Reportaż w Radiu Lublin
Żyjemy w ciągłym zabieganiu, z trudem znajdując czas na relaks i zamyślenie nad życiem. Kiedy przychodzi wieczór często sięgamy po telewizyjny pilot, by zagłuszyć własne myśli. A może lepiej zaparzyć herbatę, wyłączyć światło, nałożyć słuchawki i… znaleźć się w trochę innym świecie? Opowieści, które dla Was przygotowujemy, przedstawiają życie w rozmaitych jego przejawach.
Zapraszają reportażyści Radia Lublin.
Zachęcamy Słuchaczy do kontaktu z Redakcją Reportażu
pod numerem telefonu
(+48) 81 822-85-84
Kategorie:
Edukacja
Edukacja
Pokazujemy po 10 odcinków na stronie. Skocz do strony:
123456789101112131415161718192021222324252627282930313233343536373839404142434445464748495051525354555657585960616263646566676869707172737475
Mariusz Kamiński „Żydzi z fortu Borowa”
2020-12-07 18:46:54
W programie „Na własne uszy” proponujemy wysłuchanie premierowego reportażu Mariusza Kamińskiego pt. „Żydzi z fortu Borowa”. W czasie okupacji w pobliżu Dęblina, w miejscowości Borowa istniał przedwojenny fort, należący do umocnień Twierdzy Dęblin, w którym Niemcy urządzili obóz pracy dla Żydów. Jednym z zadań, które hitlerowcy powierzyli więźniom była budowa toru kolejowego, którym dowożono zaopatrzenia na front wschodni. W czerwcu 1943 roku Żydzi zostali rozstrzelani. Przypadkowo na miejscu egzekucji wśród skazanych na śmierć znalazła się polska rodzina Gowinów. Tadeusz Gowin, doskonale pamięta to dramatyczne wydarzenie. Obecnie w miejscu kaźni, gdzie spoczywają ofiary, rośnie las. W odkrywanie tej historii zaangażowali się regionalista z Borowej Sławomir Kłos, Tadeusz Opieka, autor wielu publikacji poświęconych Dęblinowi i okolicy oraz dr Janusz Kłapeć, historyk z lubelskiego IPN.
W programie „Na własne uszy” proponujemy wysłuchanie premierowego reportażu Mariusza Kamińskiego pt. „Żydzi z fortu Borowa”. W czasie okupacji w pobliżu Dęblina, w miejscowości Borowa istniał przedwojenny fort, należący do umocnień Twierdzy Dęblin, w którym Niemcy urządzili obóz pracy dla Żydów. Jednym z zadań, które hitlerowcy powierzyli więźniom była budowa toru kolejowego, którym dowożono zaopatrzenia na front wschodni. W czerwcu 1943 roku Żydzi zostali rozstrzelani. Przypadkowo na miejscu egzekucji wśród skazanych na śmierć znalazła się polska rodzina Gowinów. Tadeusz Gowin, doskonale pamięta to dramatyczne wydarzenie. Obecnie w miejscu kaźni, gdzie spoczywają ofiary, rośnie las. W odkrywanie tej historii zaangażowali się regionalista z Borowej Sławomir Kłos, Tadeusz Opieka, autor wielu publikacji poświęconych Dęblinowi i okolicy oraz dr Janusz Kłapeć, historyk z lubelskiego IPN.
Katarzyna Michalak „Śpiewajcie wolność”
2020-12-07 18:46:08
Ikona amerykańskiego folku, Joan Baez (na zdj.), to artystka, która uczyniła z muzyki oręż do walki ze złem, wojną i niesprawiedliwością. Jako pacyfistka i artystka walcząca na rzecz praw człowieka była aktywna już od początku lat sześćdziesiątych. Towarzyszyła Martinowi Lutherowi Kingowi w „marszu na Waszyngton”, w czasie okrutnej wojny amerykańsko-wietnamskiej odwiedziła Hanoi, przyjechała też do Polski podczas ponurego okresu po upadku rewolucji „Solidarności”.
