylko pozornie, ale co niesie nas jak jakaś fala do punktu, w którym zaczniemy coś zupełnie innego, w sposób jakiego teraz sobie nie wyobrażamy. I nie będzie to tylko kolejny rok. A tymczasem, zanim nastąpi ten doniosły moment, uwalniający od kolejnych zaczynań – chciałabym przechodzić przez każdy dzień przyjemnie, zaczynać kolejny rok życia - przemiło. Niech będzie ciekawie, mądrze, niech dobra fala łączy mnie z fajnymi ludźmi, kołysze łagodnie i czule. I niech w twoim kolejnym dniu będzie przyjemnie, ciekawie, mądrze, żeby pojawiali się sami fajni ludzie i żeby długo trwały rozkołysane chwile. I jeszcze życzę Ci odwagi, nie takiego nagłego impulsu, ale stabilnej siły przepływającej przez całe ciało. Codziennie. I przez wszystkie noce. Życzę Ci marzeń przekraczających horyzonty, nabierających treści w twoim tempie, na twój sposób, cieszących cię, dopełniających cię, zadziwiających.
Życzę ci, żeby Twoi bliscy i twoi dalecy mieli otwarte głowy, otwarte oczy, otwarte serca, żeby widzieli cię, tak naprawdę, naprawdę, żeby czuli cię, rozumieli i nigdy nie odwracali się plecami. I życzę ci krajobrazów, które zapierają w dech w piersiach, niech piękno płynie do ciebie w każdej chwili. Właśnie teraz i każdego dnia – bo zaczynasz kolejny rok swojego życia, układasz własną rzeczywistość, a tym samym dorzucasz opracowaną przez siebie część, do naszej wspólnej układanki. Ty to robisz, ja to robię, oni tak robią. Każdego dnia
I dlatego życzę nam dobrej zabawy. Ja bawię się całkiem nieźle….
I dlatego życzę Ci…
Każdego dnia zaczynam kolejny rok mojego życia. Każdego dnia zaczynasz kolejny rok twojego życia. Każdego dnia zaczynamy coś, co kończymy tylko pozornie, ale co niesie nas jak jakaś fala do punktu, w którym zaczniemy coś zupełnie innego, w sposób jakiego teraz sobie nie wyobrażamy. I nie będzie to tylko kolejny rok. A tymczasem, zanim nastąpi ten doniosły moment, uwalniający od kolejnych zaczynań – chciałabym przechodzić przez każdy dzień przyjemnie, zaczynać kolejny rok życia - przemiło. Niech będzie ciekawie, mądrze, niech dobra fala łączy mnie z fajnymi ludźmi, kołysze łagodnie i czule. I niech w twoim kolejnym dniu będzie przyjemnie, ciekawie, mądrze, żeby pojawiali się sami fajni ludzie i żeby długo trwały rozkołysane chwile. I jeszcze życzę Ci odwagi, nie takiego nagłego impulsu, ale stabilnej siły przepływającej przez całe ciało. Codziennie. I przez wszystkie noce. Życzę Ci marzeń przekraczających horyzonty, nabierających treści w twoim tempie, na twój sposób, cieszących cię, dopełniających cię, zadziwiających.
Życzę ci, żeby Twoi bliscy i twoi dalecy mieli otwarte głowy, otwarte oczy, otwarte serca, żeby widzieli cię, tak naprawdę, naprawdę, żeby czuli cię, rozumieli i nigdy nie odwracali się plecami. I życzę ci krajobrazów, które zapierają w dech w piersiach, niech piękno płynie do ciebie w każdej chwili. Właśnie teraz i każdego dnia – bo zaczynasz kolejny rok swojego życia, układasz własną rzeczywistość, a tym samym dorzucasz opracowaną przez siebie część, do naszej wspólnej układanki. Ty to robisz, ja to robię, oni tak robią. Każdego dnia
I dlatego życzę nam dobrej zabawy. Ja bawię się całkiem nieźle….
Spodnie... ten żagiel #24
2020-06-12 21:50:20
Spodnie - ten żagiel.
Czerwiec - w mieście fala upałów. Poranek jest tak duszny, że pierwsza kawa - wydaje się zbyt gorąca, by ją w ogóle wypić.
