Dziennik Zmian — Miłka O. Malzahn
Tworzę miniaudycje, aby dotknąć miejsc wrażliwych naszej rzeczywistości. Dziennik Zmian to felietony dźwiękowe, mini-audycje, nastrojowe dźwięki - trochę dla rozrywki, przyjemności i dla poszerzania horyzontów. To otwieranie oczu poprzez uszy, zauważanie małych, a wielkich historii - cudowny proces! Bywa zaskakująco, pojawiają się też goście, lecz nie jest to zwyczajne podcastowanie. Krótkie formy audio przypominają, że zanim wynaleziono pismo - wiedzę i wzruszenia przekazywano sobie mową. Rzeczywistość jest naszą przestrzenią dźwiękową, nie wierzysz? A posłuchaj...
Kategorie:
Społeczeństwo i Kultura
Społeczeństwo i Kultura
Pokazujemy po 10 odcinków na stronie. Skocz do strony:
1234567891011121314151617181920212223242526272829303132
Dalej, czy bliżej ci do wspomnień? #103
2021-04-10 20:05:28
Jest mi dalej niż bliżej do tego wspomnienia, które mam na myśli. Bawię się w chowanego ze wspomnieniami, ale czasem znajduję takie..,, że ho ho ho ho hoho
W tym wspomnieniu ciesze się tym momentem (zresztą odejchany jest, stoją na dachu filharmonii w wielkim męskim cylindrze. To moja radość, ale kapelusz nie był mój. A przy okazji chętnie przygarnę podobny! Zresztą czuję, że lato spędzę w kapeluszach, w cylindrach, w maskach, a opalać będę tylko te nieszerokie plecy i prawą kostkę u nogi. Bo, czemu niby nie?
Mam też od rana wrażenie, że nie wiem wszystkiego o moim własnym świecie, lecz tylko dlatego, że nie stawiam sama sobie pytań. Pytam na lewo i prawo… jak zagubiony przechodzień. A przecież to moja rzeczywistość. Własna. Osobista.
Jest mi dalej niż bliżej do tego wspomnienia, które mam na myśli.
Zatem pytam - czy skoro jest mi dalej niż bliżej, to mam powód od smutku? Odpowiedź: Jeśli zmierzasz z punktu A do punktu B (i masz chęć w tym punkcie B hasać do woli), to przecież im dalej jesteś od punktu A, tym bliżej celu!
Uuuuuuuf....
Życie jest, kurcze, w sumie proste, prawda?
Uchylam kapelusza. Nawet jeśli nie był mój.
Jest mi dalej niż bliżej do tego wspomnienia, które mam na myśli. Bawię się w chowanego ze wspomnieniami, ale czasem znajduję takie..,, że ho ho ho ho hoho
W tym wspomnieniu ciesze się tym momentem (zresztą odejchany jest, stoją na dachu filharmonii w wielkim męskim cylindrze. To moja radość, ale kapelusz nie był mój. A przy okazji chętnie przygarnę podobny! Zresztą czuję, że lato spędzę w kapeluszach, w cylindrach, w maskach, a opalać będę tylko te nieszerokie plecy i prawą kostkę u nogi. Bo, czemu niby nie?
Mam też od rana wrażenie, że nie wiem wszystkiego o moim własnym świecie, lecz tylko dlatego, że nie stawiam sama sobie pytań. Pytam na lewo i prawo… jak zagubiony przechodzień. A przecież to moja rzeczywistość. Własna. Osobista.
Jest mi dalej niż bliżej do tego wspomnienia, które mam na myśli.
Zatem pytam - czy skoro jest mi dalej niż bliżej, to mam powód od smutku? Odpowiedź: Jeśli zmierzasz z punktu A do punktu B (i masz chęć w tym punkcie B hasać do woli), to przecież im dalej jesteś od punktu A, tym bliżej celu!
Uuuuuuuf....
Życie jest, kurcze, w sumie proste, prawda?