Prezentowana historia osadzona jest właśnie w tym czasie: cztery lata po wprowadzeniu przez komunistyczne władze stanu wojennego i cztery lata przed odzyskaniem wolności. To opowieść o niezwykłym koncercie Joan Baez na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim – jedynej wolnej uczelni za „żelazną kurtyną”. Artystka nazwała wydarzenie jednym z najszybciej zorganizowanych koncertów w jej karierze. Niedawno został on przypomniany przez jednego z uczestników i wywołał lawinę komentarzy na jednym z portali społecznościowych. Autorka reportażu szuka odpowiedzi, dlaczego ten koncert znaczył tak wiele dla tamtych ludzi, w tamtym czasie. Od wydarzenia mija właśnie 35 lat.
Fot. Rowland Scherman
Ikona amerykańskiego folku, Joan Baez (na zdj.), to artystka, która uczyniła z muzyki oręż do walki ze złem, wojną i niesprawiedliwością. Jako pacyfistka i artystka walcząca na rzecz praw człowieka była aktywna już od początku lat sześćdziesiątych. Towarzyszyła Martinowi Lutherowi Kingowi w „marszu na Waszyngton”, w czasie okrutnej wojny amerykańsko-wietnamskiej odwiedziła Hanoi, przyjechała też do Polski podczas ponurego okresu po upadku rewolucji „Solidarności”.
Prezentowana historia osadzona jest właśnie w tym czasie: cztery lata po wprowadzeniu przez komunistyczne władze stanu wojennego i cztery lata przed odzyskaniem wolności. To opowieść o niezwykłym koncercie Joan Baez na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim – jedynej wolnej uczelni za „żelazną kurtyną”. Artystka nazwała wydarzenie jednym z najszybciej zorganizowanych koncertów w jej karierze. Niedawno został on przypomniany przez jednego z uczestników i wywołał lawinę komentarzy na jednym z portali społecznościowych. Autorka reportażu szuka odpowiedzi, dlaczego ten koncert znaczył tak wiele dla tamtych ludzi, w tamtym czasie. Od wydarzenia mija właśnie 35 lat.
Fot. Rowland Scherman
Monika Hemperek „Dotyk książki
2020-12-07 18:45:19
”O lubelskiej, pierwszej w Polsce wypożyczalni książek dla dzieci niewidomych i słabo widzących, którą stworzyła Bożena Kazanowska. Może będzie inspiracją, żeby tworzyć takie ogólnorozwojowe książki we własnych domach, gdy dzieci korzystają ze zdalnego systemu nauczania.
Wypożyczalnia działa bezpłatnie na terenie całej Polski i jej działalność związana jest z udostępnianiem niezwykłych, dotykowych książek dzieciom niewidomym, słabo widzącym, czasem porażonym ruchowo, na wózkach i unieruchomionym w czterech ścianach domu.
Pani Bożena od kilku lat sama lub z rzeszą woluntariuszy wykonuje niezwykłe książki (dotykowe, wypukłe ilustracje będące małymi dziełami sztuki) i wysyła je do przeczytania niepełnosprawnym dzieciom.
Mogą one doświadczać oglądania ilustracji wypukłych, obok brajlowskiego tekstu mają ruchome, fakturalne ilustracje, czasem grają, czasem pachną i są czymś absolutnie unikalnym.
”O lubelskiej, pierwszej w Polsce wypożyczalni książek dla dzieci niewidomych i słabo widzących, którą stworzyła Bożena Kazanowska. Może będzie inspiracją, żeby tworzyć takie ogólnorozwojowe książki we własnych domach, gdy dzieci korzystają ze zdalnego systemu nauczania.
Wypożyczalnia działa bezpłatnie na terenie całej Polski i jej działalność związana jest z udostępnianiem niezwykłych, dotykowych książek dzieciom niewidomym, słabo widzącym, czasem porażonym ruchowo, na wózkach i unieruchomionym w czterech ścianach domu.