Zakładam za duże spodnie, lekki materiał, są mocno marszczone, długie, trochę pumpy, trochę chinosy, alladynki, joggery i co tam jeszcze… nie wiem. Jestem bezkształtnym workiem, opierającym się słońcu za pomocą przewiewu. Spodnie to dziś mój żagiel, wyłapujący najmniejsze podmuchy ożywczego wiatru. Żagiel pcha moją łódkę w sam środek dnia, gdzie czas przepływa przez palce, strumieniami leję wodę nieżyciowych opowieści, konieczny do przetrwania ciąg niewiarygodnych słów i niepotwierdzonych wydarzeń.
Oj tak, będę je sprawdzać -najpierw w pracy, gdzie spodnie mnie zaprowadzą na ósmą, potem może zabiorą mnie do parku, żebym poleżała w trawie, udając, że mam akurat wakacje, a jeśli wszystko pójdzie dobrze, w za dużych spodniach wrócę na za mały balkon, w godzinie pąsowej róży popatrzę na blok naprzeciwko.
Takie za duże spodnie - to tak jakby kompas, prawdziwy skarb tego lata.
(PS. Dziękuję, Marto za opowieść :))
Spodnie - ten żagiel.
Czerwiec - w mieście fala upałów. Poranek jest tak duszny, że pierwsza kawa - wydaje się zbyt gorąca, by ją w ogóle wypić.
Zakładam za duże spodnie, lekki materiał, są mocno marszczone, długie, trochę pumpy, trochę chinosy, alladynki, joggery i co tam jeszcze… nie wiem. Jestem bezkształtnym workiem, opierającym się słońcu za pomocą przewiewu. Spodnie to dziś mój żagiel, wyłapujący najmniejsze podmuchy ożywczego wiatru. Żagiel pcha moją łódkę w sam środek dnia, gdzie czas przepływa przez palce, strumieniami leję wodę nieżyciowych opowieści, konieczny do przetrwania ciąg niewiarygodnych słów i niepotwierdzonych wydarzeń.
Oj tak, będę je sprawdzać -najpierw w pracy, gdzie spodnie mnie zaprowadzą na ósmą, potem może zabiorą mnie do parku, żebym poleżała w trawie, udając, że mam akurat wakacje, a jeśli wszystko pójdzie dobrze, w za dużych spodniach wrócę na za mały balkon, w godzinie pąsowej róży popatrzę na blok naprzeciwko.
Takie za duże spodnie - to tak jakby kompas, prawdziwy skarb tego lata.
(PS. Dziękuję, Marto za opowieść :))
Okna i oczy duszy (echo epoki w Aleksiczach) #23
2020-06-11 23:33:56
OKNA i oczy duszy
Mówią, że oczy to okna duszy. I patrząc w okna tego domu – widzę - widzę długą historię wojennych lęków, nieustającego strachu, ale o bardzo różnym natężeniu. Tu wciąż widać cienie bieżeństwa i głodu, welon za ciemnych nocy, zbyt wymagających dni, po których nawet cichy wieczór nie przynosi ukojenia. Patrzę w okna, mocne deszcze oblepiły je drobnym piaskiem, wysokie malwy – są jak wyjściowe wersje awangardowych rzęs. Jestem zaskoczona. Jestem zauroczona. Domek stoi przy wiejskiej drodze, na kolonii, więc w pobliżu tylko pola, przerzedzone lasy i sąsiedzi w odległości sześciu kilometrów. Idealne miejsce, żeby się ukryć przed wszystkimi dżumami tego świata. I przyroda zagląda do okien, a jaśmin przy ganku pachnie jak najwspanialsza drogeria pana boga. Poprawa humoru gwarantowana. Poprawa humoru – limitowana. Poprawa losu – może potem?
Na gliniastej ziemi z mozołem rosną ogórki, po kartoflach wędrują armie stonki, zioła - to wybujałe dobro - mogłoby się teraz suszyć na strychu, ale - nie mam siły.
Okna, za każdym razem patrzą na mnie tak, że wiem więcej, niż bym chciała.
Nocami śnię o wycieńczonych żołnierzach Napoleona.
Śnię o kozakach podpalających wieś za wsią w 1915.
Śnię o radzieckich wojskach.
Śnię o nazistach.
Śnię o powojennych donosach i o przymusowym życiu kołchozowym.
Czasami z tych snów długo nie mogę się otrząsnąć.
Spoglądam z tych okien na zieloną trawę, wychodzę przed dom z kubkiem kawy, bosa i otwarta na życie.
Chcę Ci przypomnieć, by patrzeć w okna, z uwagą
Są oczami duszy są oczami duszy są
Aleksicze. Podlasie. Raj.