Uchylam kapelusza. Nawet jeśli nie był mój.
Lubię to bagno. Narewka. #102
2021-04-05 21:56:50
Rozlewisko, takie wodolejstwo rzeki, jej gadatliwość sezonowa – są tak malownicze, że bardziej się nie da. No dobrze. Da się. Ale dla mnie to jest punkt odniesienia wszelkiej rzecznej urody. Narewka ma też bagna, może nie spektakularne, ale mimo wszystko - wciągające. Brunatne torfowiska, zarośnięte trzcinami, stare żeremia bobrze, drzewa o podciętych gardłach… Suche trawy szeleszczą na wietrze… Auuuu, szszszszszsz
Plener na historię romansową („Wichrowe wzgórza”?) albo horror. W wietrzny dzień (taki jak teraz) to jednak idealna scenografia do opowieści o bohaterstwie, Chyba przez te ciemne chmury („Czarne chmury”), które pędzą spiętrzone, poganiane wiatrem.
To moje ulubione bagno. Jest po prawej stornie, za Narewką jeśli wędruje się od Białowieży towarowej - w stronę wsi.
Małe przytulne bagno.
Chociaż mądrość ludowa głosi, że wpakwać się bagno – to nic dobrego. Życie, do którego pasuje jakakolwiek bagienna metafora – nie jest specjalnie pożądana. Chociaż z drugiej strony, to w białowieskich bagnach powstańcy 1830 i 31, i w 1863 topili skarby i powstańcze finanse. Takie bagno - to majątek… tak jakby.
W każdym razie - oto mam ulubiony fragment bagna, kameralną przestrzeń, ze stojącą wodą, mocnym zapachami gnijących liści i do tego czarne błoto, stare torfowisko, które kontempluję i kontempluję
Też kontemplujesz jakieś bagno, hm?
Rozlewisko, takie wodolejstwo rzeki, jej gadatliwość sezonowa – są tak malownicze, że bardziej się nie da. No dobrze. Da się. Ale dla mnie to jest punkt odniesienia wszelkiej rzecznej urody. Narewka ma też bagna, może nie spektakularne, ale mimo wszystko - wciągające. Brunatne torfowiska, zarośnięte trzcinami, stare żeremia bobrze, drzewa o podciętych gardłach… Suche trawy szeleszczą na wietrze… Auuuu, szszszszszsz
Plener na historię romansową („Wichrowe wzgórza”?) albo horror. W wietrzny dzień (taki jak teraz) to jednak idealna scenografia do opowieści o bohaterstwie, Chyba przez te ciemne chmury („Czarne chmury”), które pędzą spiętrzone, poganiane wiatrem.
To moje ulubione bagno. Jest po prawej stornie, za Narewką jeśli wędruje się od Białowieży towarowej - w stronę wsi.
Małe przytulne bagno.
Chociaż mądrość ludowa głosi, że wpakwać się bagno – to nic dobrego. Życie, do którego pasuje jakakolwiek bagienna metafora – nie jest specjalnie pożądana. Chociaż z drugiej strony, to w białowieskich bagnach powstańcy 1830 i 31, i w 1863 topili skarby i powstańcze finanse. Takie bagno - to majątek… tak jakby.
W każdym razie - oto mam ulubiony fragment bagna, kameralną przestrzeń, ze stojącą wodą, mocnym zapachami gnijących liści i do tego czarne błoto, stare torfowisko, które kontempluję i kontempluję
Też kontemplujesz jakieś bagno, hm?
Ta pierwsza rzeka. #101
2021-04-04 17:17:05
Rzeka. Ta rzeka, pierwsza rzeka - zaczęła się (dla mnie) wtedy, gdy zobaczyłam ją po raz pierwszy. Niewiele znacząca leśna rzeka, płynąca przez Puszcze Białowieską: żółta woda, powolny nurt, silny zapach organicznych resztek.