Pani Bożena od kilku lat sama lub z rzeszą woluntariuszy wykonuje niezwykłe książki (dotykowe, wypukłe ilustracje będące małymi dziełami sztuki) i wysyła je do przeczytania niepełnosprawnym dzieciom.
Mogą one doświadczać oglądania ilustracji wypukłych, obok brajlowskiego tekstu mają ruchome, fakturalne ilustracje, czasem grają, czasem pachną i są czymś absolutnie unikalnym.
Monika Malec „Moja wędrówka”
2020-12-07 18:44:20
„Moja wędrówka” to utwór, który w ubiegłym roku 11 listopada zabrzmiał na rynku głównym Starego Miasta w Krakowie. Michał Hochman zaśpiewał: „A może po prostu jest tak, że moją ojczyzną jest świat. I wszędzie mój dom i obczyzna i na tym polega ojczyzna”. Słowa do piosenki napisał Andrzej Sikorowski, a muzykę Adam Abramek. I nic nie jest tu przypadkowe. Piosenkarz Michał Hochman śpiewa o sobie. Utwór dotyka nie tylko przeszłości, ale też i teraźniejszości. Mówi o emigracji i tolerancji, o potrzebie przemieszczania się w poszukiwaniu pracy, lepszych warunków życia, a także bezpieczeństwa oraz wolności.
Przypominamy reportaż w Międzynarodowym Dniu Tolerancji.
„Moja wędrówka” to utwór, który w ubiegłym roku 11 listopada zabrzmiał na rynku głównym Starego Miasta w Krakowie. Michał Hochman zaśpiewał: „A może po prostu jest tak, że moją ojczyzną jest świat. I wszędzie mój dom i obczyzna i na tym polega ojczyzna”. Słowa do piosenki napisał Andrzej Sikorowski, a muzykę Adam Abramek. I nic nie jest tu przypadkowe. Piosenkarz Michał Hochman śpiewa o sobie. Utwór dotyka nie tylko przeszłości, ale też i teraźniejszości. Mówi o emigracji i tolerancji, o potrzebie przemieszczania się w poszukiwaniu pracy, lepszych warunków życia, a także bezpieczeństwa oraz wolności.
Przypominamy reportaż w Międzynarodowym Dniu Tolerancji.
Katarzyna Michalak „Podróżny”
2020-12-07 18:41:51
Wspomnienia Kazimierza Rosińskiego z Lubartowa, dla którego wciąż żywe są obrazy z czasu wojny. Jako dziecko przemierzał z matką wielokrotnie trasę Piaski-Lublin i był świadkiem tworzenia obozu na Majdanku. Jego ojciec – nauczyciel i oficer Wojska Polskiego – spędził wojnę w ukryciu, służąc w Armii Krajowej. Wojenne losy ojca zaważyły na edukacji pana Kazimierza, który w latach 50. został wyrzucony z prestiżowej szkoły lotniczej.
Bohater reportażu cierpi na chorobę nowotworową i chciał, by jego wspomnienia nie przepadły.
Fot. pixabay.com
Wspomnienia Kazimierza Rosińskiego z Lubartowa, dla którego wciąż żywe są obrazy z czasu wojny. Jako dziecko przemierzał z matką wielokrotnie trasę Piaski-Lublin i był świadkiem tworzenia obozu na Majdanku. Jego ojciec – nauczyciel i oficer Wojska Polskiego – spędził wojnę w ukryciu, służąc w Armii Krajowej. Wojenne losy ojca zaważyły na edukacji pana Kazimierza, który w latach 50. został wyrzucony z prestiżowej szkoły lotniczej.
Bohater reportażu cierpi na chorobę nowotworową i chciał, by jego wspomnienia nie przepadły.
Fot. pixabay.com
Mariusz Kamiński „Reportaż o zabijaniu”
2020-12-07 18:41:03
W programie „Na własne uszy” przypomnimy audycję Mariusza Kamińskiego pt. „Reportaż o zabijaniu”.