OKNA i oczy duszy
Mówią, że oczy to okna duszy. I patrząc w okna tego domu – widzę - widzę długą historię wojennych lęków, nieustającego strachu, ale o bardzo różnym natężeniu. Tu wciąż widać cienie bieżeństwa i głodu, welon za ciemnych nocy, zbyt wymagających dni, po których nawet cichy wieczór nie przynosi ukojenia. Patrzę w okna, mocne deszcze oblepiły je drobnym piaskiem, wysokie malwy – są jak wyjściowe wersje awangardowych rzęs. Jestem zaskoczona. Jestem zauroczona. Domek stoi przy wiejskiej drodze, na kolonii, więc w pobliżu tylko pola, przerzedzone lasy i sąsiedzi w odległości sześciu kilometrów. Idealne miejsce, żeby się ukryć przed wszystkimi dżumami tego świata. I przyroda zagląda do okien, a jaśmin przy ganku pachnie jak najwspanialsza drogeria pana boga. Poprawa humoru gwarantowana. Poprawa humoru – limitowana. Poprawa losu – może potem?
Na gliniastej ziemi z mozołem rosną ogórki, po kartoflach wędrują armie stonki, zioła - to wybujałe dobro - mogłoby się teraz suszyć na strychu, ale - nie mam siły.
Okna, za każdym razem patrzą na mnie tak, że wiem więcej, niż bym chciała.
Nocami śnię o wycieńczonych żołnierzach Napoleona.
Śnię o kozakach podpalających wieś za wsią w 1915.
Śnię o radzieckich wojskach.
Śnię o nazistach.
Śnię o powojennych donosach i o przymusowym życiu kołchozowym.
Czasami z tych snów długo nie mogę się otrząsnąć.
Spoglądam z tych okien na zieloną trawę, wychodzę przed dom z kubkiem kawy, bosa i otwarta na życie.
Chcę Ci przypomnieć, by patrzeć w okna, z uwagą
Są oczami duszy są oczami duszy są
Aleksicze. Podlasie. Raj.
Całkiem słuszna interpretacja fragmentu powieści Paragraf 22: raz dwa – raz, dwa dźwięki. #22
2020-06-09 14:03:11
Całkiem słuszna interpretacja fragmentu powieści Paragraf 22 – raz dwa – raz, dwa dźwięki
Kiedy okres kwarantanny dobiegł końca Yossarian, twierdzący, że widzi wszystko podwójnie,zrobił to co zrobili inni: ustalił jakiś punkt widzenia. Raz a dobrze. Raz, a podwójnie. Bo wiadomo: co para to para, taka niesamotnosć. Widzenie podwójne w wykonaniu Yossariana to żadne skomplikowane przeliczenia, jeśli jest coś, to - to coś – jest razy dwa, jeśli nic – to też jest razy dwa, co daje dwa. Jeśli to absurd – spójrzmy na wypowiedzi polityków, na to całe popandemiczne zamieszanie w mediach…
Taaak. Nasze bezpieczne kąty wołają nas bardzo wyraźnie, obiecują spokój ciała i głowy, chociaż to kłamstwo. Wierutne. Wprawdzie ciało w kącie może sobie poleżeć w spokoju, ale głowę i tak mogą od środka bombardować chropowate, zawiłe myśli. Dlatego – ustalmy ----jeden punkt widzenia. Jedna upartą myśl, która , twarda jak skała, prosta jak kij od szczotki, płaska jak ściana będzie , - i do tarczy podobna uchroni nas przed zamieszaniem
Będziemy jak rzeźba, w ustalonej pozycji, będziemy propozycją przetrwania, przeczekania, przestrachu przed nakazami, zakazami, naciskami
Nie, Yossarian się buntuje, ale w całkiem ciekawy sposób, ograniczając horyzont, używając nakładki - dwa, widzi tylko to, co chce, i jak chce . A ja? A ty? – cóż…
Kiedy okres kwarantanny tego świata, kwarantanny naszych mózgów się skończy, chcę widzieć bardziej, widzieć więcej, nie da nie trzy, ale niepoliczalne ciągi liczb każdego z dostępnych matriksów.
***
Joseph Heller „Paragraf 22”. Fragment powieści:
Yossarian nadal cieszył się doskonałym zdrowiem, kiedy okres kwarantanny dobiegł końca i oświadczono mu, że ma opuścić szpital i iść na wojnę. Usłyszawszy tę złą wiadomość usiadł w łóżku i krzyknął:
– Widzę wszystko podwójnie!