Zrozumiałam, że jest ważna, gdy stoję na moście, na Wysokim Bagnie, w lesie, kilometr od granicy słuchałam warkotu i jakiś huczenia, militarnych ruchów zza ówczesnej granica z ZSRR.
Teraz rzeka cicho wpływa z Białorusi, do polski. Tylko ptaki towarzyszą przekraczaniu tej granicy.
Dla mnie Narewka zaistniała w stanie wojennym, w latach 80 tych ubiegłego wieku, by być ze mną do czasu, gdy wciągnie mnie inny nurt życia. Co zresztą si stało. Bo ta sama rzeka przy moście na Białowieży towarowej była moim kąpieliskiem, była łowiskiem dla mojego dziadka, niedzielnego, wakacyjnego wędkarza, była źródłem nieistotnych historyjek i scenografią dla nastoletnich wyznań. O zachodzie słońca. Pierwsze pijawki, tony komarów i gzy, bo wtedy jeszcze nad rzekę goniono krowy z pastwiska. Żeby się wody napiły.
Dziś na wsi nie ma krów.
Ale kiedy zobaczyłam ją po raz pierwszy, była uregulowaną rzeką, łączący świat wody i świat lasu, świat innego kraju i świat mojej strefy czasowej. Nie kluczyła, nie kłamała, nie pozowała na większą i lepszą. Ostatnio postanowiono przywrócić jej meandry, zarośla w których gnieździłyby się dzikie i rzadkie ptaki.
I taka teraz jest. Powolna, zarośnięta, z mniejszą ilością wody, bo puszcza schnie tak, jak cała planeta po naszej, zielonej stronie.
Rzeka wciąż jest tą , którą odwiedzam tak często jak tylko się da.
Więc kiedy i gdzie zaczęła się Twoja pierwsza rzeka? Kiedy i gdzie zaczęła się Twoja pierwsza rzeka?
Rzeka. Ta rzeka, pierwsza rzeka - zaczęła się (dla mnie) wtedy, gdy zobaczyłam ją po raz pierwszy. Niewiele znacząca leśna rzeka, płynąca przez Puszcze Białowieską: żółta woda, powolny nurt, silny zapach organicznych resztek.
Zrozumiałam, że jest ważna, gdy stoję na moście, na Wysokim Bagnie, w lesie, kilometr od granicy słuchałam warkotu i jakiś huczenia, militarnych ruchów zza ówczesnej granica z ZSRR.
Teraz rzeka cicho wpływa z Białorusi, do polski. Tylko ptaki towarzyszą przekraczaniu tej granicy.
Dla mnie Narewka zaistniała w stanie wojennym, w latach 80 tych ubiegłego wieku, by być ze mną do czasu, gdy wciągnie mnie inny nurt życia. Co zresztą si stało. Bo ta sama rzeka przy moście na Białowieży towarowej była moim kąpieliskiem, była łowiskiem dla mojego dziadka, niedzielnego, wakacyjnego wędkarza, była źródłem nieistotnych historyjek i scenografią dla nastoletnich wyznań. O zachodzie słońca. Pierwsze pijawki, tony komarów i gzy, bo wtedy jeszcze nad rzekę goniono krowy z pastwiska. Żeby się wody napiły.
Dziś na wsi nie ma krów.
Ale kiedy zobaczyłam ją po raz pierwszy, była uregulowaną rzeką, łączący świat wody i świat lasu, świat innego kraju i świat mojej strefy czasowej. Nie kluczyła, nie kłamała, nie pozowała na większą i lepszą. Ostatnio postanowiono przywrócić jej meandry, zarośla w których gnieździłyby się dzikie i rzadkie ptaki.
I taka teraz jest. Powolna, zarośnięta, z mniejszą ilością wody, bo puszcza schnie tak, jak cała planeta po naszej, zielonej stronie.
Rzeka wciąż jest tą , którą odwiedzam tak często jak tylko się da.
Więc kiedy i gdzie zaczęła się Twoja pierwsza rzeka? Kiedy i gdzie zaczęła się Twoja pierwsza rzeka?