Od listopada 1944 roku do początków 1954 w więzieniu na Zamku Lubelskim uśmiercani byli żołnierze polskiego podziemia. Bohaterami audycji są żołnierze skazani bezprawnie przez sądy wojskowe, zamordowani w podziemiach zamku i wywożeni nocą do rowów i mogił położonych w Lublinie na cmentarzu przy ulicy Unickiej.
O odkrywaniu prawdy o śmierci rodziców opowiadają ich dzieci (Krystyna Jaroszewicz z domu Paszkowska – siostra Zygmunta Paszkowskiego, podchorążego AK ps. „Grzechotnik”, zamordowanego w więzieniu na Zamku i Marek Kielasiński, autor książki „Raport o zabijaniu”, syn zamordowanego por. A. Kielasińskiego ps. „Saba”) oraz badacze tamtego okresu (Zofia Leszczyńska – historyk, autorka wielu publikacji i książek poświęconych więzieniu na Zamku).
W programie „Na własne uszy” przypomnimy audycję Mariusza Kamińskiego pt. „Reportaż o zabijaniu”.
Od listopada 1944 roku do początków 1954 w więzieniu na Zamku Lubelskim uśmiercani byli żołnierze polskiego podziemia. Bohaterami audycji są żołnierze skazani bezprawnie przez sądy wojskowe, zamordowani w podziemiach zamku i wywożeni nocą do rowów i mogił położonych w Lublinie na cmentarzu przy ulicy Unickiej.
O odkrywaniu prawdy o śmierci rodziców opowiadają ich dzieci (Krystyna Jaroszewicz z domu Paszkowska – siostra Zygmunta Paszkowskiego, podchorążego AK ps. „Grzechotnik”, zamordowanego w więzieniu na Zamku i Marek Kielasiński, autor książki „Raport o zabijaniu”, syn zamordowanego por. A. Kielasińskiego ps. „Saba”) oraz badacze tamtego okresu (Zofia Leszczyńska – historyk, autorka wielu publikacji i książek poświęconych więzieniu na Zamku).
Magda Grydniewska „Dziennik z Majdanka”
2020-12-07 18:40:10
To jedyny znany taki dokument. Dziennik z Majdanka. Napisany przez 16-latkę, która trafiła do obozu z łapanki na kilka miesięcy 1943 roku. Nazywała się Jadwiga Ankiewicz. 17 kwietnia napisała: „W powietrzu czuć już wiosnę. Rozgadałyśmy się na ulubiony temat majdaniarek: «jak to będzie, kiedy będziemy na Wolności». Gotowe byłyśmy zapomnieć już, że jesteśmy jeszcze na Majdanku. Ale nic! Światła pozawieszane na drutach przypominają: «jesteście w obozie». Jakże nienawidzę tych drgających, szyderczych świateł, zawsze zepsują dobry nastrój.”
Dziennik pisany w całości na terenie obozu, w zeszycie w jedną linię, wrócił na Majdanek w latach 90. O zapiskach, o Jadwidze i o jej rodzinie opowiemy w reportażu „Dziennik z Majdanka”.
Wspomnienia Teresy Tobery, kuzynki Jadzi, nagrała Jolanta Laskowska – kierownik Działu Edukacji Państwowego Muzeum na Majdanku. Dziennik czytała uczennica II Liceum Ogólnokształcącego im. Zamoyskiego w Lublinie Joanna Kozieł. To nagrania przygotowane przez muzeum przed internetową promocją książki.
Po 11.00 zaprasza Magda Grydniewska.
Fot. Państwowe Muzeum na Majdanku / Facebook
To jedyny znany taki dokument. Dziennik z Majdanka. Napisany przez 16-latkę, która trafiła do obozu z łapanki na kilka miesięcy 1943 roku. Nazywała się Jadwiga Ankiewicz. 17 kwietnia napisała: „W powietrzu czuć już wiosnę. Rozgadałyśmy się na ulubiony temat majdaniarek: «jak to będzie, kiedy będziemy na Wolności». Gotowe byłyśmy zapomnieć już, że jesteśmy jeszcze na Majdanku. Ale nic! Światła pozawieszane na drutach przypominają: «jesteście w obozie». Jakże nienawidzę tych drgających, szyderczych świateł, zawsze zepsują dobry nastrój.”