Na oddziale znowu zrobiło się piekło. Specjaliści zbiegli się do niego ze wszystkich stron i otoczyli go tak ciasnym pierścieniem, że czuł wilgotny podmuch ich nosów nieprzyjemnie muskający najróżniejsze części jego ciała.(…)
Szefem tego zespołu lekarzy był dystyngowany, zatroskany dżentelmen, który podsunął Yossarianowi palec pod nos i spytał:
– Ile palców widzicie?
– Dwa – powiedział Yossarian.
– A teraz ile palców widzicie? – spytał doktor wyciągając dwa palce.
– Dwa – odpowiedział Yossarian.
– A teraz? – spytał doktor nie pokazując ani jednego palca.
– Dwa – odpowiedział Yossarian. Twarz lekarza rozjaśnił uśmiech.
– Na Jowisza, on ma rację – oświadczył tryumfalnie – on rzeczywiście widzi wszystko podwójnie.
wybór fragmentu - jozefk.pl
Całkiem słuszna interpretacja fragmentu powieści Paragraf 22 – raz dwa – raz, dwa dźwięki
Kiedy okres kwarantanny dobiegł końca Yossarian, twierdzący, że widzi wszystko podwójnie,zrobił to co zrobili inni: ustalił jakiś punkt widzenia. Raz a dobrze. Raz, a podwójnie. Bo wiadomo: co para to para, taka niesamotnosć. Widzenie podwójne w wykonaniu Yossariana to żadne skomplikowane przeliczenia, jeśli jest coś, to - to coś – jest razy dwa, jeśli nic – to też jest razy dwa, co daje dwa. Jeśli to absurd – spójrzmy na wypowiedzi polityków, na to całe popandemiczne zamieszanie w mediach…
Taaak. Nasze bezpieczne kąty wołają nas bardzo wyraźnie, obiecują spokój ciała i głowy, chociaż to kłamstwo. Wierutne. Wprawdzie ciało w kącie może sobie poleżeć w spokoju, ale głowę i tak mogą od środka bombardować chropowate, zawiłe myśli. Dlatego – ustalmy ----jeden punkt widzenia. Jedna upartą myśl, która , twarda jak skała, prosta jak kij od szczotki, płaska jak ściana będzie , - i do tarczy podobna uchroni nas przed zamieszaniem
Będziemy jak rzeźba, w ustalonej pozycji, będziemy propozycją przetrwania, przeczekania, przestrachu przed nakazami, zakazami, naciskami
Nie, Yossarian się buntuje, ale w całkiem ciekawy sposób, ograniczając horyzont, używając nakładki - dwa, widzi tylko to, co chce, i jak chce . A ja? A ty? – cóż…
Kiedy okres kwarantanny tego świata, kwarantanny naszych mózgów się skończy, chcę widzieć bardziej, widzieć więcej, nie da nie trzy, ale niepoliczalne ciągi liczb każdego z dostępnych matriksów.
***
Joseph Heller „Paragraf 22”. Fragment powieści:
Yossarian nadal cieszył się doskonałym zdrowiem, kiedy okres kwarantanny dobiegł końca i oświadczono mu, że ma opuścić szpital i iść na wojnę. Usłyszawszy tę złą wiadomość usiadł w łóżku i krzyknął:
– Widzę wszystko podwójnie!
Na oddziale znowu zrobiło się piekło. Specjaliści zbiegli się do niego ze wszystkich stron i otoczyli go tak ciasnym pierścieniem, że czuł wilgotny podmuch ich nosów nieprzyjemnie muskający najróżniejsze części jego ciała.(…)
Szefem tego zespołu lekarzy był dystyngowany, zatroskany dżentelmen, który podsunął Yossarianowi palec pod nos i spytał:
– Ile palców widzicie?
– Dwa – powiedział Yossarian.
– A teraz ile palców widzicie? – spytał doktor wyciągając dwa palce.
– Dwa – odpowiedział Yossarian.
– A teraz? – spytał doktor nie pokazując ani jednego palca.
– Dwa – odpowiedział Yossarian. Twarz lekarza rozjaśnił uśmiech.
– Na Jowisza, on ma rację – oświadczył tryumfalnie – on rzeczywiście widzi wszystko podwójnie.
wybór fragmentu - jozefk.pl
Pokazujemy po 10 odcinków na stronie. Skocz do strony:
1234567891011121314151617181920212223242526272829303132