O kilka potraw za dużo i... deszcz. #100
2021-03-30 23:30:34
Tej wiosny, kiedy pada - to o jedną kroplę za dużo.
A kiedy pojawiają się zakazy, to jest o jeden zakaz za ciężko.
A kiedy wychodzę na spacer – o jeden krok za daleko, lub o jeden za blisko
Więc, kiedy zasiądę przy stole, zastawionym o kilka potraw za dużo i kiedy zjem tak wiele, że pojęcie dobrobytu zamieni się w niestrawność
Pomyślę, że wszystko już było
i jeśli zjem to co zwykle tak jak zwykle to będzie o jeden raz za wiele
A to jest ten czas, idealna pora, by zrobić coś innego. Coś innego.
Teraz, nie da się już udawać zmian, bo zmiana się dzieje tak czy siak.
Tej wiosny, kiedy pada - to o jedną kroplę za dużo.
A kiedy pojawiają się zakazy, to jest o jeden zakaz za ciężko.
A kiedy wychodzę na spacer – o jeden krok za daleko, lub o jeden za blisko
Więc, kiedy zasiądę przy stole, zastawionym o kilka potraw za dużo i kiedy zjem tak wiele, że pojęcie dobrobytu zamieni się w niestrawność
Pomyślę, że wszystko już było
i jeśli zjem to co zwykle tak jak zwykle to będzie o jeden raz za wiele
A to jest ten czas, idealna pora, by zrobić coś innego. Coś innego.
Teraz, nie da się już udawać zmian, bo zmiana się dzieje tak czy siak.
Pikantne pikniki - powrót do natury #99
2021-03-25 13:49:38
Pikantne pikniki - powrót do natury
Nie tylko młodzież dziś czuje, że przyjście wiosennych emocji jest skutecznie hamowane przez kolejne lockdown’y. Oto natura budzi się ze snu (zimowo-pandemicznego, rzecz jasna), więc porządkujemy powoli nasz egzystencjalny chaos i chcielibyśmy przeżyć coś dobrego, na przykład: fajne spotkanie, niespodziewaną kawę na mieście, miłość! No właśnie! Z miłością jest najgorzej. Badanie socjologiczne informują, że liczba rozwodów i niedopasowanie rośnie, rzesze singli okupują internety, na portalach miejskich rozpaczliwie: „hej ładna blondynko w białych butach i białej maseczce, co jechałaś autobusem nr ileś-tam - odezwij się! Taaaaa. Może się odezwie, ale szanse są nikłe. W każdym razie – warto zagadywać do maseczek - to tak na przyszłość.
Jak tu z wiosną, wyruszyć na spotkanie szczęścia, jeśli rozmowy z maseczkami wydaj nam się… niezręczne? Gdzie tu się podziać, gdy jednak maseczko dopowie. I będzie to w dodatku miło? I nawet jeśli pierwsze śniegi stopniały (tę międzyludzkie) - na pandemii nie zrobiło to większego wrażenia! Jak teraz mamy zaufać uczuciom, zachować zdrowy rozsądek i zdrowie? Jak uśmiechnąć się szczerze, oraz poczuć chemię w wersji live? Na pierwszą randkę nie umawia się człowiek w swoim domu! W cudzym też lepiej nie. Nawet na drugą – nie wybiera się własnych, osobistych czterech ścian. A nie będzie drugiej randki bez pierwszej = szach – mat. Gra skończona, zanim zaczęła być grą wstępną.
Cóż..