Dziennik pisany w całości na terenie obozu, w zeszycie w jedną linię, wrócił na Majdanek w latach 90. O zapiskach, o Jadwidze i o jej rodzinie opowiemy w reportażu „Dziennik z Majdanka”.
Wspomnienia Teresy Tobery, kuzynki Jadzi, nagrała Jolanta Laskowska – kierownik Działu Edukacji Państwowego Muzeum na Majdanku. Dziennik czytała uczennica II Liceum Ogólnokształcącego im. Zamoyskiego w Lublinie Joanna Kozieł. To nagrania przygotowane przez muzeum przed internetową promocją książki.
Po 11.00 zaprasza Magda Grydniewska.
Katarzyna Michalak „Obywatelki!”
2020-12-07 18:38:45
W listopadzie 1918 roku Polki uzyskały prawa wyborcze. Jaki był wpływ kobiet na rzeczywistość młodego państwa? Przekonamy się, słuchając opowieści o lubelskich radnych: Józefie Kunickiej i Beli Szpiro Nissenbaum.
W listopadzie 1918 roku Polki uzyskały prawa wyborcze. Jaki był wpływ kobiet na rzeczywistość młodego państwa? Przekonamy się, słuchając opowieści o lubelskich radnych: Józefie Kunickiej i Beli Szpiro Nissenbaum.
Czesława Borowik „Tu, gdzie jeszcze cisza trwa”
2020-12-07 18:36:17
W Krzesimowie pod Lublinem w gm. Mełgiew więziono tych, którzy nie godzili się na ustrój narzucany siłą Armii Czerwonej. Ze Skorowidza do Księgi Zmarłych wynika, że w zbiorowych mogiłach mogą spoczywać rodziny.
Rozalia Taraszkiewicz-Otta znalazła się tam z powodu braci, legendarnych partyzantów Leona Taraszkiewicza „Jastrzębia” i Edwarda Taraszkiewicza „Żelaznego”, których władza ludowa chciała dopaść żywych lub martwych. To w związku z nimi 13-letnia Rozalia z mamą były więzione w tzw. obozie pracy w Krzesimowie.
Kilkoro mieszkańców Krzesimowa zgodziło się na nagrania. Byli to: Jan Szabała i Kazimierz Kornet, pozostali chcieli pozostać anonimowi.
Słyszymy księdza Karola Serkisa, Alinę Gałan, która w momencie prowadzonych nagrań była prezesem Oddziałowej Komisji Badania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu w Lublinie.
Kiedy autorka przygotowywała ten reportaż w 1996 roku, opracowań historycznych na ten temat nie było. Były nawet takie głosy, że to może nieprawda. Mieszkańcy Krzesimowa bali się mówić.
Po okolicy Krzesimowa w nagraniach towarzyszył Czesławie Borowik Edward Łakomski, były młodociany więzień polityczny obozu w Jaworznie.
Cytowane źródła to „Dokument o powołaniu obozu” i Skorowidz do Księgi Zmarłych. Wykorzystane zostały fragmenty wiersza Wisławy Szymborskiej „Obóz głodowy pod Jasłem” w interpretacji Grzegorza Matyska i „Polonez Ogińskiego” w wykonaniu Moniki Boraczyńskiej .
Współpraca lektorska: Agata Koss-Dybała, Adam Kuklewicz, Paweł Wądołowski.
Realizacja akustyczna: Wojciecha Kanadysa.
Remaster: Michał Dyrka.
W listopadzie w krzesimowskiej Dolinie Krzyży, bo tak się mówi o dołach śmierci, o których była mowa w reportażu, osoby z okolicy i przyjezdni pozostawiają znicze. Mieszkańcy Krzesimowa udaremnili kiedyś zakusy niemieckiej firmy, by przeznaczyć to miejsce na segregację śmieci. Prace projektowe były już zaawansowane. Tak się jednak nie stało.