W tej sytuacji pozostaje chyba tylko oczekiwanie na dni bardzo słoneczne, na miękkie dywany łąk i pikantne pikniki, czyli – konieczny powrót do natury. I to jest akcent optymistyczny tej społecznie - bardzo trudnej sytuacji
Pikantne pikniki - powrót do natury
Nie tylko młodzież dziś czuje, że przyjście wiosennych emocji jest skutecznie hamowane przez kolejne lockdown’y. Oto natura budzi się ze snu (zimowo-pandemicznego, rzecz jasna), więc porządkujemy powoli nasz egzystencjalny chaos i chcielibyśmy przeżyć coś dobrego, na przykład: fajne spotkanie, niespodziewaną kawę na mieście, miłość! No właśnie! Z miłością jest najgorzej. Badanie socjologiczne informują, że liczba rozwodów i niedopasowanie rośnie, rzesze singli okupują internety, na portalach miejskich rozpaczliwie: „hej ładna blondynko w białych butach i białej maseczce, co jechałaś autobusem nr ileś-tam - odezwij się! Taaaaa. Może się odezwie, ale szanse są nikłe. W każdym razie – warto zagadywać do maseczek - to tak na przyszłość.
Jak tu z wiosną, wyruszyć na spotkanie szczęścia, jeśli rozmowy z maseczkami wydaj nam się… niezręczne? Gdzie tu się podziać, gdy jednak maseczko dopowie. I będzie to w dodatku miło? I nawet jeśli pierwsze śniegi stopniały (tę międzyludzkie) - na pandemii nie zrobiło to większego wrażenia! Jak teraz mamy zaufać uczuciom, zachować zdrowy rozsądek i zdrowie? Jak uśmiechnąć się szczerze, oraz poczuć chemię w wersji live? Na pierwszą randkę nie umawia się człowiek w swoim domu! W cudzym też lepiej nie. Nawet na drugą – nie wybiera się własnych, osobistych czterech ścian. A nie będzie drugiej randki bez pierwszej = szach – mat. Gra skończona, zanim zaczęła być grą wstępną.
Cóż..
W tej sytuacji pozostaje chyba tylko oczekiwanie na dni bardzo słoneczne, na miękkie dywany łąk i pikantne pikniki, czyli – konieczny powrót do natury. I to jest akcent optymistyczny tej społecznie - bardzo trudnej sytuacji
Niema, ale widząca #98
2021-03-22 18:18:44
Ani słowa
Idę przez miasto niema
ale widząca;
tak widząca, że ograniczona paleta zimowych barw
wydaje mi się zaproszeniem na karnawał.
Bal maskowy - w każdym sklepie,
fiesta w stu trzydziestu dwóch odcieniach bieli!
Idę przez miasto – widząca,
przyszłość nie jest dla mnie zagadką,
ale o tym – ani słowa więcej;
bo słowa wracają do mnie z każdym oddechem i są zimne jak trup.
Idę szybko,
smuga słońca spływa mi po plecach.
Trochę się wstydzę, że to widzę.
Tymczasem,
idziesz przez miasto niemy,
ale czy widzący…?
I co jeśli nasze oczy się spotkają?
Czy mnie zobaczysz, tak naprawdę (ani słowa więcej).
Co poczujemy: ciepło i zrozumienie,
czy przejdzie mnie zimny dreszcz społecznego dystansu?
Idę przez miasto niema, ale widząca
– Co za intrygujące czasy, mój dobry człowieku...
I ani słowa więcej.
Ani słowa
Idę przez miasto niema
ale widząca;
tak widząca, że ograniczona paleta zimowych barw
wydaje mi się zaproszeniem na karnawał.
Bal maskowy - w każdym sklepie,
fiesta w stu trzydziestu dwóch odcieniach bieli!
Idę przez miasto – widząca,
przyszłość nie jest dla mnie zagadką,
ale o tym – ani słowa więcej;
bo słowa wracają do mnie z każdym oddechem i są zimne jak trup.
Idę szybko,
smuga słońca spływa mi po plecach.
Trochę się wstydzę, że to widzę.
Tymczasem,
idziesz przez miasto niemy,
ale czy widzący…?
I co jeśli nasze oczy się spotkają?
Czy mnie zobaczysz, tak naprawdę (ani słowa więcej).
Co poczujemy: ciepło i zrozumienie,
czy przejdzie mnie zimny dreszcz społecznego dystansu?
Idę przez miasto niema, ale widząca
– Co za intrygujące czasy, mój dobry człowieku...
I ani słowa więcej.
Czy praca pracuje tobą, czy pracujesz? #97
2021-03-18 20:21:51
Ciekawe, czy pracujesz, czy praca pracuje tobą.
Czy ja pracuję, czy praca pracuje mną? I wersja trudna – nie mam pracy tak bardzo, że to, czego nie mam - ma mnie. Uuuuuffff. Ale popatrz na tę sytuację oto każda praca (jaką wykonam) nie tyle jest robiona przez mnie, co dokonuje modyfikacji na mnie ;) Uczę się mniej lub bardziej nowych rzeczy, jestem stawiana jakichś – tam sytuacjach i reaguję, tworzę treści, wydarzenia, siebie tworzę i relacje też, etc. - zmieniam się. Zmieniam się poprzez aktywność.
No powiedzmy prawdą - staję się starsza i starsza i mądrzejsza o doświadczenie (tej pracy tamtej pracy). W tym kontekście każde zadanie wpływa na "mnie z przyszłości", na moje realne umiejętności, na to co będę jeszcze robiła, na to, na co się zdecyduję, czemu powiem: TAK, a czemu powiem - NIE. Jeśli praca siłą trzyma mnie w miejscu - szukam w niej takich drzwi, których nikt jeszcze nie użył. I uwaga – znajduję je. I idę, idę znowu do przodu :) czasem szukanie jest taaakie męczące, mnóstwo zakrętów, dziur , cudnych tarasów, otwartych okien muszę przeżyć.
A Kiedy się wreszcie zapominam w działaniu, zafascynowana tym, co właśnie powstaje – to jest moja praca, wykonywana zadanie, które mam ja. I które nie ma mnie. Wolność dla mnie. Wolność dla mojej pracy. Wolność dla wszystkiego.
Ciekawe, czy pracujesz, czy praca pracuje tobą.
Czy ja pracuję, czy praca pracuje mną? I wersja trudna – nie mam pracy tak bardzo, że to, czego nie mam - ma mnie. Uuuuuffff. Ale popatrz na tę sytuację oto każda praca (jaką wykonam) nie tyle jest robiona przez mnie, co dokonuje modyfikacji na mnie ;) Uczę się mniej lub bardziej nowych rzeczy, jestem stawiana jakichś – tam sytuacjach i reaguję, tworzę treści, wydarzenia, siebie tworzę i relacje też, etc. - zmieniam się. Zmieniam się poprzez aktywność.
No powiedzmy prawdą - staję się starsza i starsza i mądrzejsza o doświadczenie (tej pracy tamtej pracy). W tym kontekście każde zadanie wpływa na "mnie z przyszłości", na moje realne umiejętności, na to co będę jeszcze robiła, na to, na co się zdecyduję, czemu powiem: TAK, a czemu powiem - NIE. Jeśli praca siłą trzyma mnie w miejscu - szukam w niej takich drzwi, których nikt jeszcze nie użył. I uwaga – znajduję je. I idę, idę znowu do przodu :) czasem szukanie jest taaakie męczące, mnóstwo zakrętów, dziur , cudnych tarasów, otwartych okien muszę przeżyć.
A Kiedy się wreszcie zapominam w działaniu, zafascynowana tym, co właśnie powstaje – to jest moja praca, wykonywana zadanie, które mam ja. I które nie ma mnie. Wolność dla mnie. Wolność dla mojej pracy. Wolność dla wszystkiego.