Po godz. 17.00 zaprasza Czesława Borowik.
Fot. zdjęcia archiwalne Studia Historii Mówionej/nadesłane
W Krzesimowie pod Lublinem w gm. Mełgiew więziono tych, którzy nie godzili się na ustrój narzucany siłą Armii Czerwonej. Ze Skorowidza do Księgi Zmarłych wynika, że w zbiorowych mogiłach mogą spoczywać rodziny.
Rozalia Taraszkiewicz-Otta znalazła się tam z powodu braci, legendarnych partyzantów Leona Taraszkiewicza „Jastrzębia” i Edwarda Taraszkiewicza „Żelaznego”, których władza ludowa chciała dopaść żywych lub martwych. To w związku z nimi 13-letnia Rozalia z mamą były więzione w tzw. obozie pracy w Krzesimowie.
Kilkoro mieszkańców Krzesimowa zgodziło się na nagrania. Byli to: Jan Szabała i Kazimierz Kornet, pozostali chcieli pozostać anonimowi.
Słyszymy księdza Karola Serkisa, Alinę Gałan, która w momencie prowadzonych nagrań była prezesem Oddziałowej Komisji Badania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu w Lublinie.
Kiedy autorka przygotowywała ten reportaż w 1996 roku, opracowań historycznych na ten temat nie było. Były nawet takie głosy, że to może nieprawda. Mieszkańcy Krzesimowa bali się mówić.
Po okolicy Krzesimowa w nagraniach towarzyszył Czesławie Borowik Edward Łakomski, były młodociany więzień polityczny obozu w Jaworznie.
Cytowane źródła to „Dokument o powołaniu obozu” i Skorowidz do Księgi Zmarłych. Wykorzystane zostały fragmenty wiersza Wisławy Szymborskiej „Obóz głodowy pod Jasłem” w interpretacji Grzegorza Matyska i „Polonez Ogińskiego” w wykonaniu Moniki Boraczyńskiej .
Współpraca lektorska: Agata Koss-Dybała, Adam Kuklewicz, Paweł Wądołowski.
Realizacja akustyczna: Wojciecha Kanadysa.
Remaster: Michał Dyrka.
W listopadzie w krzesimowskiej Dolinie Krzyży, bo tak się mówi o dołach śmierci, o których była mowa w reportażu, osoby z okolicy i przyjezdni pozostawiają znicze. Mieszkańcy Krzesimowa udaremnili kiedyś zakusy niemieckiej firmy, by przeznaczyć to miejsce na segregację śmieci. Prace projektowe były już zaawansowane. Tak się jednak nie stało.
Po godz. 17.00 zaprasza Czesława Borowik.
Fot. zdjęcia archiwalne Studia Historii Mówionej/nadesłane
Monika Hemperek „Murat i Majka”
2020-12-07 18:34:33
Dziś przypomnimy reportaż Moniki Hemperek pod tytułem „Murat i Majka” o dwojgu przedszkolakach z Przedszkola Specjalnego nr 11 w Lublinie. Przyjaciołach, którzy nie potrafiąc bez siebie żyć, wspólnie motywowali się do ćwiczeń rehabilitacyjnych, brali udział w olimpiadach specjalnych, a ich przyjaźń ma szansę wpłynąć na zmianę postrzegania osób z niepełnosprawnością.
Fot. archiwum
Dziś przypomnimy reportaż Moniki Hemperek pod tytułem „Murat i Majka” o dwojgu przedszkolakach z Przedszkola Specjalnego nr 11 w Lublinie. Przyjaciołach, którzy nie potrafiąc bez siebie żyć, wspólnie motywowali się do ćwiczeń rehabilitacyjnych, brali udział w olimpiadach specjalnych, a ich przyjaźń ma szansę wpłynąć na zmianę postrzegania osób z niepełnosprawnością.
Fot. archiwum
Pokazujemy po 10 odcinków na stronie. Skocz do strony:
123456789101112131415161718192021222324252627282930313233343536373839404142434445464748495051525354555657585960616263646566676869707172737475