Czy masz opanowaną sztukę spacerowania? #96
2021-03-15 20:06:08
Sztuka spacerowania
Wdaje się, że każdy potrafi pospacerować. Nie ma nic prostszego. Nic bardziej oczywistego. Spacerowaliśmy już w wózkach, baaa - w brzuchach naszych mam, spacerowaliśmy! No, ej - każdy to potrafi. Sprawdź to, popatrz uważnie gdzieś w parku, w centrum miasta, na deptaku – popatrz, patrz uważnie, a szybko wyłuskasz ludzi, którzy tego nie potrafią. Nie potrafią spacerować, nie czują się dobrze, idąc tak przed siebie, nie widać by było im miło i przyjemnie. Nawet jeśli idą powoli, a wiosenny wiatr przeczesuje im grzywki. Oni nie są tym zainteresowanie. Jakoś tak… nie pasuję do miejsca, przez które idą, są odklejeni od scenografii… coś w ten deseń zauważycie.
Wiem, że to mogą być ludzie wewnętrznie monologujący, albo tacy, którzy nie potrzebuje w tej chwili intensywnego kontaktu ze światem. Idę, bo idą. I dobrze. Ale – to nie jest spacer.
Oczywiście mogę też nie cenić przemieszczania się bez konkretnego celu, nie lubią pustych przebiegów. Tak---- oni nie pospacerują
Czy zatem spacerujesz? Czy masz opanowaną tę sztukę?
Sztuka spacerowania
Wdaje się, że każdy potrafi pospacerować. Nie ma nic prostszego. Nic bardziej oczywistego. Spacerowaliśmy już w wózkach, baaa - w brzuchach naszych mam, spacerowaliśmy! No, ej - każdy to potrafi. Sprawdź to, popatrz uważnie gdzieś w parku, w centrum miasta, na deptaku – popatrz, patrz uważnie, a szybko wyłuskasz ludzi, którzy tego nie potrafią. Nie potrafią spacerować, nie czują się dobrze, idąc tak przed siebie, nie widać by było im miło i przyjemnie. Nawet jeśli idą powoli, a wiosenny wiatr przeczesuje im grzywki. Oni nie są tym zainteresowanie. Jakoś tak… nie pasuję do miejsca, przez które idą, są odklejeni od scenografii… coś w ten deseń zauważycie.
Wiem, że to mogą być ludzie wewnętrznie monologujący, albo tacy, którzy nie potrzebuje w tej chwili intensywnego kontaktu ze światem. Idę, bo idą. I dobrze. Ale – to nie jest spacer.
Oczywiście mogę też nie cenić przemieszczania się bez konkretnego celu, nie lubią pustych przebiegów. Tak---- oni nie pospacerują
Czy zatem spacerujesz? Czy masz opanowaną tę sztukę?
Co wiesz i jeszcze: kto pyta #95
2021-03-13 12:41:22
· Co wiesz?
· Więcej niż ci się wydaje
· Tylko?
· Tylko nie zawsze sięgam tak głęboko, żeby wiedzieć do ciwme
· Gdzie sięgać?
· W głąb odwagi wyrażania tego, co wiem. Na początku mnie mówiono ,że tak mi się wydaje, że nie mam liczb, wykresów, nie byłam, nie widziałam – to skąd wiem?
· No – skąd wiesz?
· Z siebie i ze świata, z moich wykresów, z impulsów, które do mnie dotarły do tej pory, bo inne są w drodze. Wciąż są w drodze. Jak mawiali mędrcy, świat jest otwartą księgą. Myślisz, że to tylko metafora co?
· To ja tu pytam.
· To pytaj.
Pytaj, Pytaj…
· Ale najpierw - zapytaj siebie, potem pytaj mnie, i tych, którzy wydają ci się inspirujący. Co się wydaje, co?
· To ja pytam.
· Nie, to my pytamy.
· Co wiesz?
· Więcej niż ci się wydaje
· Tylko?
· Tylko nie zawsze sięgam tak głęboko, żeby wiedzieć do ciwme
· Gdzie sięgać?
· W głąb odwagi wyrażania tego, co wiem. Na początku mnie mówiono ,że tak mi się wydaje, że nie mam liczb, wykresów, nie byłam, nie widziałam – to skąd wiem?
· No – skąd wiesz?
· Z siebie i ze świata, z moich wykresów, z impulsów, które do mnie dotarły do tej pory, bo inne są w drodze. Wciąż są w drodze. Jak mawiali mędrcy, świat jest otwartą księgą. Myślisz, że to tylko metafora co?
· To ja tu pytam.
· To pytaj.
Pytaj, Pytaj…
· Ale najpierw - zapytaj siebie, potem pytaj mnie, i tych, którzy wydają ci się inspirujący. Co się wydaje, co?
· To ja pytam.
· Nie, to my pytamy.
Na żadne "nic" nie ma tu miejsca #94
2021-03-11 22:50:26
A gdybym tak nic nie miała NIC NIC NIC
Siedziałabym - w tej chwili na skraju lasu.
Widzę to tak: wiatr wieje przez moją głowę i mierzwi włosy,
Mam nieskończoną ilość czasu, wreszcie mam czas - wyłącznie na siedzenie na skraju lasu;
Donikąd nie idę, nie ma spraw, które wymagają moje uwagi;
Nic nie mam;
Sobie siedzę;
Nie czuję żadnej konieczności;
Nawet gdyby zaczęło padać - mogę się nie ruszać i moknąć
Mogę potem kichać do woli;
Nie muszę być w formie, w zdrowiu czy w szczęściu.
Po prostu jestem, nic nie mam, siedzę na skraju lasu. W zasadzie mam wszystko;
Jestem brzmieniem, biciem serca, szumem krwi w żyłach, przytkanym lewym uchem…. Jestem, jestem w moim własnym buum
W dźwięku, który generuję, w bańce myślowej, przestrzeni życiowej, w sobie jestem sama
Odczuwam siebie totalnie;
Na żadne "nic" nie ma tu miejsca, tak realnie
Ale wyglądam pewnie, jakbym nie miała nic
Jest mi słonecznie i ciepło od środka;
W głowie - jak w podręcznej walizce, mam wspomnienia, po które mogę sięgać
One są, chociaż, szczerze? Nie kuszą mnie jakoś speclalnie.
Jest w nich dużo tego, co teraz widzę jako coś. (O, to jest coś. To było coś…)
A teraz nie mam nic
Boże, co za ulga!!!
*****
A gdybym tak nic nie miała NIC NIC NIC
Siedziałabym - w tej chwili na skraju lasu.
Widzę to tak: wiatr wieje przez moją głowę i mierzwi włosy,
Mam nieskończoną ilość czasu, wreszcie mam czas - wyłącznie na siedzenie na skraju lasu;
Donikąd nie idę, nie ma spraw, które wymagają moje uwagi;
Nic nie mam;
Sobie siedzę;
Nie czuję żadnej konieczności;
Nawet gdyby zaczęło padać - mogę się nie ruszać i moknąć
Mogę potem kichać do woli;
Nie muszę być w formie, w zdrowiu czy w szczęściu.
Po prostu jestem, nic nie mam, siedzę na skraju lasu. W zasadzie mam wszystko;
Jestem brzmieniem, biciem serca, szumem krwi w żyłach, przytkanym lewym uchem…. Jestem, jestem w moim własnym buum
W dźwięku, który generuję, w bańce myślowej, przestrzeni życiowej, w sobie jestem sama
Odczuwam siebie totalnie;
Na żadne "nic" nie ma tu miejsca, tak realnie
Ale wyglądam pewnie, jakbym nie miała nic
Jest mi słonecznie i ciepło od środka;
W głowie - jak w podręcznej walizce, mam wspomnienia, po które mogę sięgać
One są, chociaż, szczerze? Nie kuszą mnie jakoś speclalnie.
Jest w nich dużo tego, co teraz widzę jako coś. (O, to jest coś. To było coś…)
A teraz nie mam nic
Boże, co za ulga!!!
*****
Pokazujemy po 10 odcinków na stronie. Skocz do strony:
1234567891011121314151617181920212223242526272829303132